De Meervaart was slecht gevuld en werd geaclamitiseerd door een koelinstallatie. Misschien daardoor maakte het geperformde ritueel van de twee actrices onder het scherm geen indruk. De film - het verhaal werd voornamelijk verteld middels film, nog net geen cinema - bleef hangen op het niveau van een Harry Mulisch puzzel. Een aardige metafysische sensatie, maar wel opgebouwd uit obligate elementen. Het stelde eigenlijk teleur. Jammer. In kleinere zalen schijnt Wayn Traub het veel beter te doen.

Het duurde lang voordat ik er ‘in’ kwam, maar op een gegeven moment zag ik tussen de vele lagen en losse scènes en half uitgezette lijntjes een heus plot opdoemen en was ik gegrepen. Het is elitair, het is behaagziek, kortom: het is een geweldige voorstelling.

What the fuck is dat Wayn Traub-gedoe dat geselecteerd is voor het Theaterfestival? Ik zal het u zeggen: nee dat doe en kan ik niet. Hele slimme, betekeniszwangere voorstelling. Eerste half uur moest ik enorm aan ‘Baas slaat man’ denken, heb het nog een tijdje stom gevonden en toen was het ineens heel spannend. Ik mis vast van alles; ik ben niet Vlaams en niet katholiek, maar val al volkomen van mijn stoel van al deze postmoderniteit.