Innemende solo van Jörgen Tjon a Fong. ‘t Gaat niet zo diep en het is geen theologisch meesterwerk, maar wat het aan diepgang mist, wordt goed gemaakt door charme. Hij begint wat schuchter, maar schept daardoor genoeg intimiteit om echt ver te gaan in publieksparticipatie. Loungen achteraf was heel gezellig en dat in de Grote Foyer van Stadsschouwburg Amsterdam!

Deze voorstelling duurt voor mij bijna 4 jaar. In die vier jaar is ‘t Barreland verschrikkelijk goed geworden. Goed in het bewerken van onspeelbaar materiaal, goed in het uitdelen van worstjes en heel goed in spelen. Echte tooneelspeulers; variété, de monoloog, verkleedpartijen, ze kunnen het met zoveel gemak dat het niet eens meer opvalt, hoe veelzijdig ze zijn. Stiekum is de voorstelling behoorlijk opruiend, maar een vermoeid Fras 1 wordt er weinig revolutionair van.

Moeilijk geval deze Tim. ‘t Is geen vlees en geen vis. Net niet hard genoeg, niet satirisch, maar te anecdotisch om filosofisch te zijn. ‘k Moest af en toe hard lachen, maar ik vond het vooral saai. Tomaten voor het geluid, waardoor ik echt geen chocola van het eerste deel kon maken. Tweede deel is een stuk beter, Aus Greidanus jr. krijgt een groot gewei. Laatste scène vond ik een giller, maar ik vraag me af of het wel als een dijenkletser bedoeld is. Tweede gewei voor de geweldige foto-galerij in de foyer en de verklarende woordenlijst, die ik eigenlijk veel confronterender vond dan de voorstelling.

Nogal een tegenvaller deze Lear; naar mijn gevoel niet streng genoeg geweest voor Shakespeare. Vooral veel tekst en dan ook nog het postmoderne toverlantaarn theater, het slaat elkaar dood en is dan vooral saai. Af en toe lukt het de makers de poppenhuisscenes en de acteurs met elkaar te verssmelten maar te weinig om een eigen universum te creëren. Hier en daar een grapje naar de medialitiet van de wereld en een klein backstage momentje, maar dat was te weinig om echt iets te gaan betekenen. Acteur Marcel Faber krijgt wel erg weinig ruimte om gek te doen, jammer dat hij niet dwars door al dat gepriegel heen mocht banjeren. Gewei voor Herman Helle die het minst te spelen heeft, maar de beste acteur is.

Hier had ik mij op verheugd, omdat ik de vorige voorstelling ‘Total Masala Slammer’ zo’n vrolijke avond vond. Deze avodn minder leuk. De deconstructie bevalt me en de choreografie ook. Speciaal gewei voor Astrid Endruweit, wat een geweldige actrice! Maar dan toch vooral veel tomaten voor onduidelijk en sexistisch bloot, het lelijke decor en het filmmomentje.

Collage voorstelling van interviews, Underbergjes en veel microfoons. Erg klein en onderzoek-achtig, voor de liefhebber zeg maar, gelukkkig ben ik dat. Niet alles is even spannend, maar naar verloop van tijd valt wel op hoe onzinnig interviews eigenlijk zijn. Filosofisch avondje in een mooi zaaltje in de Balie waar ik nog nooit was geweest.

Snel even een monoloogje meegepikt in het Dwarsdenkenfestivalletje in de Stadsschouwburg. Op dit festival veel Goetz en Shawn, maar wie is dan toch schrijfster Thea Dorn. Net zo’n vrolijke levensbeschouwer. Uitvoering is vrij kaal, het gaat om de tekst, dus daar heb ik dan maar erg naar geluisterd. Af en toe erg goed en geestig, soms saai en voorspelbaar. Het gaat Ricky Koole ondanks moeilijke tekst, kut akoestiek en rare speelplek toch nog te makkelijk af, wat veel van de spanning wegneemt. De hele problematiek (Westerse mens is verwend en dood) heb ik wel gehad. Een nieuwe fase in blasé zijn. Wel direct daarna in een discussie beland over de problemen van dit moderne tijdsgewricht, extra gewei voor dit gesprek.

De term “los zand”, die zo graag gebruikt werd voor ‘Desert Trip’ zou ik graag willen gebruiken voor deze voorstellling. Met een mooi decor en roze jurkjes kom je er niet. Oke iets met camp en plastic, maar dan. Is dat goed? Slecht? Ik heb geen uitspraak kunnen ontdekken. Jaakko Toivonen gaat er ongelovelijk vet in, Rikke Baewert is meer naturel, ze zijn geen koppel. Ook heel vervelend, de muziek cued alles, dat wordt saai, terwijl het maar 40 minuten duurt. Lionel Richie is een grapje en ‘Dirty Dancing’ is een kwetsbaar moment en dan nog wat Joy Division voor de diepgang. Ik trap er niet in.

De combinatie van animatie, filmpjes, objecttheater en Peter Zegveld werkt goed en blijft in dienst staan van het verhaal. Verder fijne flauwe woordgrapjes, ik zal Bistro “Rotte Koe” echt overnemen. In en uitro voice over was stom, vooral aan het eind waarin we ineens moesten slapen. Hallo het is drie uur ‘s middags hoor!

Twin Peaks-achtige sfeer, een zekere traagheid, postmoderne verwijzingen en te mooie mensen. Lekker hoor. Mist zowel bij Kopna Kopna als bij Jong Hollandia de moeilijkheid die ik verwacht, maar een zeer geslaagde vrolijkstemmende avond. Wel ben ik vervuld met heimwee. Kopna Kopna, een trein raast voorbij, ik hoor Vlaams. Ik wil zo graag naar Debut de Saison!!!