Het is maar weer eens duidelijk gebleken dat ik te hard lach. Al het bejaarde lunchvoorstellingen publiek was zeer geërgerd, maar ik heb me bescheurd om de vertaling. Om bij een knap’rend haarderig vuur een recitatie van te houden. Vooral ook een extra gewei voor een van de mooiste Godverdommes van dit seizoen.

Ik vond het beetje een zooitje, o.k. het gaat allemaal over het zelfde: iets met doodslag. Ze kunnen mooi zingen, maar dat suggereerd een soort contemplatie en diepgang die eigenlijk niet in zat. Een soort collage; leuk om te maken, om even naar te kijken voor een indruk en dan woeps in de prullebak.

Je moet van Sigrid houden, want anders is deze voorstelling niet te doen. Gelukkig houd ik van haar. Tekst, decor, kostuum alles is prachtig, drie dubbel gelaagd en grappig. Tweede bedrijf is helemaal on acid, let op het belachelijke lichtplan! Ook een gewei voor Paul Rigter die zich goed staande houd naast dit kanon.

Geweldig krachtig begin, waardoor het leek alsof het koor dit keer verlost was van het eeuwige atonale gezingzeg. Helaas, het mocht niet zo zijn. Maskers zijn prachtig en staan de heren acteurs goed. Maar het laatste stuk interreseert het me ineens echt helemaal niet meer en blijf ik alleen maar wakker omdat Pierre een muur om gooit en de de vrieskou binnen waait.

Altijd innemend natuurlijk, die jeugd van tegenwoordig, maar of dit nu echt nieuw theater is, nee. Het is vooral leuk om te zien hoe ‘echt’ de medespelers zich vervelen als een persoon over zijn passie vertelt. Dat is pas waarheid op het toneel! Maar het blijft sip dat ik niet zoveel vertrouwen in hun toekomst heb als zij.

TGA zoals we dat kennen gaat dood. Deze laatste voorstelling doet dan ook erg aan een zesde-klassers-bonte-avond denken. Liedjes, grapjes, een beetje schmieren, wat maatschappijkritiek en een steekje naar de bovenmeester Wim Kok. Heel gezellig om naar te kijken, een genoeglijke avond. Maar heel slecht. Wat een kutexcuus; het is moeilijk om maatschappijkritisch te zijn! Wees het dan niet, dat gedraai en gedreutel voor en door de culturele elite. Ophouden hoor, ga maar een hele mooie afscheidsavond in elkaar draaien, eentje die ik niet snap zoals ‘Dark Lady’ ofzo. Word ik tenminste boos of verdrietig, ik haat genoeglijk.

Wat een gedoestuk, ik begreep het niet helemaal. Waarschijnlijk is hier sprake van een generatiekloof, dat coke/sex/mislukte kunstenaarsschap zegt mij niet zoveel; dan ga ik wel naar DIEP. Maar dan weer wel erg fijn gespeeld, dus zeker uit te houden. Ik ben nog steeds in de war dat Art & Pro chique is geworden, waneer zou dat overgaan?

Jammer dat de voorstelling in Amsterdam niet in een echte hotelkamer kon. Maar de geluiden van het Hilton drongen voldoende door de muren van het conferentiezaaltje om je een beetje eenzaam te voelen. Mooie monoloog, erg goed gespeeld en Goethe is een sukkel.

Debut de Saison liep zoals altijd uit; ik moest tegen de slaap vechten. En dan dus een voorstelling waar traag tempo en verstilling een belangrijke rol speelt, killing! Het was toch erg spannend en daarom bleef ik wakker. Er hing veel suspense in de lucht, vooral door het waanzinnig goede geluid! Misschien kwam het ook door dat 3d-geluid, maar het leek soms erg op een film, waardoor ik me dan weer afvroeg waarom ze er gewoon geen film van gemaakt hadden.

Tsja, theater en sport, het vervalt vaak in clichés en dat gebeurt in deze voorstelling. Goed gespeeld, maar vaak wat uitleggerig; ik vond de clowns erg mooi, maar dan moet weer vertelt worden waar ze vandaan komen.