Een reuze gewei voor de Hoogovens. Het is een waanzinnige plek. Gelukkig zat ik in de bus naar allemaal Hoogovens-personeel, dat mij veel interessants kon vertellen. Zo weet ik nu dat het echt spannende allemaal onder de grond zit, en al die fabrieken er boven maar peanuts zijn. Ze beschreven me de meest opwindende inferno’s… De voorstelling was dan weer niet zo spannend. Er is vast een hoop belangrijks bedoeld over vrouwen en mannen en de twintigste eeuw. Maar in het theater wil ik het wel graag zien en heb ik aan een beschrijving van het onderliggende door een medewerker niet genoeg.

Wat een geweldige lokatie! En fijn Pinter. Frieda Pittoors is soms een beetje onverstaanbaar, maar kan ook leuk dansen. En nieuw ‘niet roken’ op het toneel. Beklijft te weinig, dat is jammer.

Er blijft weinig ruimte over om wat van deze voorstelling te vinden, de actrices zijn goed en de brieven zijn ongetwijfeld enorm historisch verantwoord, het wordt weinig drama. Een soort documantaire theater, vooral educatief.

Wauw, een homovoorstelling die er heel erg over gaat maar die ik erg leuk vind en zinnig en belangrijk en waardoor ik fan word van Frank Sinatra. Hoi!hoi!hoi!

Amateurtheater in een try-out stadium. Mm, nou daar merk ik alles van, maar daar gaat het niet om. Dit is buurtwijktheater met een missie. Het was de bedoeling dat de Nes ook wat passend publiek had geregeld, Marokkaanse schoolkinderen enzo, maar dat had volgens Robert “toch meer voeten in de aarde”. Het publiek kwam dus uit de Nes, keurig grachtengordel. Gelukkig hoor ik daar ook bij. Het is nogal opvoedkundig, maar dat is ook echt de bedoeling. De stereotypen vliegen je om de oren, er wordt vollop Marokkaans gesproken, maar gelukkig moeten dan veel mensen in de zaal hard lachen, dus dat zit wel goed. Natuurlijk moet dit soort theater ook in “de gewone zaal” terecht komen ooit een keer, maar dan anders. Een blik tomaten voor de Nes dat (nog) geen buurttheaterpubliek kent en een gewei voor de mooie liedjes en de diaprojector (altijd lastig).

Tja, ik weet het niet, het voelt niet goed. Eenkindervoorstelling voor volwassenen en dan dat op-excursie-in-de-Bijlmer-gevoel. Mensen die hun best doen plat te praten en dat dan educatief. Nee. Maar wel prachtig ingericht dus toch een geweitje.

De makers hebben niet geluisterd naar mijn tips; de voorstelling is er enorm op achteruit gegaan. Diana is minder manipulatief en meer een slachtoffer, de jurken zijn meer decor en minder aanleiding en de muziek heeft ineens een jazzy saus gekregen. Vera Mann blijft sterk, maar is een stuk meer musical en minder actrice, wat jammer is want, ze was zo verrassend goed. Naja, dat had ik eigenlijk ook wel van te voren kunnen weten.

Om te beginnen een mooi blik tomaten voor het praatje vooraf. Er werd ons op het hart gedrukt dat het zo enorm bijzonder was dat zulke grote sterren zich niet te goed voelden om in een klein theatertje in een Amsterdamse volksbuurt te spelen. Gelukkig was de workshop-voorstelling heel aardig en de enquete, vooral de ernst waarmee iedereen hem invulde, schattig. Jammer dat het waarschijnlijk verpest moet worden met zend-microfoons, multimedia-effecten en een grote zaal.

Wauw, een ervarium! Nou ik kan hier heel helder in zijn, dit is dus geen theater. Foei! Ik heb me heerlijk verbaasd en de geluidsinstalatie was erg goed. Ik weet het te waarderen, maar wat een toestand!

Leegte, onmogelijke liefde, hunkering; het is allemaal erg, maar op een gegeven moment ben ik suf geluld. De zeldzame glimlachen waren wat onevenwichtig verdeeld. Er was weinig licht aan het eind van de tunnel, daar moet je van houden. Goed en geloofwaardig, maar niet mijn probleem.