Leuke voorstelling over wat het leven nu zo’n beetje inhoudt. Veel van de stilte, geluidjes en sensitiviteit van de voorstelling gingen helaas verloren in een oorverdovende regenbui die vrolijk op de tent beukte, maar dat had ook wel iets moois. Het leven van onze held kende weinig groot verdriet en het einde was heel nostalgisch en lief. Dat was iets te makkelijk, het gaat hier over De Grote Dingen en dan mag het ook wel een beetje schuren. Speciaal gewei voor de wandeling erheen en de bloem in de pot, die ik zo mooi rood vond dat mij het ongeluk onderweg helemaal niet opviel.

Kleine korte voorstelling. Te klein en te kort. Voorstelling vraagt een enorme concentratie van het publiek en lost die dan niet in. Flyer waarschuwt dat je het saai kunt vinden, maar er gebeurde eerder te veel te snel achter elkaar. Ben benieuwd wat er gebeurt als je 2 uur met sinaasappels gaat spelen. Roy Peters was heel gezellig, hij was een welkome komische noot in het wel heel serieuze Sanne van Rijn universum. Een Oscar voor de snurkende man, die schaamteloos had besloten dat je tijdens kwetsbare vormexperimenten ook heel goed een tukje kunt doen. Heb wel nog nooit van me leven naar zulke kleine dingetjes op het toneel gekeken.

Oké, ik ging hier bewust naar toe. Ik had de minirecensies gelezen, ik ken de Croisetjes, maar uit een pervers soort masochisme ging ik toch naar den Schouwburg. Repertoire-kennis, daar hou ik het maar op, er zijn van die stukken die je ooit eens gezien moet hebben. Nou gelukkig heb ik dat achter de rug. Ik kan ook meer tomaten geven, maar dan leek het misschien alsof ik me heb opgewonden, terwijl ik me voornamelijk heb verveelt. Gewei voor Carol Linssen die er erg vrolijk door heen smierde. Daarnaast wil ik mijn oprechte afschuw over de klarinettist (die volgens mij in de pauze werd gewisseld?) uitspreken.

Na een geweldige desoriënterende binnenkomer, tekst en rust. Voorstelling nam de tijd en ik dwaalde af en toe af. Och ja, incest moeilijk, moeilijk. Maar na de verleidingscène van Christiane was ik gegrepen, dit werd een andere ‘Vrijdag’. Geen ‘Vrijdag’ over de hypocriete maatschappij, over het katholieke geloof, over sex en boete, maar gewoon over mensen die doen wat ze kunnen. Speciaal gewei voor laatste scène, die overdonderend liefdevol is.

Dat valt dus wel mee met die 5 uur, dat is inclusief twee pauzes, van mij hoeft het er maar één te zijn. Spel is geweldig, bijna patserig goed, waarvoor de geweien. Vooral genoten van Mark Rietman, want lang niet gezien. Soms iets te grappig, maar dat mag wel bij O’Neill. Maar mensen dat decor. Gooi het weg! Waar gaan die semi-diepzinnige stills van muren en bloemen over? De muziek kan echt niet, cliché, cliché. Veels te moeilijke changementen, waardoor het hele podium onder de lelijke plakkertjes moet zitten. Mislukte Guy Cassiers diepzinnigheid met digitale camara’s. Gooi weg, en laat die superspelers het toch lekker alleen oplossen met die ene ouwe stoel van vader.

Om te beginnen geweien voor het geweldige decor. Entree is geweldig spannend en mooi. Het slaat daarna behoorlijk dood, teksten vlogen rond mijn oren en het duurt lang voordat ik me thuis kon voelen in dit Brechtiaanse universum. Na verloop van tijd gaan de epische grappen werken en dan komt er een hoop meer vaart in, maar het spel is nogal divers, qua speelstijl en niveau, en dat helpt ook niet echt. Grote probleem met de voorstelling is dat de smerigheid van Baals universum niet echt overkomt. Baal is een sympatieke krullebol en de wereld een Bob Ross schilderij. Daardoor is Baal niet een gevaarlijke voorstelling, terwijl ik het stuk behoorlijk griezelig vind. En mensen, ga vooraan zitten want de zichtlijnen op mijn bankje waren niet best.

Lang geleden gemist, nu Godzijdank in de reprise. Om te beginnen had ik het geluk te kijken naar de kookkunsten van Mathias de Koning en Jan Joris Lamers. Zij kunnen goed koken en ook heel goed spelen dat ze goed koken. Ook kunnen ze lekkere wijn opentrekken, zodat ik heel veel zin kreeg in lekkere wijn. Dat kreeg ik dan niet, maar wel bruisend en naar het hoofdstijgend toneelspel van Peter van den Eede en Damiaan de Schrijver. Het was een mooie avond. In de zaal zat iedereen; mede Koe-mensen, de barmensen van de Blincker, acteurs als Jeroen Willems en schrijfsters als Judith Herzberg. Het werd daardoor een spannende avond. We begrepen heel gezellig met z’n allen de grapjes over Grotowski en workshops, maar werden ook collectief unaesy toen Toneel dood verklaard werd. Mooie avond.

Mensen, Hoera! De Theatercompagnie kan het nog en Theu Boermans zeker. Behalve regisseur was hij ook een zeer fijne acteur. Als tegenspeler van zijn actrices is hij fantastisch. Hulde, hulde. Sylvia Poorta is geweldig, zonder enig zelfbehoud speelt ze een verouderde diva. Ik eis een Theo d’Or voor deze prestatie. Halina Reijn heb ik nog nooit zo mooi zien janken. Vooral de laatste scène, als ze eindelijk normale kleren aan mag, staat ze te goed te acteren. Behalve al dit moois ook humor, nog meer fijn ensemble spel, goeie dramaturgie en grote gedachten over toneelkunst. Het Compagnietheater wordt fantastisch gebruikt, superlatief, superlatief. Wat een opluchting.

Dit was heel virtuoos. De twee stukken waren prachtig in elkaar geschoven en de dubbelrollen een verdieping. Geweien voor de prachtige finale, voor Jacob Derwig als knorrepot en zure tante. Leuk dat druktemaker Vincent van den Berg nu een side kick heeft in Kris van Trier. Voorstukje is ook lekker plat. Alle acteurs zijn beter, het is knap en geraffineerd. Maar het miste iets fris en onbevangens. ‘t Barreland wordt een beetje ouder.

‘t Was nog behoorlijk try-out, maar dit kan heel leuk worden. Moderne variant op ‘De Theatermaker’. Rob van Gestel zet zeer overtuigend een vaste klant neer. Als je dialect praat moet het helemaal om je te bescheuren zijn, mijn buren bleven er ten minste bijna in. Hopelijk gaan ze het ook veel in dorpshuizen, herbergen en slemplokalen spelen.