Rieks Swarte geeft zelf al aan in het krantje dat het een beetje vreemde combinatie is, een ‘gespeelde tentoonstelling’: half theater, half tentoonstelling. Het resultaat is dan ook vlees noch vis, waarbij het gebrek aan diepgang de grootste manco is. Alleen de paar fragmenten waar Rieks Swarte persoonlijk deel van uitmaakt zijn geslaagd: er wordt hier meer getoond dan alleen een ideetje, er wordt een laag aan toegevoegd. De rest van het ensemble acteert bijzonder slecht, het gebouw biedt geen enkele toegevoegde waarde (zo zie je hoe lokatietheater dus op zijn bek kan gaan), en het lachen om bepaalde fragmenten is meestal niet meer dan een glimlach der herkenning. Alleen Rieks krijgt een gewei, 3 blikken voor de slechte acteurs en het gebrek aan inhoud.