Jaren geleden was ik op Oerol met mijn toen kersverse zoon van een maand of drie. Buiten de onvermijdelijke uren dat ik vertederd op een kleedje in de schaduw lag te kijken naar het ventje, moest ik het natuurlijk ook een keer meenemen naar het theater. Lekker tegen papa aan werd hij meegezeuld naar een soort circustent waar twee mannen een act deden.Hier moest ik aan denken na de eerste Nederlandse theatervoorstelling in Second Life die gisteren om 20.00u plaatsvond op Capus North. De opzet was min of meer hetzelfde: twee mannen gingen iets doen op een ongewone locatie. Het duurde even tot ik op die locatie kon komen omdat het me aanvankelijk niet wilde lukken te “teleporteren”. Ik heb nooit echt tijd de genomen om me te verdiepen in Second Life en mijn avatar, het personage dat ik ben in Second Life, zat op het trainingseiland waar alle nieuwe gebruikers beginnen en ik kwam er niet vanaf. Uiteindelijk geloof ik dat het meerdere malen heropstarten van het Second Life-programma heeft geholpen en kon ik naar de locatie.Toen ik op de locatie aankwam waren er veel avatars en er was inderdaad iets gaande. Sommige duidelijk behendiger gebruikers zaten netjes op de stoelen, anderen zweefden boven de tribune of liepen een beetje rond. En op het podium stonden twee acteurs. Maar meer gebeurde er niet. Men bewoog wat of hing wat rond en af en toe probeerde iemand de chat-functie om wat te zeggen. Diverse teksten schoten voorbij maar die waren overwegend nietszeggend. Hoewel ik niet alles wat werd gechat heb gelezen, ik was hard bezig mijn avatar te besturen naar een zitplaats en dan ook nog te laten zitten.Om niet geheel onbeslagen ten ijs te komen had ik één truc achter de hand: ik zat gedurende de voorstelling via Skype in een chat-room met de voltallige Moose-redactie van Moose. Maar ook daar werd duidelijk dat Second Life niet zo’n simpele aangelegenheid is als op de website van De Lege Ruimte werd gesuggereerd: niemand wist met zijn avatar meer dan de basisbewegingen te maken (lopen, vliegen). Hoe moest je klappen? Hoe moest je wat roepen? Hoe moest je wat horen?Als zuigelingen, meegesleurd naar een vreemde plek en onkundig de reacties die we hadden op de gebeurtenissen te communiceren naar de anderen, deden we maar wat. Dat was aanvankelijk best grappig maar ook frustrerend. Vooral als dat wat je wilde doen niet scheen te gaan lukken.Al vrij snel was de lol eraf. Tegen de tijd dat ik het een en ander aan functies door begon te krijgen, was men al aan het vertrekken. Op naar de echte wereld van eten koken, een biertje pakken of naar een echt theater gaan. Overigens was dat vertrekken wel een mooi gezicht: al die types uit het publiek die opeens opstijgen en uit het zich verdwijnen.Het was een veelbelovende poging maar toch vooral gedoe. Theater op een plek waar je niets kan horen en waar alles bijna alleen visueel is, lijkt me toch wat magertjes qua experience. Misschien dat een mime- of moderne dans voorstelling beter geschikt is. Het lijkt me dat er prachtige choreografieën mogelijk zijn in Second Life. Al zullen zij die de uitvoerders bedienen flink moeten oefenen.

Lees meer

Het Amerikaanse softwarebedrijf Microsoft heeft aangekondigd een Nederlandse website over kunst jaarlijks te sponsoren voor en bedrag van een half miljoen euro. Op 1 september jongstleden is het nieuwe Nederlandse themakanaal van de publieke omroep, Cultura, in de lucht gegaan. Bij dit kanaal, dat alleen via digitale televisie abonnementen te ontvangen is, hoort een heuse website: www.cultura.nlOp deze website zouden de uitzendingen, die tegen betaling te ontvangen zijn via diverse digitale televisieabonnementen, gratis via internet te bekijken zijn. Door de bezuinigingen binnen de publieke omroep bleek dit plan in het water te vallen waarna men de mogelijkheid onderzocht internet-uitzendingen tegen betaling aan te bieden. Dit stuitte echter weer op bezwaren van de kabelbedrijven die dit als oneerlijke concurrentie zien.Gelukkig bracht Microsoft uitkomst. Het softwarebedrijf reageerde positief op een sponsoringverzoek en beloofde een jaarlijks bedrag van vijfhonderdduizend euro, op voorwaarde dat de te bekijken uitzendingen exclusief af te spelen zouden zijn op Microsofts Windows Media Player software.Aanvankelijk was deze exclusiviteit een hekel punt. De publieke omroep heeft in Nederland immers de plicht om hun uitzendingen toegankelijk te maken voor de gehele bevolking maar al snel kwam er een oplossing. Door in de website een instelling op te nemen dat mensen uitzendingen ook kunnen bekijken via RealPlayer, de software van het concurrerende bedrijf RealNetworks, konden eventuele bezwaren van de NMA en het commisariaat voor de media ook omzeild worden. Om echter sponsorvoorwaarden niet te schenden is ervoor gezorgd dat de RealPlayer-optie niet werkt.Op de vraag of deze exclusiviteit voor sommige gebruikers niet voor problemen zou zorgen, reageerde een medewerker van de omroep: “Iedereen die Windows op z’n computer heeft, heeft ook die Media Player. En volgens onderzoek gebruikt 75% toch Windows. Dat is toch bijna de gehele bevolking?”Microsoft zegt tevreden te zijn met deze afspraak en schijnt zich te beraden over het eventueel sponsoren van meer websites van de Nederlandse publieke omroep.Het ministerie van OC&W heeft laten weten dat de sponsoring van de websites de subsidie voor de publieke omroepen niet in gevaar zal brengen.

Lees meer

OK, het schemert en je staat gedriëen te klepsen met een van de stoerste actrices van ons land (ja zo’n echte) en je draait je om en opeens is daar Vonneke en heb je een enorme flash-back!De begindagen van Moose, toen we nog jong onbezonnen waren. Het waren mooie tijden maar laten we niet te lang stilstaan bij herinneringen. Hou het maar kort want er moet gewerkt worden, verdorie nog aan toe! We hebben anderhalve dag en we moeten nog zoveel zien. En dit eiland, die rust, die ruimte… het zal allemaal wel, wij komen hier om iets te doen!Het is natuurlijk eigenlijk van de zotte om als rechtgeaard stadsmens een beetje door de vrije natuur te gaan lopen hossen van de ene plak naar de andere schuur, hier en daar van je fiets gereden door een local in zijn fourwheeldrive (want die automatische drempels tegen het hardrijden, die wwerken alleen op vastelandwagens), of door een roedel andere bezoekers die zich naar de andere kant van het eiland haast, terwijl je voordurend geen bereik hebt op je gsm, laat staan dat je ergens bij een hotspot onder het genot van een koffie even wat achtergrondinfo over de te bezoeken theatermaker bij elkaar kan Googlen.Nee, dit festival is voor ons altijd een kleine cultuurschok. Waarom gaan we dan? Waarom nemen we die boottocht en die verre verre reis (en de bijkomende stress) en het gevecht om kaartjes voor lief?Drie woorden: locatie, lokatie lokatie.

Lees meer

Een paar jaar geleden verschenen de eerste zogenaamde podcasts. Voor de niet kenner onder ons: het is een soort audio-weblog waarmee je radio-achtige programma’s van internet kon downloaden en beluisteren op je mp3 speler. En sinds een jaar of zo ben ik er een groot liefhebber van. Door reclame en onzinnige fröbelmuziek van de radio verjaagd, forens ik doorgaans met een aantal podcasts op de oren hetgeen zowel trein als snelweg aanmerkelijk dragelijker maakt. Net als weblogs zijn er podcasts over allerlei onderwerpen: nieuws/actualiteit, seks, games, films & tv, computers, niks… je kan het zo gek niet bedenken of er is iemand die er over podcast. Zelfs de politiek is er eind vorig jaar in gedoken. Maar waar blijft het theater? Toegegeven, acteur Hugo Konings heeft een aardige poging gedaan met zijn video-podcast maar waar blijft de rest? Audio only?Lijkt me nou bij uitstek geschikt om het uitstervernde ras van repertoiregezelschappen nieuw leven in te blazen… Stel je voor… de nieuwste voorstelling van Dood Paard als downloadbaar audiobestand. Of een wild audio-experiment van Erik de Vroedt (elke zoveel tijd weer een nieuwe laatste dag van een zelfmoordterrorist).De folders van de eerstkomende festiva laten het een beetje afweten. Misschien iets voor dat Tf.TheaterCasts. Belangwekkend

Lees meer

Ooit ging je nog privé naar het theater, je kocht je kaartje en zat anoniem in het theater, om na te hebben genoten van de voorstelling in alle anonimiteit kroeg- of weder huiswaards te keren. Een prettige gedachte.Je zou zweren dat dit nog steeds zo is. Experimenten van theatermakers om het tegendeel te bewijzen niettegenstaande (tijdens de voorstelling het zaallicht aan doen, voorstellingen maken voor maar een of twee publieksleden of bij het hedendaags cabaret, de performer op schoot) voelt men zich vandaag de dag nog steeds anoniem in het theater. Maar niet lang meer: We zijn hard op weg al onze privé-gegevens uit te delen aan jan-en-alleman en dus ook in het theater. Ieder theater legt ondertussen hele databases aan van hun klanten met telefoonnummer, e-mail en gewoon adres, veel bezoekers pinnen of gebruiken een kredietkaart en in steeds meer theaters sta je met je smoel op de kiek op het moment dat jehet gebouw betreedt.So what?! hoor ik u zeggen. En u heeft vast gelijk. De kans dat zoiets als de bewaarplicht verkeersgegevens ook in het theater gaat gelden lijkt inderdaad ver weg. De meeste Moosers zal het dan ook een spreekwoordelijke worst zijn maar de oudere theaterbezoeker zijt gewaarschuwd: van u is precies bekend hoeveel theatervoorstellingen u van Ger Beukenkamp heeft bezocht en bij meer dan twee kunt u op koninginnedag een lintje wel vergeten!

Lees meer

In een grijs verleden (zo grijs dat het eigenlijk nog zwart-wit was) Moose’te ik vrolijk mee op interweb met de vier (ik zeg viir) jonge lieden waarmee het allemaal begon. Het was een mooie tijd: Alle drie de theaterbladen waren totaal analoog en respectievelijk te saai, te slap en niet serieus genoeg om werkelijk te smeken om iets als Moose, ten minste dat vonden we zelf.Want let wel: dit was in de tijd dat de meestgebruikte tekstverwerker nog weurtpeurfektvijféén heette, overigens zonder dat de gemiddelde gebruiker wist wat een tekstverwerker was, er ongeveer vier theatergroepen een zogenaamde website hadden en woorden als “iPod” en “mobiele telefoon” nog niet bestonden.Maar ik moest zo nodig iets anders doen (actreutelen, kinderen krijgen, verhuizen naar the middle of nowhere, dat werk) dus verloren Moose en ik elkaar wat uit het oog. Kennelijk heeft de retro-manie echter ook Moose ingehaald ze hebben grof de steen waar ik me zo fijn onder verscholen had omvergeschopt en me gevraagd om jullie, trouwe Mooselezers wat te vermaken met wat gepriegel over vandaag en voorheen (vroegah?) dus hup aan de slag…

Lees meer