Festival a/d Werf (2003)

What the fuck is dat Wayn Traub-gedoe dat geselecteerd is voor het Theaterfestival? Ik zal het u zeggen: nee dat doe en kan ik niet. Hele slimme, betekeniszwangere voorstelling. Eerste half uur moest ik enorm aan ‘Baas slaat man’ denken, heb het nog een tijdje stom gevonden en toen was het ineens heel spannend. Ik mis vast van alles; ik ben niet Vlaams en niet katholiek, maar val al volkomen van mijn stoel van al deze postmoderniteit.

Bizarre ervaring. Het publiek was zo brutaal tegen Julien Knops aan het praten dat ik toch echt lang heb gedacht dat het geensceneerd was. Vooral de man naast mij was schaamteloos. Knops werd er helemaal stil van, wat weer een teken was voor de zaal om nog meer met elkaar over hem te praten. Merkwaardig. Ik vond het wel mooi wat ie deed. Een ferme tomaat voor het publiek. Als alles toch in scène was gezet dan 6 geweien, maar ik vrees van niet…

Het duurde lang voordat ik er ‘in’ kwam, maar op een gegeven moment zag ik tussen de vele lagen en losse scènes en half uitgezette lijntjes een heus plot opdoemen en was ik gegrepen. Het is elitair, het is behaagziek, kortom: het is een geweldige voorstelling.

Beetje een tegenvaller. Losse sketches over de problemen van het Man zijn zijn niet allemaal even overtuigend, vooral omdat de acteurs het niet helemaal trekken. Sommige scènes zijn wel goed gedaan, maar blijven te cabaretesk. Jammer, want de man is natuurlijk wel een tragisch iets ;-)

Sympathiek ervarium in een uit elkaar vallend Gerechtsgebouw. Met geen budget en veel inventiviteit, proberen ze je wat te laten voelen/ervaren, met als groot thema angst. Voornaamste aanmerking is dat angst een moeilijke emotie is om in spelsituaties over te brengen. Suggestie werkt veel beter dan een schreeuwende acteur. Juist beslissingen die je alleen neemt zijn spannend; een deur achter je dicht trekken terwijl je “ne me quitte pas” wordt toegezongen is sterker dan door glimlachende meisjes levenswaarheden toe geslingerd te krijgen. Grote tomaat voor de begeleiding voor de geblinddoekten. Er zijn goede manieren omdat te doen (aftellen bij laatste treden van een trap bv) en standaardiseren helpt ook. Nu had ik niet genoeg vertrouwen en ging ik toch spieken. Nog een tip; regel wat nazorg. Het is zonde dat je niet aan iemand je ervaringen kwijt kan. Even zitten, eindelijk je apppelsapje en je koekje eten en praten met andere avonturiers had het af gemaakt.

Kijk, dit zijn dus hele grappige goede mime mannen. Julien Knops was spannend in ‘Genieten’. David Griethuys en Daniel van den Broeke erg goed in ‘Baas slaat man’. Maar drie leuke mimers is nog geen goede theatergroep of een goede voorstelling. Weinig orgineel, korte stukjes, los zand, ijdel, vals sentiment en saai. Zoeken naar identiteit, jongens hou er mee op. Zoek een regisseur, een tekst, een thema, een beperking, een weet ik veel.

Concept met zintuigen en zonden is niet bijster orgineel maar de uitvoering heeft kloten. Wodka, stripteases, gezichtmassages, franse house en te veel Imacs vol met porno; Vleuten by Night is nooit zo sexy geweest. Ik had dan ook veel langer binnen willen blijven dan de vijf “boxjes” die ik maar mocht doen. Opstoppingen waren jammer en namen wat van de anonimiteit weg. In de bus ervaringen uitwisselen was erg leuk, maar ik begrijp echt niet waarom we dit 25 minuten verderop moesten beleven.

In het lovenswaardige kader van de Testcases van het Huis aan de Werf heeft theatervormgeefster Aukje Koelstra haar regiedebuut afgeleverd. Over kleine meisjes die groot worden, of die al groot zijn, of nee, ze zijn groot in onze ogen, of in de mijne; het Lolita-thema. Aantrekkelijk, naïef, het monster van de kennis fluistert in hun oren. De actrices zijn twee meisjes van acht jaar oud.
Waarom een gewei; volgens mij kan het concept van de voorstelling nog veel verder doorgevoerd worden, volgens mij is de wereld veel groter, en hebben die meisjes het allemaal veel meer in de hand/ om hun pink.
Ik zie graag meer van deze maakster.

Dit was mooi, dit was warm en bovenal: dit is theater waar je blij uit komt. Hulde voor Space om het ‘s anders aan te pakken. Geen scheiding tussen publiek en performers en waar anders verlaat je met een medaille om de zaal?

I [we!] thoroughly enjoyed this performance even though it is not exactly what i thought it was going to be like when they said it was a ‘musical’ in the Utrechts Nieuwsblad…[They said it was ‘Matrix-the Musical” in their review].
Actually, the way they presented the mix of film-documentary and animation on three screens, the mesmerizing images and the conviction of the ‘story-teller’, ‘Pomoznik’ pretty much hypnotized everyone. The 5-piece ‘orchestra’ behind the 2nd screen was phenomenal.
My only criticism is that the story left us with no ‘ending’ and without a sense of understanding the ‘moral of the story’ in the classic sense.
Even with that I have to say that The Worlds of Milosh II is the freshest, most provocative take on the ‘stranger in a strange land’ theme I have seen in a while and I am only sorry we saw it on the last night because it was worth seeing twice!

Een spektakelvoorstelling if ever there was one. De Grote Technische Truc is echt spectaculair, maar daarbuiten heeft de voorstelling weinig om het lijf. En zo sta je na drie kwartier naar adem happend alweer buiten, je af vragend waar je nou naar hebt zitten kijken…

Sympathiek filmpje met live-commentaar en muziek van Giesen cs. over een Schotse huurling die verliefd wordt op Suriname in de 18e eeuw. Giesen is mooi naturel op het podium, maar af en toe werd het te familiair en kreeg ik het gevoel dat ik op een mooi aangeklede dia-avond bij hem thuis zat.
En was deze voorstelling nou 16+ vanwege die schildpad die in stukken word gehakt? Da’s wel èrg fijngevoelig, hoor!

Met 16 man (m/v) publiek in een klein hokje wordt je rondgereden en begluurd in de wereld van Boukje Schweigman. Een originele, associatieve voorstelling die groot talent verraad, zeker ook op organisatorisch gebied. Onthoud de naam.