Dappere keuze. Knap dat het personage, een oud SS-er, geen monster wordt. Het hout en de ambachtelijke bewerking geeft rust en ruikt lekker. Decor en licht mooi, koekoeksklokje lijkt getimed. Muziek zit niet helemaal lekker, geeft het op het eind een soort vals sentiment. Kleine dramaturgische noot; trouw aan SS en trouw aan Hitler is niet hetzelfde, maar dat is geneuzel.

Marthaler blaast het stof van oude Schubertliederen. Ik heb me enorm vermaakt met de dwarse interpretaties van de klassiekers. Voor het eerst hoorde ik ook hoe vunzig het Bächleintje is, waar onze Müller zijn wandelstaf wel eens lekker in wil dopen. Marthalers personages ontroeren me altijd in hun onbeholpen poging te leven. Aan het eind iets te lang en lang niet alle toegevoegde liederen waren even verrijkend. Enorme tomaat voor de locatie en vooral de tribune, wat een herrie en zo weinig intimiteit. Vallende en springende acteurs zijn ongelofelijk, maar ik begin het trucje nu wel een beetje te kennen.

Heftige voorstelling. Sanne den Hartogh is eng en onberekenbaar, maar soms ook lief. Decor van supermarktkarretjes is goed gevonden. Het moment waarop het publiek direct wordt aangesproken, was minder. Het ging over de top en ik voelde me juist minder aangesproken. Tomaat voor de tekst die soms iets te zweverig wordt. Geweien omdat het echt iets wilde zeggen en dat het lekker rauw bleef.

De Vier Gasten hebben een sympathieke uitstraling. Geen strakke reclamemannen die cabaret maken, maar vier gozers, type buurjongen. Ze zijn het sterkst als ze niet buurjongen-achtige dingen doen, porno, homo’s, vierstemmig Duits zingen; hun gevoelige kant enzo. Als snelle grappenmakers zijn ze minder en scène’s raken aan goed schoolcabaret. Scènes zijn snel aan elkaar gemonteerd, maar het blijft los zand. Wisselvallig en te weinig dus, maar de zaal vond het geweldig.

Gefuckingweldig. Koen Wouterse heeft een geweldige concentratie, lichaams-en stem beheersing. Geweien voor hem. Ook geweien voor de tekst, de onschuldige voorbijgangers en de politie. Fijn dat de voorstelling niet alleen over zwerven gaat, maar ook over den Achterhoekse gemoedstoestand. Veel detail, lef en klote. Belachelijk dat dit dan geen Ton Lutz-prijs kan krijgen!

Fabian Holle vecht zijn minderwaardigheidscomplex uit op de vloer, terwijl het zusje de show steelt. Idee is goed en af en toe is het heel mooi, maar vaak overschreeuwt Fabian zichzelf. Dan is het allemaal nogal ijdel, saai en niet virtuoos genoeg. Jammer.

We kijken uit op het veer dat speciaal voor de voorstelling van Marthaler weer op het NSDM-terrein vaart. Onze voorstelling begint wat later; een acteur heeft zich verslapen en wordt nu met de auto gehaald. De Regiedagen en het Holland Festival spelen allebei op Noord. Terwijl Marthaler verstopt zit in de Werf, speelt De Pool op de helling, die ik alleen maar ken van megaspektakel stukken. Nu staat er een heel klein tentje, vier acteurs en zeven tuinstoelen voor ons. De personages zeggen dat ze het koud hebben, maar ik zou hun deken wel willen. Mooie cast, fijne details in rekwisieten. Het uitzicht en de storm spelen de hoofdrol en helpen goed bij het uitzichtloze bestaan van de ontdekkingsreizigers. Ik was even helemaal van de wereld, gelukkig mochten we na afloop even opwarmen en een biertje drinken. Mooi.

Historische avond, schreeuwde het door me hoofd, dwars door dit behoorlijk harde concert. Maar historische concerten zijn voornamelijk ook gewoon concerten. Meneer Zorn had ook niet zo’n zin om ons te doordringen van de eenmalig-en bijzonderheid van het al. Mijn favoriete piep-knor plaat kan dus ook live gespeeld worden en we kunnen deze muzikanten met een gerust hart allemaal veels te goed noemen. Mike Patton, hoewel veel minder dan de oorspronkelijke Japanse schreeuwkunstenaar, deed leuk mee. Toch geen echte opwinding, wat ook erg lag aan de set-opbouw en dat ik niet mocht dansen.

Dit regie-jaar heeft er een handje van af te studeren met loei zware teksten. Dat is ambitieus en niet zonder gevaar. Zo’n monster van een tekst vraagt om een dwingende regie, een visie een concept. Het kwam er niet uit bij deze voorstelling. Het zwabbert tussen realisme en surrealisme en lijkt nog het meest op een aflevering van ‘Tales of the unexpected’. In het derde deel, geweien voor de prachtige ontroerende overgang en samenzang, is de toon anders en krijgen we een inzicht in de visie van Strindberg en Hauge op het leven, verantwoordelijkheid en het hogere. Maar helaas; te laat, te veel. Het is warm in het Rozentheater en het zal me worst zijn. Strindberg is een rare Jungsiaanse snuiter en Spooksonate onbegrijpelijk.

Om te beginnen, geweldige acteerprestaties! Roos Drenth, Nienke Westerhof, Desiree Snackey, die ik ken als bijzonder leuk en aantrekkelijk, zetten zonder enig probleem buitengewoon lelijke zure dozen neer. Speciaal Roos, die ik pas na een half uur herkende overtrof zichzelf. Ook een gewei voor Schwab en zijn Schwabbiaanse taal, die blijkbaar de tand des tijds overleven. Tomaten voor het gedoe met de dubbele eindes, nergens voor nodig. Kritiek: enscenering weinig orgineel en te netjes, zoveel roze mantelpakjes verdringen de stronthoop.