Zeven acteurs etaleren zeven verschillende visie’s op het spelen van Oscar Wilde. En Marlies Heuer krijgt de prijs. Wankelend als een koorddanser op het slappe koord heeft zij de lachers op haar hand. De rest? Nice try, but no cigar.

Als één van je lievelingsstukken gespeeld wordt, heb je een probleem. Eigenlijk moet je niet gaan kijken, het valt namelijk altijd tegen. Maar ja, het is juist ook weer zo leuk om te gaan. Ik ging dus. En het viel tegen. Ik vond het stom.

Voor de kenners van het stuk schijnt het allemaal nogal onverteerbaar te zijn, ik vond vooral de vertaling een minnetje. Dic van Duin vind ik dan weer erg goed, maar verder was het allemaal wel heel middelmatig.