Godzijdank, de jongen van de eindeloze stroom leuke ideeën begint zichzelf een beetje te herhalen. Elien van den Hoek komt nu meer aan spelen toe dan in ‘Echte vrouwen’ en dat kan ze erg goed. Voorstelling is nu voornamelijk grappig. Volgens mij wordt het sterker als het een beetje saai wordt, de spelers zijn leuk genoeg om naar te kijken. Uitsmijter is leuk, maar houd ik voor me…

Ik word nog al eens moe van voorstellingen waarin de verschillende disciplines worden gecombineerd om zo het onvermogen te communiceren uit te drukken. Hier werkte dat toch erg goed, vooral omdat alles ondergeschikt was aan het geluid. Heel veel verschillende soorten geluid uit heel veel verschillende soorten dingen en mensen. Soms herkenbaar, soms vervreemdend. Een beetje te lang. Fijn dat de voorstelling autisme op een meer filosofische manier beschouwd en niet in medelijden verzandt.

Ik kende dit stuk niet, ben benieuwd wat ze er allemaal zelf aan geknipt en geplakt hebben. Veel spelplezier, maatschappijkritiek, hapjes en drankjes in een ranzige discotheek. Helemaal goed!

Hoera voor Ger Thijs. Hij is enorm goed als vervelende zieke vader. Een hele kunst om terwijl je in bed ligt, toch interessant te zijn om naar te kijken. Jos van Hulst is grijzer en stiller en dat klopt als je zo’n vader hebt en dood bent. Het gekloot met de sneeuw op het einde, maakte het gezellig, wat de wat sombere conclusie wel kan gebruiken.

De voorstelling begint heel klein. We kijken in een poppenkast op een toneeltje naar een bonzaiboompje. Ik overpeins hoe bonzaiboompjes een ideale metafoor zijn voor de maakbaarheid van dit leven. Ik raak ontroerd. Dat duurt niet lang, daarna volgt een cabaretachtige scène die alle diepgang weglacht. Dat blijft zo de hele voorstelling doorgaan, zodra het gewicht krijgt of ontroerd, komt er een grap of een dansje. Daardoor wordt het een leuke voorstelling in de traditie van speelgoedgod Rieks Swarte, maar niet echt memorabel. Extra gewei voor de ENCI en voor de acteurs die in zo’n gort droge omgeving moeten spelen; ik had al last van m’n keel en ik mocht de hele voorsteling mijn mond houden.

Wat vind ik hier nou van? Er zijn avonden dat ik hier ongelooflijk hard om moet lachen. Wat een belachelijk postmodern gedoe! Een indruk: witte schminck, Freudiaanse teksten die gescandeerd worden, gemimede sex, een rap en een onbegrijpelijke geluidarchitectuur. Gouden Tomaat-materiaal wat mij betreft, maar ja, het had wel wat. Na verloop van tijd vond ik het verhaal een soort van spannend en kwa toneelbeeld was het een beetje too much voor de kleine zaal, maar in een muziektheater had het goed gekund. De balans slaat toch behoorlijk negatief uit. Voornamelijk door de vreselijke versterking. Met zo’n geluidsdecor moet je zulke boxen weigeren. Verdomd interessant, gaat u vooral verder…

Mooie krullebollerige jongens maken een klein stukje over een man wiens leven door een voorval ernstig in de war raakt. Het is een lief verhaaltje, misschien komt het van een kinderboek of zo. Decor is schattig en verzorgd, de locatie een prachtige houten zolder en we zitten op rooie kussentjes. Een beetje te lief allemaal, dat gaat een beetje jeuken. Gewei voor de geweldige appel-eet-scène en speciaal goeie gitaarspel.

Vanaf het eerste beeld kon het voor mij al bijna niet stuk gaan. Industrieel erfgoed, gierende gitaren en paars licht. Een soort Duitse roadmovie, maar dan anders. Bernadette Jilesen is spannend en geil. Genoeg pretentie en voldoende humor en behoorlijk spannend. OK, tomaat voor de zak net voor het einde.

In een heel warm hokje een kleine voorstelling zien. Het was een beetje niksig. Wel vermakelijk spel, vooral van Esther de Koning. maar in deze tijd verwacht ik wat meer van een voorstelling die gaat over de oorlog. Aan het eind wordt er een rare draai gemaakt zodat het ineens over Iets lijkt te gaan. Ik zag het niet.

Ik ben op dit moment een Prouster. Ik kan het u enorm aanraden, vooral wat de geniale man allemaal bespiegelt over theater, is enorm boeiend. De voorstelling was een feest van herkenning, de ene mooie zin na de andere. ‘k Heb veel bewondering voor de bewerking en voor de hele onderneming, maar blijf toch een beetje onbevredigd achter. Vooral het deel na de pauze bleef ver weg, werd wat triviaal en anecdotisch terwijl het allemaal zo ERG is in het boek. Maar de combinatie van live kamermuziek, acteurs en te veel techniek, creëert wel de ruimte voor filosofische bespiegelingen over de aard van herinnering, tijd, ruimte en wat kunst daar dan over kan zeggen. Ben benieuwd naar deel twee en ga zeker, maar hoop dat het allemaal nog een stuk megalomaner en belangrijker wordt. Tomaat is voor Odette, die dus toch met Forcheville gaat trouwen, wat ik nog niet wist omdat dat pas over 2000 bladzijden gebeurt…