Goede voorstelling, ook wel eens fijn om een toneelstuk te zien zoals het geschreven/bedoeld is (dus geen vertaling naar huidige situatie in Nederland, maar het pure Amerikaanse jaren-50 stuk). Met name Christine Ewert als moeder/echtgenote speelt de sterren van de hemel. Zij alleen is wel wat geweien waard.

Dit kon natuurlijk niet goed gaan: Arthur Miller is een enigszins overschatte toneelschrijver en de familie Croiset hanteert een acteerstijl van vóór Jelgerhuis. Toch had ik zin in deze voorstelling. Het was nog erger dan ik me had voorgesteld. Naast bovengenoemde factoren (best wel oninteressant stuk en oudbollig, betekenisloos geacteer) was het ook nog eens heel lelijk. Speciaal blik tomaten voor de klarinet en voor de ‘sexualiteit anno 1950’ die verschillende dames op de achtergrond trachtten te verbeelden.

Oké, ik ging hier bewust naar toe. Ik had de minirecensies gelezen, ik ken de Croisetjes, maar uit een pervers soort masochisme ging ik toch naar den Schouwburg. Repertoire-kennis, daar hou ik het maar op, er zijn van die stukken die je ooit eens gezien moet hebben. Nou gelukkig heb ik dat achter de rug. Ik kan ook meer tomaten geven, maar dan leek het misschien alsof ik me heb opgewonden, terwijl ik me voornamelijk heb verveelt. Gewei voor Carol Linssen die er erg vrolijk door heen smierde. Daarnaast wil ik mijn oprechte afschuw over de klarinettist (die volgens mij in de pauze werd gewisseld?) uitspreken.

Dood van een handelsreiziger is als kijken naar een heel seizoen ‘toen was geluk heel gewoon’. Het is helemaal hetzelfde, het mist alleen de grappen.

Het Nationale Verveel.