Het komt waarschijnlijk door de kouwe klinische ‘Othello’ van een week geleden, maar ik vond deze ‘Koopman’ een verademing. Wat een geweldig spel van al die mannen en Adelheid Roosen zet er een lekker stuk vrouw tegenover. Deze mensen hebben in elk geval lol in wat ze doen. Oke het slaat af en toe te ver door, waardoor het aan gevoel en diepgang moet missen. Goeie zet om al die vreselijke Shylock monologen door Fred Goessens te laten doen. Shylock wordt hierdoor meer een personage in plaats van een Grote Shakespeare Rol. Fijne saamhorigheid tussen zaal en spelers, prima. Toch een tomaatje voor gebrek aan ontroering, maar dat kon ook de avond zijn.

Een voorstelling die vooral het eerste uur steekt in onevenwichtigheid, mislukte grappen en een decor dat wel mooi is, maar niks met de voorstelling te maken. Bovendien trekken Fred Goessens en het meisje dat Shylocks’ dochter speelt de voorstelling telkens keihard onderuit met waanzinnig slecht spel. Gelukkig stonden er ook nog andere mensen op ‘t podium die wel hun best deden en de avond redden. Hajo Bruins en Jorre Vandenbussche zijn ubercool, Leon Voorberg blijft ‘t best bewaarde geheim van TGA, Wim Willaert kan zowel perfect tragisch als komisch spelen, Adelheid Roosen is uitermate geil en Titus Muizelaar is en blijft de schouwburg-acteur bij uitstek. Zij redden het stuk en dat is heel wat geweien waard wegens het ontbreken van visie, een ongeinspireerde regie en een goede vormgeving.

Ik ben uiteindelijk de tekst maar uit de bibliotheek gaan halen. Een aantal introverte, onverstaanbare jongens in leren jassen, een paar mompelende belgen, afgeraffelde teksten en een ongeinspireerde presentatie. Alleen Adelheid Roosen (blijft altijd zichzelf) en de rol Shylock waren goed te verstaan. Waardoor de merkwaardige situatie ontstond dat mijn sympathie vooral bij de laatste lag. Is dat de bedoeling van het stuk? Snij maar, dacht ik op het laatst. Achterin de zaal keken we elkaar voortdurend aan. Wat zegt die man, als er op het podium geroepen wordt: “Ik moet kiezen tussen …. en …. ??? Verwarring alom dus. Bijkomend voordeel; het was gezellig achterin, het schept een band met je medepubliek. En toch maar een staande ovatie. Die Shake is toch wel een toffe pear.

Ik kende deze tekst van Sheakspeare nog niet, aangename verassing. Het heeft zeker niet de epische proporties van sommige van zijn werken, maar is een smakelijke hap toneelvoer. Leuk spel van Wim Willeart en titus muizelaar. Een van de beste scenes is die waarin de eerstgenoemde op het punt staat in Hajo Bruins te snijden en op het laatste moment door zijn eigen contract in de val wordt gelokt. Het decor was mooi, een soort toren waarin geklommen kon worden, maar werd te weinig gebruikt. Bijna alles speelde zich rechts voor op het toneel af. Maar de sfeer die er hangt tussen acteurs en publiek is gezellig en intiem. Daarbij heeft dit stuk één van de leukste slotzinnen van dit jaar: “sorry jongens, de tekst is op, doe het licht maar uit, we gaan naar huis.”

Kant en klaar amusement. Helder en plat. Van de tekst in de flyer niets terug gezien: een tomaat voor pretentie. En jammer dat dit gezelschap weer niet de diepte in gaat. Goed gespeeld door de mannen (vette patsers) maar een tomaat voor de vrouwen. Geweien voor het decor en voor de rollen van Wim Willaert en Leon Voorberg. Grote vraag: waarom wordt bijna alles aan 1 kant van het toneel gespeeld?

Het is me niet helemaal duidelijk of het komt omdat het niet Shakespeare’s sterkste tekst is, of omdat Mafalaani in deze ingetogen regie geen statement weet te maken. In ieder geval maakt de voorstelling weinig indruk. Wim Willaert is vrij goed als Shylock, Adelheid is vooral Adelheid, en verder rest er een oorverdovend schouderophalen.