Ik ben een sucker voor lekkere hapjes. Dus met baklava en thee na afloop stem je mij gunstig. Dus dat het een beetje truttig was, geeft dan niet meer. Dat het soms een beetje plat was ook niet. Soms ben ik heel makkelijk.

Eindelijk iets gezien van de belangrijke Amerikaan. Het ging over eerlijk acteren zonder trucjes. Dat werd een ander trucje; alles werd vertraagd, ritueel, verstild. Het zag er ook eng uit, dat acteren zonder trucje. Toch gewei omdat het gat in het Gasthuis weer eens gebruikt werd.

Wat een gezellige voorstelling. Veel bewondering voor de makers die in korte tijd een stuk in elkaar hebben weten te draaien over eerlijkheid, gelijkwaardigheid en relaties, snoep, popcorn, ezeltjes, goud en een fitnessapparaat. Sneu voor die kinderen dat ze nog niet oud genoeg zijn.

Deze voorstelling heb ik niet gezien. Een middelbare schoolklas heeft de avond verkracht. Het was heel erg om mee te maken. Ik wil graag iemand de schuld geven: de kinderen die volkomen onbeschoft waren, de docent die ze niet goed heeft begeleid, het publiek dat met het ssst-en bijna nog meer herrie maakte, de Stadsschouwburg die ze op het derde balkon placeerd, het Ro dat veel eerder had moeten stoppen. En mezelf, omdat ik in twee uur volkomen van mening ben veranderd over CKV.

Verhaal over decadentie liefde en oorlog struikelt af en toe over zijn voeten maar heerlijke speelstijl en een genoeglijk avondje met zelfs wat AphexTwin!

Ik vind Becket eigenlijk altijd stom, we zitten gewoon niet op dezelfde golflengte. Verder was het ook de eerste keer dat ze het speelden en het was wat lang. En het was ook laat. Maar het was ook mooi en symbolisch. Moet ik nu elke voorstelling van Discordia geweldig vinden omdat ik zo vreselijk melancholiek word van hun negatieve advies? Bah, zo werkt dat dus bij mij. Ook dus tomaat voor mijzelve, omdat ik sinds mei volkomen vertroebeld naar hun voorstellingen kijk.

Oja, Belgisch modern theater. Nounounou, voor mij niet totaal geslaagd, maar het is belachelijk hoe weinig mensen er in de zaal zitten, en dan nog de handjes op elkaar krijgen; heel dapper hoor. En De Trust betekent weer iets heel anders na zo’n Belgische Schwab.

Als één van je lievelingsstukken gespeeld wordt, heb je een probleem. Eigenlijk moet je niet gaan kijken, het valt namelijk altijd tegen. Maar ja, het is juist ook weer zo leuk om te gaan. Ik ging dus. En het viel tegen. Ik vond het stom.

Frans conversatie toneel heet dat dan. Behoorlijk saai, fantasieloos decor, voorspelbaar geacteerd; een weinig verrassende avond. Het stuk verdient een soort gewei, een frans gewei, een ‘ramure’. Voila les puree et un petit ramure.

Mooie monoloog, fijne acteur en eindelijk allochtoon theater waar ook ik me in kan herkennen. Maar dat decor is volkomen overbodig en dat lichtontwerp moet echt weggegooid!