Het komt waarschijnlijk door de kouwe klinische ‘Othello’ van een week geleden, maar ik vond deze ‘Koopman’ een verademing. Wat een geweldig spel van al die mannen en Adelheid Roosen zet er een lekker stuk vrouw tegenover. Deze mensen hebben in elk geval lol in wat ze doen. Oke het slaat af en toe te ver door, waardoor het aan gevoel en diepgang moet missen. Goeie zet om al die vreselijke Shylock monologen door Fred Goessens te laten doen. Shylock wordt hierdoor meer een personage in plaats van een Grote Shakespeare Rol. Fijne saamhorigheid tussen zaal en spelers, prima. Toch een tomaatje voor gebrek aan ontroering, maar dat kon ook de avond zijn.

Hoe graag ik ook zou willen dat dit het meesterwerk was waar we al een seizoen op zitten te wachten, ik kan het er niet in zien. Het was verschrikkelijk. De eerste helft was vooral saai, de tweede helft vloog over de kop en werd lachwekkkend. Oke, vormgevingsconcept en vertaling waren goed. Maar Karina Smulders trekt het niet en Roeland doet maar drie dingen. Ik hoop van harte dat de kralenkettingbreuk en de jasjes verwisseling geregiseerd waren (ik vrees het ergste gezien de uitelkaarvallende kostuums bij de première van ‘The Massacre’), dat waren de enige momenten waarop de voorstelling begon te leven. Wat een afstand, wat een muffe grijze zure zooi.

Na een aantal keer oefenen wordt Dood Paard echt goed in dit zelf uitgevonden genre. En naarmate ze ouder en slimmer worden is hun consequente verwondering en verzet tegen de wereld steeds interessanter. Ook hier weer een absurd “kabouter”-gedeelte met harde muziek en een goede geluidsinstallatie, wat kan ik daar toch van genieten. Jammer genoeg lees ik veel dezelfde dingen als de DoodPaardjes over veel was ik al eerder in verbazing gevallen. Maar daardoor kon ik wel meer kijken.

Het stuk heeft een aantal leuke plotwisselingen. Er spreekt veel woede uit en ik ben goed aan het denken gezet over stereotype misdadigers en slachtofffers. Het is wel allemaal wat ruw en weinig elegant en het idee van een talkshow is niet enorm orgineel, maar het werkt wel. Beide vrouwen spelen goed, leuke details in getut met waterbekertjes. ‘k Had graag gezien dat de voorstelling nog verder ging, what happens next…?

Lekker voor de vuist weg geacteerde voorstelling over politiek. Niets geen moeilijk gedoe, maar snel reageren op de mediarealiteit. Leuk om Hein van der Heijden weer te zien, wat heeft hij toch een leuk stil spel. De andere acteur kende ik niet, maar die ging er ook vrolijk voor. De vondst van de typemachine was hilarisch. Extra gewie voor het uitdelen van de roosjes achteraf en voor het publiek dat perse rode wou.

Ach ja. Eerst was het gewoon best wel saai. De actualiserinng was niet extreem genoeg doorgevoerd en het beroemde trust/theatercompagnie bestaat niet meer. Hedda’s personage is een compromis geworden en de humor tja. Maar toen gebeurde het wonder! Het werd in het vierde bedrijf echt heel erg slecht! Bedankt hoor mensen; ik zal hier nog lang met veel plezier aan terugdenken. Aan Tjitskes blauw fluwelen gewaad en hoe ze achter heur blonde pony verdween, aan hoe ze van de ene kant naar de andere kant van het toneel mocht zwalken. Aan het stille spel met het manuscript van 25 paginaatjes, aan de moooie muziek, aan de stoelen die weemoedig van het toneel werden geslingerd en aan de prachtige gordijnen die niet goed wilde vallen. Bedankt, Theu, je hebt weer een nominatie te pakken hoor.

Deze voorstelling is niet voor de weekhartige, luie of weinig geconcentreerde bezoeker. Twee en een half uur tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. En dan niet eens een theatertekst. Maar wel een goede, spannende en erg geestige tekst. Omdat er voor de rest echt helemaal niets gebeurd is er genoeg ruimte om na te denken in hoeverrre de Oostenrijkse staat de Nederlandse is en over krankzinnigheid. Uiteindelijk levert het veel mooie gedachten op zo’n lezing. Extra geweitje omdat alles er zo geweldig seventy’s uitzag.

Als de verstandelijke gehandicapte acteurs opkomen is de eerste en moeilijkste slag geslagen. Doordat ze absurde rieten rokjes aanhebben en met schoensmeer zijn ingesmeerd, kijk ik niet meer naar zeven debielen maar naar absurd theater. Gelukkig maar. Het was allemaal heel rustig en mooi. Zo weet ik nu weer dat als je beker stuk is dat je dan eigenlijk meer hebt en dat water uit de kraan een klein wonder is. Toch blijft het erg op afstand en komen al die mooie gedachten niet tot een conclusie. Er mist een laagje.

Leuke voorstelling over de spannende avonturen rond de opkomst van Caravagio. Heeft een soort ‘Conijn van Olland’-achtigheid; ook met zang en een leuk historisch onderwerp. Niets van waar van die anecdotes, maar het is wel spannend. Voorstelling heeft vaart en is vaak erg grappig. Vormgeving is wisselvallig en heeft weinig eenheid. Acteurs zijn leuk en de pauze/vernisage-break in de voorstelling was geweldig. Toch moet ik streng zijn. Als het allemaal net iets strakker, beter, duurder, mooier en geconcentreerder was geweest, had ik het een echte hele goede voorstellling gevonden. Nu was het gewoon een leuke avond.

Kijk, daar hou ik nu wel van. Deze voorstelling slaat natuurlijk nergens op. Maar ja, wat wil je? Het is elf uur ‘s avonds en je staat op het belachelijkste podium van Amsterdam, het benedenzaaltje van Bellevue. Er zijn een zingende taart, geweldig lelijke schilderijen en een aquarium. Absurde tekst, over the top spel (vooral van Iwan Walhain) en weinig pretenties. En dan op het eind ineens een heel mooi liedje van Esmé Wekker. Gaat zo door!