Wederom bewijst Tamar van den Dop dat ze meer in huis heeft dan alleen een leuk stukkie spelen in de film. Anderhalf uur worden de recente rages (bungee jumping, geweld, vreemdelingenproblematiek, (nog) onconventionele media in een voorstelling) op het publiek afgevuurd. Saillant is dat van de op het publiek gerichte camera meer dreiging uitgaat dan het pistool dat te pas en te onpas tevoorschijn wordt getoverd (Waarom nou weer een pistool als je er niets mee doet, jongens?) Niet gestoord door zoiets als een plot trekt de voorstelling voorbij zo’n negentig minuten in full Dolby Surround aan ons voorbij, waardoor wij, het publiek, eigenlijk niet meer precies weten waar het ook weer over ging…
Kortom: 1 gewei voor de voorstelling; 1 voor Tamar, 1 voor het geluid. 1 blik tomaten voor de vreselijke nasynchronisatie waarmee het stuk begint.