Liefdevolle voorstelling over dodelijk ziek zijn, gebaseerd op het sterfbed van de vader van Loes Luca. Het voor iedereen herkenbare zielige gedrag van de ziekte levert vanzelfsprekend de nodige slapstick op (wie had ook anders verwacht bij het duo Luca/vdWoude) maar ook schrijnende momenten. Loes Luca speelt bijzonder ingetogen, wat goed werkt in deze opzet. De balans tussen de slapstick en de tederheid blijft voor mij overeind, erg mooi.