New York, New York, big city of dreams. Jankende working class en verknipte machtswellustelling in een mengelmoes waarin het leven maar niet tot een musical wil worden. De spreuk van de avond is: ‘Ik ben een samenvatting van mezelf’ en Disney is tragiek; een wrange droom die maar niet uitkomt. Soms meer van hetzelfde maar dan weer pijnlijk herkenbaar.

Leuk gepraat met Don Duyns na afloop, vandaar die extra eland. De makers zelf waren niet zo tevreden over deze eerste try out en dat ben ik met ze eens. De treurigheid van de twee simpele zielen die zich graag succesvoller zien dan ze zijn was zichtbaar maar te weinig schrijnend. Het middenstuk was ronduit saai, maar aan het eind was ik er weer helemaal bij. Goede monoloog van Marcel Faber over hete kippevleugels aan het eind. Conclusie: hier zit meer in.

Minnie Mouse rijdt in haar stretch-limo door 5th Av. Tikje verkouden. Haar muizeoortjes wiebelen op de maat van Harlem Nocturne. Cola-light gulpt haar Wonderbra in. Krantenkoppen schreeuwen over lippen en sigaren. KFC slacht en braadt. Denkt groot, net als die burgerflippin’Mclown en God in de wachtkamer van de liposuctie-kliniek. Het gaat goed met de wereld. Plasticfantastic. Heel New York kotst uit de window.
Een serpentineregen. Minnie is onsterfelijk.
Wat zeiden ze ook alweer over Godzilla; Size does matter.

Ik ben er al tijden van op de hoogte dat ik Miss Piggy ben en mijn vriendje Bugs Bunny, dus met de boodschap van de voorstelling kan ik niet zo veel. Verder lees ik de kranten en zit veel in de kroeg dus veel van de anecdotes had ik al eerder gehoord. Toch bleef er voldoende te genieten; het gaat over de liefde, de pas-de-deux was Fantasia mooi, het decor en veel scènes zijn spannend. Alleen oppassen dat het niet te cabaret-achtig wordt.