Als experience niet geslaagd. In plaats van een “reis door de sloppenwijken van Dakar” ben je vooral in de kelder van Cosmic naar foto’s en video aan het kijken. De enorme nadruk die op de logestiek moet liggen (veel gedoe van vrouwen met headsets) snap ik ook niet. De kunst vond ik niet speciaal en de prijs (18 euro!) is echt serieus te veel voor een half uurtje. Wel interessant is de discussie voor en achteraf over deze voorstelling. Mag dit? Is dit exploitatie? Is dit dan een kans voor deze kinderen? Maar dan, deze discussie en de uitvoering zijn behoorlijk ouderwets.

Wat een hoop acteurs bij elkaar! Veel verschillende generaties en speelstijlen, van Egbert van Paridon tot Egbert-Jan Weber. Complimenten aan Ivo van Hove dat hij het tot een geheel heeft weten te maken. Lineke Rijxman lag er een beetje buiten, maar volgens mij wordt het met meer spelen alleen maar beter. Dit stuk in dit Holland Festival met een kabinet in Den Haag dat gelooft dat arbeid adelt, het greep me af en toe echt aan. Geweldig gewei voor de kap/grime (snor van Koolschijn, het haar van de zusters) en de kostuums. Het decor barst uit het toneelhuis, toneelbeeld is af en toe prachtig, maar betekenis blijft een beetje hangen tussen Plato’s grot en fotoalbum. Slotscène maakt belofte niet waar, maar misschien komt dat nog.

Van de makers van ‘De Alchemist’, maar nu met een stuk minder materiaal om de tanden in te zetten. Het is zo nu en dan enorm grappig; Peter Seynaeve kan goed hysterisch doen en heeft de lachers snel op de hand. Het duurt echter te kort om tot echt een gedachte of een sfeer te komen. Bepaalde handelingen (gedoe met koffie kopjes, stoelen en tafels en water) zitten ook in ‘Ergens staat nu een Iglo leeg’, maar hadden daar meer betekenis. Leuk, maar weinig memorabel.

Concept met zintuigen en zonden is niet bijster orgineel maar de uitvoering heeft kloten. Wodka, stripteases, gezichtmassages, franse house en te veel Imacs vol met porno; Vleuten by Night is nooit zo sexy geweest. Ik had dan ook veel langer binnen willen blijven dan de vijf “boxjes” die ik maar mocht doen. Opstoppingen waren jammer en namen wat van de anonimiteit weg. In de bus ervaringen uitwisselen was erg leuk, maar ik begrijp echt niet waarom we dit 25 minuten verderop moesten beleven.

Kijk, dit zijn dus hele grappige goede mime mannen. Julien Knops was spannend in ‘Genieten’. David Griethuys en Daniel van den Broeke erg goed in ‘Baas slaat man’. Maar drie leuke mimers is nog geen goede theatergroep of een goede voorstelling. Weinig orgineel, korte stukjes, los zand, ijdel, vals sentiment en saai. Zoeken naar identiteit, jongens hou er mee op. Zoek een regisseur, een tekst, een thema, een beperking, een weet ik veel.

Sympathiek ervarium in een uit elkaar vallend Gerechtsgebouw. Met geen budget en veel inventiviteit, proberen ze je wat te laten voelen/ervaren, met als groot thema angst. Voornaamste aanmerking is dat angst een moeilijke emotie is om in spelsituaties over te brengen. Suggestie werkt veel beter dan een schreeuwende acteur. Juist beslissingen die je alleen neemt zijn spannend; een deur achter je dicht trekken terwijl je “ne me quitte pas” wordt toegezongen is sterker dan door glimlachende meisjes levenswaarheden toe geslingerd te krijgen. Grote tomaat voor de begeleiding voor de geblinddoekten. Er zijn goede manieren omdat te doen (aftellen bij laatste treden van een trap bv) en standaardiseren helpt ook. Nu had ik niet genoeg vertrouwen en ging ik toch spieken. Nog een tip; regel wat nazorg. Het is zonde dat je niet aan iemand je ervaringen kwijt kan. Even zitten, eindelijk je apppelsapje en je koekje eten en praten met andere avonturiers had het af gemaakt.

Bizarre ervaring. Het publiek was zo brutaal tegen Julien Knops aan het praten dat ik toch echt lang heb gedacht dat het geensceneerd was. Vooral de man naast mij was schaamteloos. Knops werd er helemaal stil van, wat weer een teken was voor de zaal om nog meer met elkaar over hem te praten. Merkwaardig. Ik vond het wel mooi wat ie deed. Een ferme tomaat voor het publiek. Als alles toch in scène was gezet dan 6 geweien, maar ik vrees van niet…

What the fuck is dat Wayn Traub-gedoe dat geselecteerd is voor het Theaterfestival? Ik zal het u zeggen: nee dat doe en kan ik niet. Hele slimme, betekeniszwangere voorstelling. Eerste half uur moest ik enorm aan ‘Baas slaat man’ denken, heb het nog een tijdje stom gevonden en toen was het ineens heel spannend. Ik mis vast van alles; ik ben niet Vlaams en niet katholiek, maar val al volkomen van mijn stoel van al deze postmoderniteit.

Voorstelling over het onbegrijpelijke; hoe een scholier op een dag 16 medeleerlingen en leraren doodschiet. Het bleef oppervlakkig en was meer een aanleiding voor een kringgesprek, dan een voorstellling. Aan de ene kant blijven de acteurs erg op afstand; ze vertellen de feiten en spreken hun ongeloof uit. Aan de andere kant is het erg plastisch; op de kleine lessenaar zit bloed. Daartussen in spel en video. Te weinig te snel.

Dit was een heel gezellige voorstelling vermomd als popconcert. “Hallo Amsterdam, hebben jullie er zin in?!” Vooral Nynke Heeg gaf zich helemaal. Taco de Vreeze was van het juiste soort, licht aantrekkelijk, maar met gitaar onweerstaanbaar. Leuk veel verwijzingen naar andere popklassiekers (Bruce!) en popparafernalia als Jack Daniels sjaaltjes. Volgens mij kan dit wel langer en groter; “We want more!”