Vandaag zag ik Bram van der Vlugt voor het eerst live op het toneel. Vanuit de zaal, zelfs. Heeft nog best lang geduurd overigens. Hoe dan ook, een fijne ervaring, ook al is het stuk bij tijd en wijle een beetje uitleggerig. S. en ik concludeerden: een wat ouderwetse speelstijl maar toch een vermakelijke voorstelling (en knap hoe ze een deel van het decor toch voor de lijst van het theater hebben kunnen hangen. Dat was vast een klus!). Nu ben ik weer helemaal bij over hoe dat ook alweer zat met Bohr en Heisenberg. En ik heb nog iets anders ontdekt tijdens een guitig sprongetje van Van der Vlugt: Hij doet me zooooo denken aan Rob Erenstein!

(overigens, het NT doet zelf ook aan Minirecensies: http://www.nationaletoneel.nl/feedback/kopenhagen-2.html. Geweien gaan er ook tot vijf. Zien er alleen uit als tomaten. Te verwarrend.

Jezus, wat was het druk bij Plankgas! Theaterminnende jongelingen liepen de deur plat en de wachtlijst was overbodig want iedereen die echt wou, kon er gewoon in. Het is veel theater - misschien is ‘podiumkunst’ meer op z’n plaats - voor weinig geld. Regisseurs zijn ook leuk op de vloer, ik snap moderne dans niet, film is een moeilijk uitvoerbaar medium, mime = mooi, conservatorium kort maar krachtig en de kleinkunstopleiding komt voorlopig niet meer over Acda & De Munnik heen.

New York, New York, big city of dreams. Jankende working class en verknipte machtswellustelling in een mengelmoes waarin het leven maar niet tot een musical wil worden. De spreuk van de avond is: ‘Ik ben een samenvatting van mezelf’ en Disney is tragiek; een wrange droom die maar niet uitkomt. Soms meer van hetzelfde maar dan weer pijnlijk herkenbaar.

Jan Joris Lamers kan of wil geen tekst uit zijn hoofd leren. Een van zijn medespelers deed vrolijk met hem mee. Veel water over de vloer en afzakkende brillen (als je nou zo creatief bent, bind er dan een touwtje om, JJ). Toch een mooie voorstelling. Een gewei voor de voorstelling en een voor de moedige Barre Lander die zijn tekst wel uit het hoofd had geleerd. Verder een blikje voor de leden van het publiek die na de pauze niet zijn wedergekeerd. Ze hebben het gemist.

Je mist het Grote Theaterstuk en je hebt het te druk om mee te genieten van de Boekenweek: dan is er gelukkig de Lezing. Tom en Luc’s Werk voor de mens zonder tijd. In een noodgang door de zes stukken van ‘Ten Oorlog’ en als bonus nog eens luisteren hoe de Auteur zelf met zijn taal speelt terwijl hij rent en springt. Een oorlog als bloemlezing. Een bloemlezing als oorlog. Misschien gaat het toch zo slecht nog niet met de Theaterbelg.

De Shakespeare Club is een uitdaging voor iedereen die wel eens in het theater heeft gezeten, Shakespeare heeft gelezen, zijn fantasie wil laten prikkelen of vindt dat de logica lang genoeg heeft geregeerd. Wat Lanoye deed in tekst, zie je hier in spel.
Ik zeg het al een tijdje maar deze voorstelling bewijst het weer: Mime rules!

Families zijn in. Kennelijk. Nadat ik mij door de nieuwe (en korte!) Connie Palmen heen had geworsteld, bezocht ik ‘Lieve Arthur’, een voorstelling van derdejaars regiestudente Alice Pleijter. Twee vrouwen krijgen bezoek van een derde. Het blijken zusters. Ik had het volgens mijn gezelschap veel te laat in de gaten.
Het zal wel een vrouwenstuk zijn, denk ik dan.

Wederom bewijst Tamar van den Dop dat ze meer in huis heeft dan alleen een leuk stukkie spelen in de film. Anderhalf uur worden de recente rages (bungee jumping, geweld, vreemdelingenproblematiek, (nog) onconventionele media in een voorstelling) op het publiek afgevuurd. Saillant is dat van de op het publiek gerichte camera meer dreiging uitgaat dan het pistool dat te pas en te onpas tevoorschijn wordt getoverd (Waarom nou weer een pistool als je er niets mee doet, jongens?) Niet gestoord door zoiets als een plot trekt de voorstelling voorbij zo’n negentig minuten in full Dolby Surround aan ons voorbij, waardoor wij, het publiek, eigenlijk niet meer precies weten waar het ook weer over ging…
Kortom: 1 gewei voor de voorstelling; 1 voor Tamar, 1 voor het geluid. 1 blik tomaten voor de vreselijke nasynchronisatie waarmee het stuk begint.

Nee, nee, nee! ik wil geen kaartjes in bussen doen, ik wil geen flyers met vorm zonder inhoud, ik wil geen ‘mooi’ toneel, geen herriemakende decorwisselingen-die-onduidelijk-zijn, geen klokken op toneel (waarom gaat de Millenniumklok op de Eiffeltoren een paar uur te vroeg uit en gaat deze maar door) als je ‘m toch niet kan zien, geen Russen meer op de vloer en geen publiek dat tijdens de voorstelling even weggaat om te plassen. Ik wil gewoon Anneke zien spelen zoals vroeger bij de Presidentes. Zo. Oja, en een gewei voor de nazit en die fijne nieuwe barman.

Het gaat goed met De Appel (waar ken ik dat toch van?): de laatste voorstelling van dit seizoen van ‘Knecht van twee meesters’ zat vol. Het was een bruisend feest waarbij er veel over het toneel gerend, gestund, geclowned en gereden werd -ik ben verliefd op het autotje- en bewezen dat we in Nederland niet alleen maar om onderbroekenlol kunnen lachen. Een, twee hupsakee, jongens, een gewei voor jullie allemaal. En een tip voor Aus: ga weer vaker spelen! want ik me kostelijk heb vermaakt.