Boulevard (2003)

Integere, verrassende, boeiende, af en toe bloedstollende v.stelling. Ondanks de hitte bleef ik van de eerste tot de laatste minuut in de ban van. Goed geacteerd, spannend toneelbeeld. Herkenbaar was het eeuwige gevecht in een relatie tussen man en vrouw,wat droef stemde, maar ook op de lachspieren werkte. Na afloop heb ik bijna mijn handen stuk geklapt! Chapeau voor de hele groep!

Hitte in combinatie met slechte stoelen en niet te volgen toneelstuk noopte mij tot vroegtjdig vertrek. Ben naar mening vrienden cultuurbarbaar. So be it.
Gesubsidieerd toneel moet nu echt gekort worden…

Circus en spektakel. Dat viel nogal mee. Mijn stoel (kent u rij 20 a in Theater aan de Parade? was een stuk spannender. Waar ging het allemaal om. Zes jongeren en een trampoline, een soort Urban/Mad Max vormgeving en een hele goeie truc. Jammer dat we daar zo lang en veel om heen moeten krijgen. Vooral de Gerauschmacher irriteerde mij. Waar ontbrak het aan, spanning, timing (elkaar op tijd opvangen is wat anders dan elkaar spannend opvangen)en sex.

Paul Clark is je buitenissige natuurkundeleraar die je meer leert over het leven dan over natuurkunde. Mooie trucs, eigenzinnige systemen, alleen de ontroering mist meestal. Meest opvallend vond ik dat ‘Tabula Rasa’ bijna als nieuw klonk: een hele prestatie. Dit was precies het soort voorstelling dat ik wilde zien na een theaterloze zomer.

leuke voorstelling als je zelf aan acrobatiek doet. Wel veel trucjes en het verhaal was er niet. Wat zijn trampolines en trapezes toch leuk. Ik werd er erg zweverig en springerig van.

Een beetje gedoetje, deze acrobaten die hun kunstje tot voorstelling willen oprekken. De volgorde is inwisselbaar, het drama noodzaakloos en storend is de ‘live’muzikant die aan de handeling moet deelnemen. Ik twijfel over een geweitje voor de moeilijkste kunstjes.

Prachtige, poetische, dansante en -zoals het hoort bij circustheater- spectaculaire voorstelling. Zaal ging uit z’n dak. Ik ook. Het hele decor als percussieinstrument was ook indrukwekkend.

in het begin konden we nog niet naar binnen want er was een band bezig. daarna konden we naar binnen we kregen in het begin een particulier daarop stond wat het publiek moest doen. het was aangegeven met cijfers er stond ook een nummerbord daarop stonden de nummers die ook aangegeven waren op het blaadje. het was een soort cowboy film het publiek maakte alle geluiden die erbij hoorden.
een man had een banjo die zong een heel droevig liedje, wij moesten toen net doen alsof we huilden, dat was best grappig. een man werd opgehangen. dat was het EINDE.
Groetjes, BRAM THIJSSEN
uit ROGGEL!!!

we moesten heel lang wachten omdat er trommelaars bezig waren.ze hadden het een keer geprobeerd maar er was teveel kabaal dus we moesten wachten.binnen verschoof het kussentje een beetje.de kostuums waren niet mooi maar ook niet slecht.de acteurs deden goed hun best.op het laatst ging de man onder de man ( pop ) vandaan.
van Fieke Thijssen

Ze is in staat om te boeien, te ontroeren en steeds te wisselen van de vele stemmingen die een persoon als Fien de la Mar heeft getoond. Elske sleept je mee in het onstuimige leven van een artieste. Ze speelt de sterren van de hemel, raakt je in het hart, emotioneert en weet je een beeld te geven van het leven van Fien. Met haar mooie stem en perfecte uitstraling, in een goed verzorgde ambiance weet zij de herrie van de omgeving te vervagen.
Een absolute must! Een parel van het festival!!

Mijn eerste tentje en gelijk heel leuk. Lief object/poppentheater voorstellinkje over een gietertje dat een held wil worden. Poppen/objecten zien er niet alleen leuk uit, maar worden ook spannend gebruikt. Extra gewei voor de technicus (die er met zijn kapsel ook heel middeleeuws uitzag) en heel gezellig meespeelde af en toe. De fiets en het grote gevecht krijgen ook een gewei. Gewoon gaan, zulk leuk kindertheater voor twee euro gaat je niet snel lekken.

ik ben willem. en ik ben vijf jaar. ik vond de voorstelling heel mooi omdat ik het zo spannend vond. er waren allemaal gekke spullen en die vond ik leuk. zo was er een gieteretje dat sebastiaan heette en twee scheppen die de schildwachten waren. ik moest vaak lachen om de gekke poppetjes. het verhaal ging over een held. mijn held is nino, dat is mijn vriend. hij helpt mij altijd als ik een beetje bang ben.

Ik vond het leuk. Ze hadden mooie kleren aan en ik vond het heel grappig. Het ging over een rommelmarkt en toen werd het spannend. En we kregen een snoepje.

Voorstellingen van Artemis zijn niet echt aardig voor kinderen of voor ouders. Dit keer een tekst van Pietjan Dusee, niet makkelijk; wel om te lachen. Vier kinderen verzetten zich tegen ouder worden, hun ouders, hun tics en elkaar. Dit alles op elkaar gepropt in een kartonnen doos, amper mis-en-scene. Knap spel (Margje Wittermans!!), snelle teksten en de Big Brovas’ ”Nu flow’zorgen dat het spannend en broeierig wordt.

Na wat technische problemen werden we dan eindelijk verrast door een wereld op z’n kop, gevaarlijke hoge vrije vallen en felle zonnestralen. Met heerlijke primitieve kinderlijke impulsieve gedachten door een zwoele stem. En fijne sfeertekeningen met muziek.
Doen!

De makers weten met minimale middelen een maximum aan sfeer te creeren. Je valt in een dromerige wereld, alles staat op zijn kop. De “voorstelling” smaakt naar zoete honing, ruikt naar verse bladeren in een surrealistsich bos.
Dat je een beetje misselijk de bus uitrolt heeft dan ook niks te maken met de fantastische rit, maar meer met je evenwichtsorgaan dat steeds opnieuw wordt getart.
Hulde aan de makers, tip : neem een wagenziek-pilletje mee.

we hebben genoten van de boeiende en geloofwaardige persoonswisselingen, die de acteur neer weet te zetten.

De laatste try-out van Wolperding vond ik niet bijster overtuigend. ‘Onder het Melkwoud’ in een uurtje proppen en verplaatsen naar het Brabantse dorpje Leenham (klinkt verdacht veel als Leenane, niet?) komt de spanning niet ten goede. De acteurs/muzikanten zijn leuk om naar te kijken en zingen mooi (ondanks de bloedhete zaal), maar de muziek heeft zoveel electronische elementen dat je bijna niet meer gelooft dat die jongen echt trompet speelt. Dat kan toch niet de bedoeling zijn…?

Spectaculair, heel bijzonder circus, zeker de moeite waard!

ik vond het heel leuk.
de gitarist (harrie )had steeds een blikken gitaar die er grappig uitzag en ook heel grappig klonk!
ik vond het ook heel grappig dat gerard een grapje maakte en dan snapte ik hem niet!

Een heerlijke ode aan Italie. Ongelofelijk dat je tegelijkertijd zo lekker kan koken voor een vijftigkoppig publiek en daarnaast een hele leuke voorstelling kan spelen. Een (Italiaanse) tomaat voor de toevallige passant die op het einde onbedoeld de rol van de verloren padre op zich nam.

Kom net uit de voorstelling gewaggeld en ben erg enthousiast. Eten is errug goed. Dat is gelijk het probleem van de voorstelling/experience, het eten en de wijn out-staging de zusters een beetje. Qua experience enorm goed gelukt, mijn disgenoten zijn vrienden voor het leven geworden. De zusters zijn ook leuk, de locatie prachtig. De climax werd behoorlijk omzeep geholpen door lul de behanger (een vroege gast van de partij die na ons geboekt kwam?)die de focus op het moment supreme totaal naar zich toe trok en niet het fatsoen had om zich schuchter terug te trekken. Tomaat voor hem en ook een heel klein beetje voor de zusjes die net iets lekkerder dan hun eten moeten worden. Geweitje dan weer voor de liefde voor Italie.

Sinds een paar weken staan de Kraftwerk-covers van Senor Coconut op de MP3-speler in het Moose kantoor. De crossover tussen akoestische en electronische muziek heeft voor mij dus geen geheimen meer. U kunt zich voorstellen hoe zeer ik heb uitgekeken naar ‘Loteq’, een project waarbij jazz-musici dance gaan maken. Maar helaas: het resultaat is nogal monotoon en toont vooral aan dat je repetetieve muziek vooral door computers en samplers moet laten maken en niet door 9 conservatorium-musici.
De setting hielp ook niet echt mee: de Pleinzaal van Theater aan de Parade heeft weinig gemeen met een leuke dansclub en het personeel in werkkleding doet hard zijn/haar best om je zo min mogelijk thuis te doen voelen.
Mocht u een echte volhouder zijn (en op tijd): u kunt vanaf nu (23:20) nog een uur Loteq-en…

Heel mooi, vooral de snelle en toch slowmotion bewegingen met de trampoline! Helemaal top. Muziek ook een tien, wel de bekende Roland SPD 20 sounds, maar da’s voor de kenner.
Laater, Pas en Kars.

In de blinde hitte van de Bank van Leening kwam het muzikale en poetische Wolperding beklemmend tot leven. Broeierig streektaaltheater, dat slecht afloopt, maar daarvoor word je gewaarschuwd. Soms wat artificieel maar in het geheel meer dan overtuigend.

Absolute topvoorstelling van fenomeen Paul Clark. Dit doet niemand hem na. Onnavolgbare logica die volledig overtuigt: humoristisch, intelligent, en zonder enige ijdelheid gespeeld. Voorlopig nr 1 op mijn Boulevard-lijstje!

Form is een project van Muzieklab Brabant dat kansen geeft an jonge componisten. Vanavond was de aftrap. Het 1e concert wat een uiting van hoogstaande vernieuwende muziek, waarin passie, vakmanschap en improvisatietalent met elkaar in gevecht waren. Een genot. Form belooft een belangrijk intiatief te worden. Ga kijken en vooral luisteren !

Beeldende kunst op een theaterfestival als een volwaardig onderdeel gepresenteerd. Sfeervolle locatie, vooral Maureen Prins in een bunker onder de muren van het oude bolwerk. Haar installatie toont op video een meisje dat als Alice in Wonderland door een dakraam klimt, een idyllische vriheid tegemoet. Niet pretentieus, mooi gedaan. De poetische bijdrage van Esther van Waalwijk is vooral ‘s avonds prachtig en de ramen op de vlaggen van Katelijne Arts bieden een feestelijke, levendige aanblik.

SUPER hoe 1 persoon zo’n voorstelling kan geven… heeft die man nog een stem aan het einde van de Boulevard?? Echt een aanrader!

Intrigerende voorstelling mede door de locatie, geeft een goede en bijzondere kijk op Moluks verleden en gemeenschap beleefd door verschillende generaties.

wat een gave grasmat middenin die synagoge!!!
ook nog mooie muziek
henk grappers

clash van gitaristen in het muziekcentrum.
soms wat experimenteel, maar erg goed te doen. lies van swalmen

Zo mag het zijn voor mij!
Gegrepen uit het leven; geen sprookje en toch ook weer wel.
Mooie sfeer, prachtige mimiek en écht. En dat alles gepaard aan een flinke dosis humor.
Geraakt en genoten!

Wat mooi dat een kabbelend meertje in een stroomversnelling kan komen en weer terug! Snelheid en stilte vond ik erg goed afgewisseld. Alle vier speelden ze overtuigend en krachtig. De nieuwsgierigheid die ik voelde door de kleine doosjes, de vrolijkheid die ik voelde bij het weggaan, ondanks de diepte die voelbaar is! Mooi mooi mooi

wij vonden het leuk omdat: je leert wat over fotografie.
het is leuk om te doen, je doet het tenslotte niet iedere dag.
Wat we moesten doen was detais fotograferen , dat was erg leerzaam.
je leerde op een andere manier kijken, door de camera.
wat we fotografeerde zou ik anders niet doen, omdat het eigenlijk niet opvalt.
als je zoiets doet valt het wel op , want daar kijk je dan naar.

Het was een vrolijke voorstelling met veel grappige dingen en vooral tiks. De samenhang kon ik na het de eerste helft niet helemaal meer volgen, maar dat mocht de pret niet drukken. Het decor zag er uit zoals de bedoeling was (een kinderhonk). Leuk! Het was echt een leuke kindervoorstelling, maar misschien is de doelgroep iets te laag.

Het begin van de voorstelling begon een beetje vaag, in het donker en het leek heel theatraal. Dat was het totaal niet. Het was echt heel erg leuk! Met veel dingen zoals in ‘the Matrix’ echt zwaar tof! Heel erg mooie muziek en een ventje dat de komiek was. Het einde was een beetje vaag. Toch een hele dikke aanrader, echt heel leuk.

ik vond het niet zo heel leuk want hij is voor oudere kinderen dan ik. (ik ben 9)

Het was heel leuk. En iedereen lachte, echt kijken dus.

een show waar je meer van verwacht

het was heel spannend, en grappig.
als je in een spiegel keek zag je neus wit.
en in het begin moest je aan een bloem ruiken (daarom dus)

Een relatie wordt na vijftien jaar soms een sleur. Een voorstelling over deze sleur wordt al gauw een beetje saai. Fraaie projecties en geluidseffecten kunnen niet de beperkte diepgang van dialogen en spel verhullen.

Vijf vrouwen vieren het badritueel. De sfeer is exotisch en de temperaturen ook. Zo af en toe lijkt Theater Bis meer op de Scala dan een vlakke vloer in Den Bosch. Het publiek smelt weg van de hitte, waaiers worden veelvuldig gebruikt, we luisteren naar Callas en als het heel mooi is wordt er geklapt. Gelukkig past het goed bij de voorstelling, maar toch tomaten voor de klimaatbeheersing van Bis. Ook een tomaat voor de techniek, komt misschien door de hitte, maar cd sloeg mij te vaak over. Af en toe is de voorstelling heel mooi voyeuristisch, maar slaat mij te vaak ver door naar plat en is iets te lang. Gewei voor de prachtige scene met ‘I put a spell on you’, die komt in mijn Favoriete theatermuziekjes 2003-MP3 folder.

Spannende tocht door Den Bosch. Wat een hoop ruimte is er toch in zo’n stad, kijk maar omhoog. Ik kreeg niet echt de hoogtevrees-ervaring waar ik andere bezoekers over hoorde, maar af en toe had leken de voorbijzoevende gevels wel op het uitzicht uit een lift. Geluidsdecor was mooi, en de tekst schattig, maar niet meer dan dat. Benieuwd naar hoe het ‘s avonds is.

Geen slechte voorstelling, maar ik voelde me wel een beetje een indringer op een Molukse, pardon: Ambonese aangelegenheid. Vergeten stuk Nederlandse geschiedenis, maar het blijft wel erg van hen.

Wanneer houdt Nederland op om te klappen voor middelmatige cliché-achtige cabaretteksten. Wanneer gaan impressariaten eindelijk eens voor kwaliteit (van de artiest) in plaats voor de kwantiteit (van het publiek). Hoeveel van deze onbelangrijke ‘artiesten’ krijgen nog de kans om kostbare optredens in te vullen met deze misleidende ‘kunsten’. Ik heb weinig hoop na het zien en beluisteren van ‘Nederland in Panama’in de Operatent op 10 augustus. Jammer dat een wild en origineel talent als Sara Kroos in dit kader optreedt.

Ik zit er bij en kijk er naar. Maar het doet me niks… Geen moment geroerd, geen moment overtuigd. Tekst, tekst, tekst. Vlaams door Hollanders. Met een zich continu versprekende Rogier Schippers, en een tergend overdreven Hans Maas. “Wat heeft de kunstenaar hiermee bedoeld?”, zong MMGT ooit. Vroeg ik me hier ook af. Gewei voor prachtige tegels op de vloer.

Behoorlijk vernieuwend! De acteurs treden met hun revolutionaire acrobatiek op verschillende niveaus dubbel en dwars buiten hun grenzen. Het geheel wordt fantastisch onderstreept met passende muziek, waarbij zelfs het decor op meesterlijke wijze gebruikt wordt. La syncope du 7 is hiermee goed voorzien van een stuk techniek en body. Het schouwspel ontbreekt echter te veel aan emotie. Buiten een paar onderdelen met onbegrijpelijke theatrale dans en een klein moment van voorzichtige genegenheid is er helaas weinig verhaallijn te ontdekken. Gelukkig maakt de kleine acteur in spijkerbroek het stuk hier en daar wat minder abstract. Het eindoordeel komt hierdoor op twee geweitjes en één tomaatje…..

In tegenstelling tot mijn voorganger vond ik NiP erg geslaagd. Arthur’s stem had duidelijk een tijdje rust gehad, klonk nu beter dan de vorige keer dat ik ‘m hoorde. Sara was lekker aan het swingen en Kasper.. kan goed drummen :)
Van Kasper’s zang was weinig tot niets te verstaan, het viel ook een beetje in het niet bij de andere twee. Waar Arthur en Sara swingende muziek voortbrachten, bleef Van Kooten hangen bij liefdeslidjes.
Al met al, 4 geweien voor deze drie en een halve tomaat voor Kasper.

dit rockt! erg mooie combie van hammond en gitaren. lekker hard en dit was alleen nog maar de repetitie.

evert van dongen

Een heel erg geniaal optreden. dirigent met uitgebreide band die op voornamelijk acoustise instrumenten hoogstaande hitech house maakten. in combinatie met een zeer goed geluid inclusief quadro effecten goed voor een dikke house party.

house your body!!!!
ik heb alleen maar gedanst, terwijl ik eingelijk helemaal niet van house houd. maar wel van loteq.
daisy van der goot

In Hotel Rits, aan de rand op het Paradeterein word je met alle egards ontvangen door het 1ste kamermeisje en kun je o.a. kiezen uit een kamer with-a-view, de celebrety-room, de single-room waar je voor 0,30 eurocent kunt verpozen. ‘s Avonds is er entertainment op het podium hetgeen het verblijf nog aangenamer maakt! Bij vertrek staat het kamermeisje glimlachend klaar met een sjieke schaal vol hartensnoepjes-met-tekst. Op verzoek is er bij herhaald bezoek ook een nota die aftrekbaar is!
Hotel Rits bestaat sinds 1879 en heeft een naam hoog te houden. Vroeger stond het Hotel aan een gracht in Amsterdam, tot dit pand in 1984 verkocht moest worden vanwege gokschulden van achterkleinzoon Rits. Onder leiding van diens dochter Elizabeth, nog zuchtend onder de schuldenlast van haar vader en nu zonder pand, maakt de zaak een doorstart in de vorm van een reizend hotel, gecombineerd met een verplaatsbare retirade. Dit alles met de ambiance, allure en standing die zij passend acht bij een klasse-naam als Rits.
Kortom, wat op de meeste festivals een noodzakelijk kwaad is, is op de Parade een bezoek waard: het is heerlijk plassen in Hotel Rits (Schoone Brillen Entertainment).

In de Parti-tent bij Het Verkeerde Beentje is het Koninginne-dag, en wel een hele andere koninginne-dag dan we kennen! Bij de entree krijg je na betaling een piepklein vlaggetje, waarmee je denkt later te moeten zwaaien, maar die je bij de ingang van het tentje weer moet inleveren, omdat Eef Brouwers bang is dat we met de punt van het vlaggetje de koningin zullen prikken!
Op de snikhete middag is de voorstelling toegankelijk (kaartjes à 1,80 euro te koop
op het bankje zittend voor de parti-tent) en duurt een kleine 15 minuten (net uit te houden in zo’n hete tent). De voorstelling zelf is groot in zijn eenvoud en typering. Een aanrader; er zouden meer van dit soort kleine, makkelijk te bezoeken / in te lopen voorstellingen moeten zijn op zo’n festival.

Een hete avond, met verwarmende woorden voor een beetje verkoeling. Arthur, Sarah en Capar en band maakten er een mooie en pakkende muziekale voorstelling van. Genieten dus. Ben benieuwd en nieuwsgierig naar Panama 2 ?!

In the middle of nowhere is de inspiratiebron voor een heerlijke zomer in de zandbak. Geweldig entertainment voor jong en oud. ZIEN!!!

Ondanks de minimale voorbereiding van het tweetal en de warmte van vandaag, klonk Anneke van Giersbergen weer superieur. Wat een klasse stem voor zo’n bescheiden meid! Al sinds jaar en dag gaan ik en mijn vriend alle concerten binnen Nederland af. Veel ervaring dus opgedaan. Dit optreden deed niet onder bij de rest, ondanks het feit dat de geweldige gitaarpartijen van Rene Rutten ontbraken. Kortom…weer een optreden volgend jaar?

Een indrukwekkende voorstelling van een veelzijdig talent. Op dinsdag 12 augustus is de laatste voorstelling. Wie die kans mist, hoort daarvan eeuwig spijt te hebben.

Typisch een geval van 100 gemiste kansen en een aantal vrouwen die zich erg goed geamuseerd hebben tijdens de repetitie. Het is nat en af en toe geinspireerd en daarmee hebben we al heel veel verklapt.

Taillebloed laat zien hoe een relatie verstikt omdat man en vrouw elkaar emotioneel niet (willen) begrijpen. De man wil gewoon doen, de vrouw ongewoon. De vrouw zoekt de er ultieme uitdaging aan zee, terwijl de man thuis bij zichzelf te rade gaat. Uiteindelijk wordt een ongewone situatie weer gewoon en weten beide niet hoe verder te gaan. Is dat niet de dagelijkse realiteit. Taillebloed is geslaagd, maar soms langdradig zoals de dingen in ons leven.

Wijktheatervoorstelling van het Ro-theater die het ook leuk doet op de zomerfestivals. Twee zussen leveren commentaar op elkaars leven. De Bitchy zakenvrouw zus Claire is goed getroffen. Ik herken het type, toon en kostuums zijn goed getroffen. De actrice die de zweef-zus Suzanne speelt is minder goed gecast. De esoterische hysterie is goed, maar dat zij de oudste zus is, wordt niet geloofwaardig gemaakt. Ik begrjip ook niet zo goed, waarom ze dat moet spelen en waarom daar zo de nadruk op moet. Jammer dat de sympathie zo over duidelijk bij Claire ligt, dat maakt de voorstelling minder spannend.

Lang niet zo’n slechte voorstelling als verwachtte. Best goed eigenlijk. De teksten van Boon snijden hout. Het onderscheid in wereldbeeld tussen de verschillende personages vond ik treurig herkenbaar.
Probleem is dat deze voorstelling, over een verkild huwelijk en een man in die in een vrieskelder werkt, smelt bij 35 graden. Dit moet je in de winter spelen, in een zaal zonder verwarming. Tomaten dus, voor slechte timing.

Het kan zijn dat ik als Noorderling sommige nuances hebt gemist (ik weet nog steeds niet wat “meukelen” betekent), maar het authentieke leed van de grote Brabantse tooneelspeler Antoon van Loon ontging mij niet. Ik vond het jammer dat ik niet alles kon zien, we zaten knap beroerd, maar ook als ik de ogen sloot kon ik genieten van de sterke tekst (plus natuurlijk de Dictie en Timing van de spelers).

Warm, warm, houten bankjes en twee mooie meiden. Melo-dramatisch verhaal wordt rustig, met humor en subtiel verteld. Twee actrices met verschillende uitstraling spelen dezelfde rol en alle bijpersonages. De zelfbewustheid waarmee ze hun verschil in lichaam inzetten, valt mooi samen met de schaamteloosheid waarmee het hoofdpersonage zich prostitueerd. Sorry pardon, het is 32 graden en blaat feministische drama-analyse. Maar volgens mij is het wel een vrouwenvoorstelling.

Ondanks dat er niet zoveel publiek werd mijn vriendin prettig betrokken bij de voorstelling. Het verhaal gaat over een aantal insekten dat met behulp van eieren zichzelf proberen voort te planten. Dit lukt echter niet altijd en dan…, ja ga dat zelf maar zien. Het verhaal is zoals ze zelf zeggen: “een beetje dun”, maar de effecten en lokatie maken veel goed. Deze voorstelling kan veel mensen aan dus het zal niet snel uitverkocht zijn. Ik bedacht me dat de Brabanders hier wellicht niet heen gaan omdat The Lunatics uit Den Bosch komen. “Dat kan niet veel zijn dus!” Ik zou zeggen: Kom je uit Brabant of uit Den Bosch, dan mag je dit stuk van eigen bodem zeker niet missen.

Sicilian Sisters is een genot voor oog, oor en smaakpapillen. Met het juiste Siciliaanse gevoel ontrolt zich een verhaal van hartstocht, weemoed en verlangen. De actrices en de kokkin, weten in de Orangerie een uitmuntende voorstelling te maken.

New Cool Collective tegen Zuco 103: Dat is gewoon Absoluut stroef (rogier) en Scheurgaaf (ook Rogier) Maar het is dus supergaaf! Zinderende hitte, en opzwepende ritmes, dansende lichamen en een goede sfeer is alles wat je nodig je hebt! En natuurlijk een openbaar sjekkie! in de kleine zaal welteverstaan!!! Genoeg ingrediënten om een supercoole avond te hebben! Veel uitroeptekens geeft al aan dat het gewoon iets is om zelf te beleven! Kom volgend jaar zelf in het opzwepende ritme staan en dans en beleef en voel en get the vibe!!! Get the contest! And feel yourself irresisteble and ALIVE!!!

Hoe meer mensen; hoe beter de voorstelling tot zijn recht zal komen.
In plaats van de 800 waar plaats voor is waren wij gisterenavond met 80 personen aanwezig. Dat is jammer: een voorstelling verloopt dan toch anders.
Bij volle duisternis werkt deze voorstelling optimaal. Al met al een harde dobber voor The Lunatics niet alleen op zoek naar het licht maar ook nog vechten tegen onbezette sinaasappelkisten en de volle maan.

Een Swingende show met 2 totaal verschillende bands!
Ik heb vanalles gehoord; Jazz, Blues, Samba, funkrock tot Eminem aan toe!
Ik vond het GEWELDIG!!

Wat past er beter op een zwoele zomeravond dan de ingetogen, sfeervolle muziek van The Gathering? Met een minimale begeleiding (alleen toetsen en gitaar)laat The Gathering opnieuw zien dat zij tot de absolute top van de Nederlandse muziek behoren, niet in de laatste plaats te danken aan de geweldige stem van Anneke. Jammer dat de rest van de band er niet bij kon zijn, maar wellicht kan dat volgend jaar worden goedgemaakt? Het wordt hoog tijd dat The Gathering eindelijk eens dezelfde erkenning krijgt in Nederland als die ze al vele jaren in de rest van de wereld heeft.

Natuurlijk is de locatie erg belangrijk bij een ‘op locatie voorstelling’, dat Würth kantoor is zo’n plek. Met lampen die in waterbakken reflecteren, ijsplakken die rustig voor de spots wegsmelten en heel veel fietslampjes zorgen alleen al voor het gewenste effect. Het handelmerk van de Lunatics? Bleven vorig jaar op Oerol de teksten ‘zoe’ en ‘meh’ vooral bij; dit jaar konden we weer twee woorden toevoegen. Maar het is vooral kijken en genieten, en nu niet gaan nadenken over wat ze er mee bedoelen… De toeschouwers van de maandagvoorstelling kregen als extraatje nog een scooteract op straat mee. Qua originaliteit een heel mooi schouwspel dat toch een beetje aan ‘Trajekt’ (‘94 in Vught) doet denken, vandaar het ene tomaatje.

een hele leuke voorstelling met soms wat saaie stukjes erin daarom vijf geweien

geen leuke voorstelling alleen het laatste kwartiertje was (leuk) viel ook tege ho

Bewijst maar weer eens wat de kracht van Neerlands meest onderschatte band van Nederland is: pure muziek met de grootste mate van zuiverheid. Bescheiden als altijd een onvergetelijke indruk achterlatend … Ik volg ze nu al wat jaren en hun ontwikkeling is indrukwekkend. De hoogste tijd voor erkenning!

superieur! ik heb alleen maar om me heren gekeken en geluisterd. super wat een plezier de muzikanten erin hadden en erg origineel idee.
extra hulde aan de techniek voor het goede geluid!
andre pater

ik was vanmiddag bij de repetitie. erg ongewone combinatie van oude rock in een synagoge. erg benieuwd hoe het vanavond gaat.
henk janssen

Terima kasih:
Lang geleden dat ik zo heb genoten van toneel zoals ik denk dat het gemaakt moet worden: eerlijk, geloofwaardig, ontroerend, tot op het bot met intentie gespeeld, spannend, confronterend en met humor. Een echte aanrader!

In een woord schitterend. Mooie geluidscompositie bij prachtige zwart-wit stadsbeelden.

een leuke voorstelling: je ligt er niet wakker van als je hem gemist hebt, maar er is zeker geen spijt als je hem gezien hebt.
Leuk gebruik van media.
Niet moeilijk en veel knipogen.

Teksttoneel zonder poespas of trucjes, bescheiden maar precies en garticuleerd gespeeld. Het ongemak van het leven gefileerd. Wie neemt waar verantwoordelijkheid voor en wie zet wat op scherp? Van begin tot eind vraag je je af wat er in het leven toe doet. Het antwoord ben je zelf. Niemand anders zal het je zeggen.

Elske Rollema heeft een mooie voorstelling geschreven rond de actrice Fien de la Mar. Ze zet een onheilspellende, intrigerende vrouw neer. Een actrice die hetzichzelf en haar omgeving niet gemakkelijk maakt…

Leuk hoor, zo’n gratis autoles. De lengte van de voorstelling (45 minuten) is precies goed. De afwisseling tussen film en spel is goed gelukt. De scenes hebben echter onderling weinig verband en blijven soms wat in de lucht hangen. Maar wie maalt daar om op de heetste zomeravond in decennia?

Na een korte ronde over het stomende festivalterrein uitgekomen bij een bijdehande man met tropenpet, die buiten al een showtje opvoerde. Eenmaal binnen werden we verrast door de veelzijdige, snel afwisselende voorstelling van twee enthousiaste, zeker onknappe enthousiastelingen, compleet met jingle!
Lekker begin van het festival!

leuke en zeer spetterende voorstelling voor jong en oud

in de een schitterende omgeving gaven drie kanjers van vrouwen een avondvullende voorstelling met tejater waarin een uitstekende maaltijd werd doorspekt met humor, sensulaiteit en kracht en emotie dit is gewoon goed en lekker

Errug grappig gewoon; de hele voorstelling minstens een smile op mn gezicht en nu nog steeds af en toe nagniffelen. Zeer toffe afwisseling van spel en media en briljante types neergezet. Ook altijd leuk is de interactie met publiek. Goed om te zien dat de spelers zelf ook veel lol hebben.

Rollema speelt Fien de la Mar in al haar rollen, leeftijden en gemoedstoestanden, ook erg leuk voor liefhebbers van vooroorlogstheater. Ze schakelt snel, zingt en charmeert het publiek. En dat op de heetste dag in het jaar, terwijl er buiten op een of ander muziekpodium besloten is dat het allemaal nog harder en met meer bas moet. Zonde dat de solo versterkt moet worden, volgens mij is ie zonder waanzinnig kwetsbaar. Tomaten voor de muziek op de band, live is natuurlijk veel beter. Maar klasse en ik ben benieuwd wat Rollema nog meer kan dan heel goed Fien spelen.

Het archetypische verhaal van de moffenhoer vertelt in een beetje brave teksttheatervoorstelling, met een liedje hier en daar. Hoewel de voorstelling nergens gevaarlijk wordt en nogal schools van dramaturgie is, wordt het intelligent en vakkundig gespeeld. Het aanstekelijke spel van de twee jonge actrices maakt de gedateerde thematiek toch invoelbaar.

genoten van dans en muziek (eland), minder gecharmeerd van zang en commentaar (tomaat). Onduidelijke verhaallijn, maar expressie maakte veel goed. Al met al een zeer verrassende ervaring!

Sommige theatergroepjes zijn eigenlijk als bandjes. Jonghollandia is er zo eentje. Nu zijn ze toe aan hun Moeilijke Derde Plaat, met gastmuzikanten en een high concept. Ik vind het jammer, maar het is geen geslaagd project: er mist een laag; het heeft te weinig met mij of met hen te maken en blijft hangen in het verhaaltje. Jammer, want ik vind zowel spelers als Kopna Kopna sympathiek, intelligent en aantrekkelijk. En wat is Rik Elstgeest een goeie acteur, dat moet hij vaker doen.

Dans was fraai. Muziek verrassend, mooi wel.
Zang was soms heel mooi, maar meestal te zwaar aanwezig. Decor was wel aardig. Zand op de grond goeie vondst: echt woestijneffect.

Feest, feest, feest! Zo hoort cultuur te zijn! Verbazend, verrassend en verfrissend! Hulde aan DJ Tjerk, de Tiesto van de toekomst!

Oeps…ik ben bang dat de ‘toevallige’ bezoeker hier niet zoveel mee kan. Meer iets voor de doorgewinterde cultuurkenner. Sterke zanger, maar ik haakte af.

Knap gespeeld en heb erg gelachen. Bovendien vind ik het goed dat het ergens over gaat: een uitvergroting van de gekte van de tijd waarin we leven. De moeite waard om naar toe te gaan.

Vanavond heb ik Zonder Olga bezocht. Eindelijk kunnen zien op de Boulevard want op Oerol steeds uitverkocht.
Ik heb erg genoten. Zeer de moeite waard.

Een geniale verbeelding van de breekbaarheid van de driehoek, gevormd door het huwelijk, de vriendschap en het heimelijke verlangen, de verleiding en de breuk in een vrijwillig isolement slepen je mee door de zinderende woestijn. Zang en muziek zij haarfijn afgestemd op de omstandigheden en nog meer op het verhaal. En het decor is uitmuntend, subtiel maar zeker ook voldoende (Bernadette, geweldige ontwerpen)

Een echtpaar en een man in de woestijn: alle ingredienten voor conflicten. De dame lokt die uit door de twee mannen tegen elkaar uit te spelen. Dat lijkt te lukken, maar uiteindelijk is zij de verliezende partij. Waaruit maar weer eens blijkt dat menselijk gedrag nauwelijks te voorspellen is. Vanuit dat licht bezien is Desert Trip een boeiende voorstelling, waarin het onverwachte in het menselijke gedrag door de groteske bewegingen van de dansers geaccentueerd wordt.

Zwaar onder de indruk: ingewikkelde driehoeksverhouding prachtig uitgevoerd in beweging. Wisselwerking tussen muziek en dans vond ik sterk, met name tijdens de aanwezigheid van de zanger op de dansvloer. Opdwepende opbouw met een ontroerend eindbeeld. Tot het einde toe boeiend, ondanks de tropische temperatuur; ook wat dat aangaat veel waardering voor de dansers. Ik begrijp niets van de recensie in het Brabants Dagblad waarin de voorstelling in verband wordt gebracht met amateurisme en zelfs het woord flop wordt gebruikt!Ik hoop dat bezoekers van de Boulevard zich deze voorstelling niet laten onthouden door zo’n negatief stuk.

Onzin om te zeggen dat een toevallige bezoeker er niets mee kan. Mijn leken-oog en -oor (ik had nog nooit moderne dans gezien) vond de voorstelling ontzettend pakkend en helder.
Een verhaal kan nog zo mooi zijn, het is de uitvoering waarmee het verhaal staat of valt. Met deze uitvoering staat het verhaal: De woestijn was werkelijk zinderend, de verhouding tussen de twee mannen en de vrouw wordt werkelijk tot de grens uitgespeeld, en de stem van de woestijn drijft je werkelijk tot waanzin. Ik kan maar één advies geven: Ga zelf kijken en laat je meeslepen. Festival boulevard is dé gelegenheid om over bepaalde vooroordeel-drempels heen te stappen.

De locatie, het decor, het zand op de grond en daardoor het geluid, en zelfs het weer werkten mee; een woestijn op en top. De bewegingen waren, leek mij ook een beetje loom van de warmte, of nonchalant. Maar eveneens werd gedanst met expressie en overgave. Ondanks dit mooie en duidelijke sfeerbeeld heb ik vooral zitten kíjken, ik werd niet meegevoerd. Alleen de zanger met zijn woestijn-uiterlijk en zware stem bracht mij op het puntje van mijn stoel!!

ik vont het heel leuk maar ik zei tegen mama dat die stunts op de meetwik leken en mama las in een boekje dat het ge in spiereert dor de meetwiks was

Bo vond het zelf geweldig,en maar buigen om aplaus te ontvangen, wat een ego trip zeg. de beelden van vj Martijn bleven maar flarden herhalen en waren slaapverwekkend, best knap om filmmateriaal van fellini dusdanig te verkrachten. Typisch Jazz in Juketown !!

Yarre Stooker is een beeldend kunstenaar die met de verworvenheden van de toverlantaarn een hedendaags programma heeft gemaakt met live toevoegingen. Een en ander ontaardde in een vreemde dansdemonstratie: beheerst, ingehouden, consequent en met aandacht voor het detail.Geen poeha, maar serieus en dwaas tegelijkertijd.

Een gewei voor het eenvoudige prachtige decor en de locatie, een gewei voor de muziek en de uitvoering daarvan; mooi sfeerbepalend, verrassend en levendig en een gewei voor de de dans; afwisseling van heel dansante stukken en het haast relativerende concrete bewegingen, ook een tomaat voor de dans, omdat het wat onrustig gechoreografeerd is, voor de bewegingen zelf werkt dat heel mooizo, maar de drie dansers zijn op 1 solo na constant aan het dansen, dat er voor zorgt dat alles één en dezelfde sfeer krijgt, waardoor het niet meer boeit.
Het effect van koorts en hallucinatie dat ermee wordt uitgedrukt werkt voor mij dan niet meer.

Een verkeersdrempel over en je rijdt zo de oneindige eeuwigheid in. Een absoluut sensationele,esotherische, beeldende ervaring. Alles wat je erover zegt klinkt overdreven, maar is wel waar. Het idee is zo simpel -rijdend in een geblindeerde bus zie je in een spiegel voor je hoe de wereld er van onderaf gezien uitziet - en het resultaat is adembenemend. Via een koptelefoon krijg je inzicht in iemands persoonlijke fascinatie die een beeldrijm aangaat met wat je zelf ziet en denkt. Een kwartier lang kijk je zo recht de eeuwigheid in. Weergaloos mooi! Wie de Boulevard bezoekt en dit mist, is niet echt op de Boulevard geweest: het toont je de essentie van waar kunst over gaat, het inzicht dat de wereld anders bekeken kan worden dan je zelf ooit hebt besloten te doen. Je moet dat besluit voortdurend herzien.

Het was een superavond. Geweldige muziek en de opzet van een wedstrijd gaf de muziekanten aanleiding om er een waar spectacel van te maken. Ze zetten elkaar aan om op elkaar te reageren in muziek. Vooral New Cool Collective was muzikaal erreg goed. Suco was meer swingend en fysiek. De muzikanten van New Cool Collective konden zoveel dimensies uit hun instrument halen: geweldig echte muzikanten!!!!

Mooie ingetogen voorstelling, Dianne Krijnen, Femke Klinkenbijl en Rogier Schippers zijn prachtig gestrande personages in een fantastisch decor van Ton de Witte en Videoprojecties van Luc Sponslee. Oorspronkelijke tekst van Louis Paul Boon is intact gelaten, wat een mooie tekstvoorstelling oplevert, verrassend en erg grappig is ook de stormachtige binnenkomst van de zwager gespeeld door Hans Maas, waarvan ik onterecht in recensies las dat hij belachelijk overdreven zou zijn. Het is een goeie regievondst omdat hij letterlijk het stuk even op zijn kop zet, waarna de van elkaar losstaande monologen lijken te versmelten. Goeie regie!

Een mooie voorstelling, geen topper, maar ik ben wel de gehele tijd geboeid blijven kijken naar de de drie personages op het toneel. goede acteurs, die voor mijn gevoel de voorstelling dragen. De tekst van Louis Paul Boon is mooi en spreekt tot de verbeelding. De regiekeuzes zijn soms wat minder. Ik vind het keuze om tekst zo apart te houden van handeling erg braaf. het lijkt of de maakster extreem helder heeft willen gemaken dat de monologen gedachten zijn, waardoor er weinig interactie meer is tussen de personages. De binnenkomst van de zwager brengt in die zin meer spanning in de vorm. De scene tussen de vrouw en de zwager waarin zij wel/niet genomen wil worden vond ik dan ook het hoogtepunt van de avond.

Ik vont het best vies. Maar ook wel leuk .En grapig en geinig .En de muziek was ook heel leuk. Wille julli ons de naam door geven,Want we vonde het een mooien muziek.

Prachtig! Waarom stoppen we miljoenen in het ontwikkelen van 3d animatiestechnieken als het zo simpel kan. Ben totaal ontroerd en heb echt gevlogen. Op het moment dat ik mezelf bijna helemaal verloor, begon het te spetteren. Na al deze dagen tropische hitte ook een prachtig moment. De illusie was even verstoord, de regendruppels braken het spiegelbeeld. Toch was dat ook mooi, het gaf de kwetsbaarheid van het idee aan en ik besloot nog bewuster dat ik door de druppels heen in de illusie in wilde kijken. Prachtig einde, mooi busje. Ik wil nog een keer!

Van het zwetende publiek werd best wat gevraagd tijdens deze zinderende voorstelling, waaraan de weergoden 100% medewerking verleenden. Maar je kreeg dan ook wat. De intro is langgerekt en tijdens de sfeervolle openingsmuziek, waarin we al een beetje kunnen wennen aan het rauwe en groeiend mooie stemgeluid van de zanger, bouwt zich de nieuwsgierigheid op naar wat er komen gaat. De leegte en onherbergzaamheid van de zanddansvloer contrasteert met de warmte die uit de muzikantenhoek komt; daar heerst bijna een kroegsfeer (de zanger steekt een sigaretje erbij op). Maar dat kan, want de dramatiek op de dansvloer had zich ook in een kroeg kunnen afspelen. Dan flitsen de bloedhete lampen aan en begint de actie op de dansvloer. Terwijl je je eerst nog vaag afvraagt of dat gekronkel nou echt nodig is, word je ingezogen in de dans. En die is spectaculair. Een waaier zand vliegt uit het haar van de vrouwelijke danser wanneer ze haar hoofd naar achteren gooit. Schrammen verschijnen op de huid, steeds meer zand plakt aan de lichamen en vliegt in het rond. Het uithoudingsvermogen van deze mensen is bewonderingswaardig. Voor mij was het verhaal ondergeschikt aan de visuele en muzikale elementen in de voorstelling. Vooral het sublieme chellospel en de schitterende aanblik van de celliste die zich als een woestijnrots verheft, verdient lof. De subtiele, sfeervolle muziek van Van der Ham blijft verrassen als je bereid bent je oren op scherp te zetten. Jammer dat de verstaanbaarheid van de teksten matig was, evenals de Engelse uitspraak.
Soms concurreerden de dans en de muziek met elkaar om de aandacht. De verbinding tussen de elementen had hier en daar sterker gekund, maar dat neemt niet weg dat de voorstelling indrukwekkend was.

Zo iets slechts heb ik nog nooit gezien. Ik weet nog steeds niet of de 2 vrouwelijke speelsters leuk, mooi, ontroerend of goed moesten zijn. Want ik kon dit in de 40 saaiste minuten van mijn leven niet ontdekken.
Slecht, slechter, slechtst

2 Dames die willen laten zien wat ze in hun 1e jaar van de toneelschool hebben geleerd. Namelijk heel verschrikt kijken, een danspasje met mime en als klap op de vuurpijl een ritje in een rijdende trein, waarbij ze beide in slaapvallen. En dat allemaal minuten achter elkaar, echt erg vervelend en saai. Voor 12 euro p.p en gelukkig maar 40 minuten. Ik ben blij dat ze maar 1 avond op de boulevard staan , zodat niet nog meer mensen hun geld weggooien.

De bal is rond en de aardbol ook. Dat moet dus iets met elkaar te maken hebben. Onnavolgbaar bewijst voetbaltrainer Otto het verband tussen voetbal, de sekseverschillen, de wereldgeschiedenis en de evolutie. Wat een geweldig decor (ik zou het eigenlijk elke zondag moeten bekijken). Wat een geweldig spel van Jaak van Assche, die de rust in zijn spel wist te houden, en daarnaast ook de aandacht van het publiek vasthield. Een aanrader voor alle voetballiefhebbers en -haters.

Geweldig hoe een persoon in zoveel verschillende soorten types kan kruipen. Had van mij nog wel een kwartiertje langer mogen doorgaan

Geweldige zanger, leuke show in verschillende talen. Zeker de moeite waard om naar toe te gaan en hopelijk komt Sven volgend jaar weer naar de Boulevard. In december 2003 en maart 2004 is hij gelukkig weer in Den Bosch, in het Koningstheater! Sven & consorten bedankt voor de geweldige show!!

het was een geweldige show en kan het U van Harte aanbevelen hij komt en December eventueel weer ik wens je veel plezier

Meegenomen naar Bollywood. Verzet was onmogelijk. Sereen en prachtige sferen. Samenspel van snaarinstrumenten met de krachtige stem van Mary Lou. Een aanrader!

het eerste stuk waren allemaal rustige liedjes. singer songwriter kwaliteit, maar heel goed gespeeld. onder andere een tranentrekkend “my funny valentine”
de comnbinatie tussen klassieke viool van van der pol en de jazzbas van van der geijn was fenomenaal.
het tweede gedeelte was een raga. het publiek moch meezingen.
jammer dat het zo kort duurde.
liesbeth groenlo

Nounounou, wat maakt Ciggaar een hoop los bij de mensen. Dat is nou ook weer niet nodig. Het was best saai en overbodig, maar halverwege werd het ineens heel interessant: over vrouwen, lichamelijkheid en hoe ‘aardig’ je tegen je vriendin kunt zijn. En toen was het alweer afgelopen…

Ik vind voetbal echt het stomste wat er bestaat, doe je mij geen plezier mee. Waar ik ook niet van hou; monologen, bah.
‘De bal is rond’ (monoloog over voetbal) is een geweldige voorstelling; een aanrader, ga er heen. Heel knap ook. Fijne tekst. Over voetbal, vrouwen, de val van de muur, fussball; als begin en einde van alles. Ook leuk voor mensen die niet van voetbal houden.

Totaal verbijsterd/verduisterd/verlicht - erg gaaf !! een aanrader ook op de mooie locatie - zelfs de busrit was een feestje

Het is vandaag geloof ik precies vijf jaar geleden dat ik met vrienden in een loods een voorstelling maakte, die we later De Grote Belangrijke Voorstelling zijn gaan noemen. Ik had dat lustrum niet beter kunnen vieren dan naar deze voorstelling te gaan. Ik kan alles afgaan (het Spinal Tap decor wil ik nog wel even noemen), maar het komt hier op neer: veel goede ideeën, maar ze hadden niet allemaal tegelijk uitgevoerd moeten worden. Dat het niet enorm ergerlijk is of lachwekkend (hoewel ik soms een glimlach van herkenning had) komt door de geweldige inspanning van de dansers, het gebrek aan arrogantie en het relativeringsvermogen waarmee de voorstelling eindigt. En af en toe was het zelfs goed. Toch ook echt Grote Kritiek: de voorstelling gaat totaal geen relatie aan met de locatie, zulke prachtige hallen, daar moet toch meer mee kunnen! Gewei voor de sympathie en de choreografie, maar toch echt een Gouden Tomaat: een mislukking om trots op te zijn.

Als je met deze temparaturen tóch een hele mensenmassa aan het dansen krijgt, doe je iets goed. En als je zelfs het grijzende publiek aan het dansen krijgt, doe je iets heel érg goed! Petje af voor Medicamento! Waar je voeten niet stil wíllen blijven staan. En Beef? Beef was een ontzettend fijn extraatje. Beef is zomer. Beef is feest.

Als ik man was zou ik zó verliefd worden. Nu ben ik stiekem een beetje verliefd geworden op de stém van Renée. En wat had ze een mooie liedjes gekozen. Vooral haar ‘favoriete dingetje uit oma’s favoriete dingetje’ : Fafourite Things uit The Sound of Music, was erg leuk. En ook de rest loog er niet om, al heb ik de tissue die ik bij binnenkomst kreeg niet nodig gehad. (zie ook nog www.webkim.nl)

Taillebloed is een zeer indrukwekkende multidisciplinaire voorstelling. Gespeeld door twee topacteurs, het is genieten geblazen vanaf het moment dat je binnenkomt.
De voorstelling schud je heen en weer en weer terug en buiten vraag ik mezelf af: “misschien had ik het zo ook moeten doen, willen doen en was het allemaal anders gelopen tussen man en vrouw”: De liefde en de verbinding maken.
Ga zelf maar eens zien, een echte aanrader.

Blote Mien is een wervelend theaterspektakel waar twee zussen elkaar verwijten een leven te leiden van alleen losse eindjes. Twee totaal verschillende zussen proberen desondanks toch iets voor elkaar te betekenen. Het vieren van een ongewilde 40e verjaardag is een prachtige aanleiding. Beide bulken van ingetogen cynisme. Ze beschimpen en omarmen elkaar. Uiteindelijk komen ze emotioneel en spiritueel niet dichter bij elkaar. De actrices zijn er fantastisch in geslaagd om twee elkaar niet begrijpende zussen neer te zetten. Een aanrader.

over desert trip moet je niet schrijven, je moet er naar toe gaan, en vanavond wordt je die kans in elk geval nog geboden. ik hou niet van verhalende dans - en mijn oordeel daarover is door deze voorstelling niet veranderd. Dans kan mij niet - zoals andere kunstvormen dat wel kunnen - meeslepen, het geeft mij geen esthetische ervaring. Ik heb bewondering voor hun uithoudingsvermogen en zie ook echt mooie stukken erin - hoe de minnaar de vrouw besnuffelt bijvoorbeeld, dat is het mooiste, en waarschijnlijk niet toevallig het intiemste gedeelte van de dans. Met de marionet-achtige en spastische houdingen kan ik niks, en dat geldt de meeste grootse gebaren ook. En het uitgebeelde verhaal, de vrouw die van haar eigen man wordt ‘afgenomen’ waarop haar man haantjesgedrag gaat vertonen tegenover de minnaar, vond ik niet passen bij de progressiviteit van de productie als geheel. Naarmate het verhaal minder wordt, wordt voor mij dan ook het geheel beter. In dans en verhaal zitten mijn tomaatjes. De muziek, en het samengaan van muziek en dans, is echter goed gelukt. De muzikanten zijn geweldig, de stem van de zanger is weergaloos, de celliste is echt een topper: ze zingt en speelt zelfs tegelijk, ze weet ongelooflijk goed alle muziekstijlen overtuigend neer te zetten, de overgangen in de muziek zitten heel goed in elkaar. Bij de muziek merk je ook dat er veel meer diepgang in het geheel zit dan je na 1 voorstelling op kan merken, deels omdat ik in elk geval lang niet alle teksten helemaal kan volgen, deels omdat je soms niet in de gaten hebt wat er precies gebeurt - er wordt bijvoorbeeld on stage opgenomen en even later afgespeeld - dat zit echt mooi in elkaar. De aansluiting met de dans roept hier en daar vragen op - bij het voorlezen van de gebruiksaanwijzing bijvoorbeeld- maar juist doordat je daar een deel van opvangt, ga je op zoek naar de samenhang die er, beste Rinus, zeker wel is, maar die niet helemaal aan de oppervlakte duidelijk is. Al met al is het als geheel goed, maar niet overweldigend. mijn vraag aan Van der Ham is dan ook: waarom een co-productie met theater of dans… jouw muziek heeft op zichzelf meer dan genoeg te zeggen!

Op tweederde van de voorstelling realiseer ik me pas, waar we naar zit te kijken; een knap staalje ingenieus verweven dans en muziek. In de plotselinge muzikale stilte en de verstilling in de beweging, die me bijna voorover doet vallen, komt de beklemmende sfeer van een woestijn als een verstikkende gek makende deken over het publiek.
De voorstelling is al begonnen als het publiek binnen komt, al hoor je dat bijna niet, want wind is niet direct een show element. Maar nu wel. En in de verte ontward zich het silhouette van een celliste in de bergen, of bij slapende kamelen, of een stad met een minaret? Dat kan interessant worden als met dit soort elementen gespeeld gaat worden. En dat gebeurt in de hele voorstelling, waar met tijd en ruimte gespeeld wordt. Waar het ‘zonlicht’ echt even pijn doet aan de ogen. Vanuit een minimaal begin wordt langzaam gewerkt aan een hypnotiserende draaikolk van geluid en beweging. In een dynamisch cresendo tot de manische lach aan het eind. En dan zijn we slechts een uur verder in tijd, maar het lijkt veel korter, of langer.
Zowel de dans als het geluid draaien om elkaar heen om vanuit een schijnbaar losse abstractie samen te smelten tot een hechte choreografie. Om vervolgens ieder hun eigen weg weer te gaan. In detail, maar ook in de grote bewegingen. Of door de zanger/performer, die ineens water komt halen. Je kunt de danseres volgen, of de jonge knaap, een muzikant of weer terug naar de de twee mannen, die als verwarde woestijn muizen over het dansvlak kronkelen. Veelzijdig en complex wordt je meegezogen in een spel in de woestijn.
Wat Bertolucci niet lukt met zijn verfilming van Paul Bowles Sheltering Sky (een vlakke vakkundige wetmatige vertelling), en waar Bowles zelf (had hij niet beter over een stad kunnen schrijven?) ook moeite mee heeft, lijkt nu wel te lukken; een woestijn is verstikkend, hallucinerend, verwarrend en normen en alles, waar we hier en nu mee te maken hebben, bestaan niet meer.
Desert Trip is geen gemakkelijke voorstelling, maar dat is prettig. In een festival waar overwegend hapklaar fastfood voorstellingen worden getoond, is een voorstelling met diepgang en onderzoek, experiment en lef, een verademing. Pas de volgende dag realiseer ik me wat ik allemaal heb gezien en gehoord. En zie ik de details van de dans en echoen flarden muziek nog door mijn hoofd.
Eindelijk weer een voorstelling waar je welhaast eindeloos inspiratie uit kunt putten.

Desert trip - Glas water bij de entree - dat zal er heet aan toe gaan - of symbool voor - Storm in een glas water (Desert storm) was mijn gedachte bij aanvang. Mooie intro, maar waarom zo lang? loom en langzaam ontstaat een broeierige trage sfeer van ontdekking en aftasting. Prachtig is het beeld van opzwiepend zand.Dan, eindelijk is er passie - er onstaat een moment van spanning / verwachting (ze hebben iets met elkaar)Illusie? -fata morgana? of hangt alles als los zand aan elkaar? In alle elementen voel ik de hitte aanzwellen zodanig dat het voor mij ondraaglijk dreigt te worden.Scheurende, schurende klanken ( hoeveel decibel kunnen mijn trommelvliezen aan?). Ik zie zwetende druk bewegende lijven maar wat ze met elkaar hebben en het waarom, ontgaat me totaal. Wat mij betreft mag het afgelopen zijn, ik vind het verblijf in deze -desert- niet fijn en voel dat ik dreig te flippen op deze trip. Koperen ploert - rauwheid in muziek - schuurpapier en bonkend hardboard is wat rest. Ik voel dat er met veel passie en energie aan deze voorstelling is gewerkt en het is knap dat je het voor elkaar krijgt om het publiek mee te zuigen in deze op zichzelf zinderende voorstelling, als dat uitgangspunt was, dan hebben de makers hun doel bereikt. Met een stevig opkomende hoofdpijn verliet ik de ruimte en kwam mijn belofte om direct na afloop in het media-cafe mijn mening kenbaar te maken, niet na.

Indrukwekkende voorstelling, met creatieve elementen en humoristische inslag. Complimenten aan de maakster, de spelers en de tekstschrijfster. Duidelijk herkenbaar de typisch mannelijke en vrouwelijke reacties. Monologen waren iets te lang, maar over het algemeen was het een voorstelling die bleef boeien, je meesleepte en op het einde de tijd gaf om te verwerken. Ga kijken!

Drie jonge actrices die net afgestudeerd aan de Arnhemse Toneelschool zo’n vorm van ‘theatereten’ (variant op Remco Campert’s term ‘leeseten’) weten te creëren, wekken veel bewondering. Actrices met persoonlijkheid, absoluut heerlijke Italiaanse gerechten en een tragikomisch verhaal. Mooie balans tussen plezier, ontroering, lol en smaaksensaties!

Is er ook een “Gouden Gewei”-verkiezing? Sicilian Sisters is genomineerd en is wat mij betreft de rechtmatige winnaar! Een fantastische voorstelling door drie ontzettend leuke dames die hun rol tot in de kleinste details prachtig uitgewerkt hebben. De voorstelling zit vol heerlijke ingerediënten (humor, drama, Italië…) en zo ook het voedsel (ook niet geheel onbelangrijk)…. Bewondering!

Na een aarzelend begin met een hoog piep-jan-knor gehalte ontwikkelde de muzikale performance van Erwin Stache zich tot een hilarische muzikale telefoonconferentie tussen de zingende wereldculturen. Hij kreeg de volle Statenzaal van het Noordbrabants Museum met zich mee, totdat hij na drie kwartier alle stekkers eruit trok. Hij komt terug tijdens het festival November Music (9-22 november). Gaat erheen en zet uw eventuele beginergernissen opzij, om uw mee te laten voeren op een vreemde geluidstocht. Muziek op een steekkarretje!

Toverlantaarn is natuurlijk prachtig en als het live in het theater gebeurt is dat altijd leuk. Toch een stomme voorstelling. Het blijft erg anecdotisch (en toen en toen), uitspraken over televisie en pc blijven in de lucht hangen. Wat de makers op de vloer doen is weinig theatraal en omdat het allemaal zo donker is, kun je weinig zien van het fröbelen. Er worden leuke dingen geprobeert, maar de projectie, geluid, het is allemaal een beetje slordig, net als het einde.

‘t was een hele leuke voorstelling. Ik denk dat de fantasieën van Bjorn heel goed aan sluiten op die van kinderen. Maar de voorstelling is ook voor ouderen leuk om te zien, het is heel leuk en bijzonder om te zien hoe Bjorn met heel weinig objecten zo’n voorstelling neer kan zetten. Echt heel mooi.. en voor Bjorn, ga zo door!!

de troost liedjes die Renee zong waren precies wat het woord zegt. De vertolking van de nummers gebeurde op geheel eigen wijze en met een prachtige stem. Zeker een aanrader voor wie van mooie zang houdt.

Mijn grootste vrees, als ik naar Loteq ga, is dat ze er iets totaal vooruitstrevends, experimenteels, kortom: ontoegankelijks van hebben gemaakt. Die kans zit erin als een hedendaags kunstenaar en een stel conservatoriummuzikanten met dance aan de slag gaan….Maar mijn vrees blijkt geheel ongegrond want ik beleef de dansavond van het jaar 2003!!! Meeslepend, opzwepend, subtiel en rauw tegelijk. En gewoon LEUK. Het is vierdubbel genieten omdat je EN boeiende, avontuurlijke, live-muziek hoort, EN heerlijk kunt swingen, EN het heel erg leuk is om naar de band te kijken (vooral de bandleider die middels allerlei nonverbale communicatie de band “mixt”),EN je naar de mooie videobeelden kunt kijken. Vooral de beelden van de band zijn heel erg mooi! Dit is geweldig entertainment op niveau!

Prachtige taal, prachtige stem, geweldige locatie.
Allereerst compliment voor het vakmanschap van acteur Jaak van Assche die met zijn stem in een 5 kwartier durende monoloog de tribune en het voetbalveld achter zich in zijn eentje weet te bespelen. De vertaling van Walter van den Broeck in het ‘mit der Heino’-duits en het vlaams met ‘goesting’ is daarbij onontbeerlijk. Geestig is de invalshoek van voetbal als metafoor voor historische gebeurtenissen en de kapstok voor trainer Otto’s -conservatieve- ideeën over vrouwen en gezag, zonder echt plat te worden.
Ik zal nooit meer gewoon naar een ‘Rechterin’ kunnen kijken en nog slechts ‘hersenlob-technisch’ naar voetbal.
Het voetbal stadion van OJC-Rosmalen is een uitstekend gekozen locatie, veel herinneringen oproepend aan de zondagmiddagen langs de lijn in mijn jeugd. De voetballers van OJC-Rosmalen hadden echter wel een interessantere plek in de monoloog kunnen krijgen.
Op Boulevard zijn meerdere Belgische/Vlaamse voorstellingen aanwezig: een interessante ‘toevoeging’ aan het Boulevard-aanbod.

Medicamento is definitief het stadium van vetstrakke feestband ontstegen.Gewldige poging eigen cultuur en eigengemaakte cultuur te verbinden.
Goed gedaan medicamento. ga zo door!

Als ze even niks deden dan was het nog grappig.
Het was erg lollig. De jongen speelde een fantastische politiehond. een lesautomet zijwieltjes vondt ik hartstikke leuk.
Die jonges zijn achte echte clowns

Mijn ongezouten mening:
Voor alle leeftijden?? Het was een waardeloze voorstelling waar niets gedaan werd met het publiek. Het sprak absoluut niet tot de verbeelding. Een verjaardag zonder lang zullen ze leven, de cadeautjes moesten in een mandje en werden niet uitgepakt en een traktatie waarin menig kind zich verslikt. De tekst werd regelmatig vergeten en er werd af en toe een toontje te hoog of te laag gezongen. Het was echt ver beneden peil.

Mijn hart is geraakt. Weinig woorden, veel lof.

Wanneer de voorstelling begon werd ik 1,5 lang geboeid. Erg leuke decor met foute stoeltjes en een grijs keukentje. Het verhaal zat goed in elkaar en verliep naar eigen zeggen prima. Ijzersterke speelden DE man en DE vrouw.. geweldig. Persoonlijk ben ik meer voor dialogen en geen verhaal in het verleden tijd waarbij soms iets te poetisch werd maar dat is wederom persoonlijk. Zeker dus een aanrader waarbij heel mooi het verschil werd weergegeven van een denker (DE man) en een doener (DE vrouw)…

Boeiende voorstelling. sterke acteurs. mooi decor. Ondanks dat de acteurs zich steeds tot het publiek richtten en in monologen praatten, bleef ik geboeid. De zwager die halverwege het stuk binnenvalt brengt een belangrijke wending. Ik ben het niet eens met de recensie in het Brabants Dagblad dat de zwager beter geschrapt had kunnen worden. Als toeschouwer weet je niet of je nu wel/niet moet/mag/kan lachen. De ijzige kille sfeer van het stuk wint het (bijna) van het tropisch klimaat in de zaal.

Een hele goede samenwerking tussen deze twee jonge groepen! Niet alleen het spel en de muziek goed, maar dus ook hoe deze twee met elkaar in verband gebracht zijn.
Ook van de locatie wordt heel goed gebruik gemaakt. Mooie beelden ontstaan hierdoor!
Gaaf, ga zo door! De volgende keer kom ik weer kijken!

Het is zover: de festival-moeheid begint toe te slaan en ik viel een beetje in slaap tijdens deze voorstelling. Dat betekent helemaal niet dat ik het slecht vond: integendeel. Het verhaal over de Watersnoodramp wordt mooi verteld en de acteurs praten behoorlijk goed Zeeuws (dan valt je ineens op dat je dat nooit hoort op het toneel) en af en toe voelde het net als bij mijn grootouders thuis. Toch een tomaatje: bij grote emoties vloog de voorstelling een beetje uit de bocht.

Een mooie en leuke voorstelling over het leven van Fien de la Mar.
Elskes mimiek is super, het past helemaal bij haar rol die ze neerzet. Een paar geweitjes voor haar mooie “schakels”, ze gaat van moment naar moment en hoe ze deze overgangen maakt is verschrikkelijk knap!

Inderdaad, een leuke voorstelling om zo tegen te komen op de boulevard. Leuke types, Hendrik en Jan, droge humor, geen moeilijk gedoe maar leuk gevonden items. Ze stoten niemand tegen de borst, als je vooraan zit is het even opletten, maar geen hoge schaamfactor nodig…

De vooorstelling begint leuk, in het eerste kwartier worden de personages aan het publiek voorgesteld en zit er vaart in de voorstelling.
Ik had alleen het gevoel dat het daarna een beetje stil bleef staan. Het idee van de voorstelling was er, maar er is daarna niet echt meer op “voortgeborduurt”? Jammer, ik denk namelijk dat er meer uit te halen was!

Op vijf minuten lopen van de drukke Corridor kom je in de Orangerie terecht in de contemplatieve sfeer van het Mesopotamië van 1000 voor Christus. Het is een nogal onzijdige, bespiegelende wereld, dit zangstuk van Paul Frankhuijzen. Prachtig gezongen door bariton, alt en koor en gespeeld door het blokfluitkwartet en het best te beluisteren met je ogen dicht, zodat je buiten jezelf treedt en ook buiten de muziek, in de tonen van de vergetelheid.

Ik vond dit een erg geslaagde voorstelling. Het duurt even voor je erin komt, maar dan zit je er ook goed in, in de verhalen van vijf vreemde vogels uit Los Alamos en een talkradiohost. Een goede vondst om de personages om de beurt te laten bellen naar de radioshow en hun verhaal te laten vertellen. De vermenging van bandleden met acteurs werkt erg goed: ze passen goed bij elkaar. De muziek ondersteunt de actie ook heel goed (en andersom). Iedereen speelt op een mooie manier door elkaar heen. Fijn is dat de acteurs erg goed kunnen acteren en ook een beetje kunnen zingen/spelen en de bandleden erg goed kunnen spelen en ook een beetje acteren. Een voorstelling waar je je vrienden mee naar toe kunt nemen.

voorstellingen als deze mogen vaker te zien zijn op de boulevard. op deze manier maak je kennis met andere vormen van (dans) theater. Muziek en dans waren prachtig verweven. de celliste speelde geweldig.de danseres had een fantastiche uitstraling. een aanrader.

Wij vonden de voorstelling in tegenstelling tot de indruk die gegeven is in het brabants dagblad maandag jongsleden geweldig! De combinatie van licht, geluid, mimiek en de omgeving maakte deze voorstelling tot eindelijk iets unieks zoals wij, oerolgangers, gewend zijn. Lunatics ga zo door! houdou wa, groeten van twee zoete lieve gerritjes.

Tegen de stalen steigerbouwconstructie van de centrale festivallocatie heeft beeldend kunstenaar David Bade een indrukwekkende amorfe toren gebouwd van twintig meter lang en twintig meter hoog. VET! Samen met zijn team en groepjes bezoekers heeft hij zo een pendant van de toren van de Sint Jan gemaakt. Kunst kijken kan leuk zijn, maar kunst maken is vooral ook heel hard werken, heeft Bade de afgelopen dagen laten zien. Zijn niet te stuiten energie werkt aanstekelijk en inspirerend. Het festival laat zien dat beeldende kunst in een theaterfestival meer kan zijn dan ‘toegevoegde waarde’, en een essentieel onderdeel van het programma behoort te zijn.

Warner van Wely blijft de beste straattheatermaker van Nederland. Zijn samenwerking met de Afrikaanse (Nairobi)groep C.H.A.P.S. is het zoveelste hoogtepunt in zijn belangrijke carrière. Intens en heftig, maar ook verstild en poëtisch zonder een moment de aandacht van het in groten getale toegestroomde publiek te verliezen. Heel muzikaal en beeldend. Dit maal met een prachtige reusachtige marionet die onhandig en tegelijkertijd gracieus de voorstelling een monumentale dimensie geeft.

Ben erg onder de indruk van JOOST….. zijn starende blik doet mijn hart sneller kloppen!!! zeer de moeite waard!

in 1 woord GEWELDIG!!!!

Erg mooie , vertederende voorstelling over volwassen worden. Vooral Nollen speelt zijn rol met verve.

Tjonge, jonge, wat een weer. Wat een voorstelling.
ZIEN, dit is nieuw en onverdroten.

Dit is leuk voor alle kinderen, ja, voor alle kinderen.

Echt super genoten! Mijn twe kinderen hielden niet op om erover te praten. Gijs en Vincent: hulde!

Mooi. De tekst, de regie, de vorm, de spelers.
Je krijgt er goeie zin van, maar het is ook aangrijpend.
Fijn, met een mooie krul aan elke letter.

Op de best denkbare locatie wordt de geschiedenis van drie generaties Ambonezen in Nederland, hun verhouding tot de samenleving waarin ze onvrijwilig terechtkwamen en hun onderlinge onbegrip geloofwaardig en beklemmend over het voetlicht gebracht. In een barak van het kamp Vught wordt de misdaad tegen de menselijkheid die de Nederlandse samenleving hier heeft begaan zonneklaar. A must see!

heel boeiende verrassende soepele dynamische voorstelling.
Gaat vanzelf in je lijf zitten…

Twin Peaks-achtige sfeer, een zekere traagheid, postmoderne verwijzingen en te mooie mensen. Lekker hoor. Mist zowel bij Kopna Kopna als bij Jong Hollandia de moeilijkheid die ik verwacht, maar een zeer geslaagde vrolijkstemmende avond. Wel ben ik vervuld met heimwee. Kopna Kopna, een trein raast voorbij, ik hoor Vlaams. Ik wil zo graag naar Debut de Saison!!!

Leuke lokatievoorstelling die goed werkt bij dit Bossche publiek (hoewel ik niet zeker weet of het publiek het daar mee eens is). Het wordt vooral getrokken door de charme van hoofdrolspeler Rob van Gestel, de tekst is eigenlijk wat richtingloos (hence the can). Wel leuk om anderhalf uur later te zien dat op straat daadwerkelijk doorgespeeld wordt…

sympathiek, klein gehouden, mooi verteld verhaal, goed gespeeld. Ondanks de moelijk op in te leven vertelling wordt het toch persoonlijk gemaakt. Dit is het ding waar Productiehuis Brabant nu al een paar keer mee heeft uitgeblonken op de Boulevard de afgelopen jaren.

Fijn lokatatietheater in Rosmalen. De busrit, de reclameborden (‘Uw Beton Mortel bedrijf’) langs het veld en de reclame in de bus zijn al 2 geweien waard. De voorstelling is in het begin een beetje langdradig, maar wordt beter naarmate Otto’s ideeen over voetbal en de wereld wilder worden. En ik kreeg ontzettend zin om te voetballen!

Kijk, hier hoef ik dus niet lang over na te denken. Wat een fan-tas-ti-sche voorstelling. Beweging, acrobatiek, muziek, humor en dat allemaal in 1 voorstelling van 75 minuten. Erg mooi om te zien hoe schijnbaar gemakkelijk de 6 acrobaten en 1 acrobate uit Frankrijk hun ding doen (excusez moi les mots). En dat aangevuld met sfeerrijke muziek die deels ter plekke word gemaakt door de ook in het decor aanwezige muzikant. Zondermeer een aanrader.

Voorstelling was een belediging voor het publiek.Ik voelde me absoluut niet serieus genomen.Was absoluut waardeloos.Twee”actrices” trekken wat gekke bekken en doen wat kunstjes, geleerd op hun niet afgemaakte toneelschool.Laat ze in godsnaam nooit meer terugkomen!

Goeie tekst, goed gespeeld, goeie lokatie. Weinig op aan te merken. Tsja, een geweitje meer, een geweitje minder; dat scheelt al gauw twee geweien.

Een tomaat omdat het in het begin even lastig inkomen was, maar als Sven een maal op dreef is en lekker kan improviseren dan gaat hij helemaal los en sleept iedereen mee.

het was kei leuk alleen het begin was saai
Renee zong heel mooi de liedjes wisselden elkaar af met snel langzaam zielig en oude nummers

Alleen met passie en betrokkenheid kun je zo’n voorstelling maken. Theater in zijn puurste en mooiste vorm!!
En… koffie en thee voor en na gratis, waar vind je dat nog?

Hendrik-Jan vol gas vooruit. Van geflipte agent tot opgefokte pizzakoerier een uur lang genieten. Enige minpunt is dat het na een uur afgelopen is. Ga zo door.

Aan het einde van de avond een sfeervolle, melancholische zangshow om in de stemming te komen van romantiek en lekker dromen. Verwacht niet zoals vorig jaar meezingen en vrolijkheid, het is deze keer ingetogener maar nog steeds fantastisch hoe Sven zijn stem in een spagaat weet te brengen van zwoele bas tot hoge damestonen. Vorig jaar fantastisch, hopelijk volgend jaar ook weer. Dit jaar deed Sven zijn best maar bleef achter bij zijn talent en kunnen. Jammer.

Super Gaaf !! Heerlijk
Mooie omgeving, dol, dwaas vaag uitgevoerde act.

het was kij leuk,
en ook veel knappe stuns.
ik heb goed genoten.

Zeer dope show.
Erg orgineel maar verder niet zeer bijzonder. Heel simpel maar leuk !!
Vooral wanneer de artiesten gingen omkleden er even een stukje film kwam was heel comisch.
Het leukste vond ik dat ze op de brommers reden en dat je toen op het scherm de politie zag inhalen met de hond achterin. Echt héél goed gevonden !!!!

Helemaal uit Bennekom gekomen om deze geweldige show te bekijken.

ge moet er echt heen gaan hij is kei lollig joh !!!

Heel origineel,vooral het stuk met Ceasar, een heel fijne hond. De filmpjes tussen de acts waren een leuke opvuller.
Allemaal heel simpel en toch boeiend tot het laatst. Jammer dat het afgelopen was.

Heel leuk, vooral met die brommer.
De filmpjes waren ook wel leuk.

Fijn, een voorstelling voor 5+, daar was ik wel aan toe. Veel fijn flauwe humor en geestige effecten. Wel te lang en een beetje raar einde aan het verhaal.

ik vind het leuk dat die meneer met de pijltjes gooide en dat de slechde van de goeie wonnen
bastiaan speelde vedel dat moest hij van de stofzuiger en van de moeder de groeten van anna merijke doei

Heerlijk frisse muziek met klezmer invloeden en eigentijdse upswing. Moeten wereld beroemd worden in Nederland. Op zijn minst.

Het circus was mooi en knap om te zien. De truks op de trampoline waren knap. De muziek was heel mooi.

Van Kopna Kopna had ik dus met mijn kleine hoofdje nog niet gehoord. Terwijl ze al een tijdje bezig zijn. Stom van mij, want niet alleen is Kopna Kopna een hele fijne band, ze weten ook nog voor een groot deel deze voorstelling te dragen. Jong Hollandia doet de rest, en samen laten ze zien over veel talent te beschikken. Tomaatje voor de soms wat belegen tekst, maar dat komt de volgende keer ongetwijfeld goed.

De combinatie van animatie, filmpjes, objecttheater en Peter Zegveld werkt goed en blijft in dienst staan van het verhaal. Verder fijne flauwe woordgrapjes, ik zal Bistro “Rotte Koe” echt overnemen. In en uitro voice over was stom, vooral aan het eind waarin we ineens moesten slapen. Hallo het is drie uur ‘s middags hoor!

het is niet helemaal goed voor kleine kinderen maar wel goed voor 10<. ontzettend leuk zeker omdat het niet is wat je niet zou verwachten. maar verschrikkelijk leuk.

Supershow! wat een acrobatiek en samenspel met de muziek. de beste franse acteurs staken dus niet en zitten gewoon hier in den bosch! deze mensen verdienen het Gouden Gewei (deze prijs roep ik bij deze in het leven)

Wij kwamen op het swingende, feestelijke geluid af…. Wat een keigave band! Die mogen vaker spelen!

Flauwe Rowwen Hèze-rip off speelt in het Mediacafé. Op zich wel de juiste sfeer, maar niet als ik zit te werken.

Wouw, nog steeds swingen de liedjes na in onze hoofden. Helemaal te gek.
En trouwens wie zit er te werken, als de stoet speelt? Bij deze muziek te kunnen zitten vind ik knap!

Heel mooi dat mEnsen zo iets maken met alleen maar afval. Leuk, spannend boeiend en voor alle leeftijden.
Mogen volgend jaar terug komen.
Weinig pretenties maar zeer hoog niveau.

Het was een heel leuk theatervoorstelling. Het was grappig dat ze steeds omkleedde en met een andere act: Politieman, verhuizer, Pizzakoerier.
Roland en Talitha

In the middle of nowhere is erg flauwe, melige humor. Zo melig dat je het liefst direct weer uit wil spugen.

Ik heb de avondvoorstelling gezien van Jip & Janneke. Die was erg leuk en origineel. De acteurs waren verbijsterend goed en het publiek had er echt zin in. Zelden zo’n leuke feestvoorstelling gezien.

Johnny universum van Cine Coupé is een verrassend leuke voorstelling die technisch erg goed in elkaar zit. Het verhaal loopt in het begin net iets te traag maar er is zoveel te zien en het is zo prachtig gemaakt dat dit weer helemaal goed komt. Ik zal nog lang denken aan de leuke smartlappenzanger Johnny universum met zijn oprispingprobleempjes.

het gaat over een vis en die gaat naar de maan en sdan …
ik vond het heel leuk
en het was vet cool

Geweldig, mensu wat een show.
de muziek paste, alles ging gelijk, het was grappig en het belangrijkste: het was gewoon hartstikke goed. Als ik punten moest geven zou ik ze een dikke 10 geven.
-xxx-zies van lara

het was een fantastische voorstelling. humoristisch, vooral dat en heel origineel, muziek en dans liepen naadloos in elkaar over en laten we even het interculturele stuk niet vergeten, van arabisch naar flamingo, turks, opera etc een hele radjetoe maar maar vloeiend.

Wat een voorstelling!!! Buitengewoon goed. Vanaf de eerste 20 seconden dat ik zat zat ik er al in, tot de laatste seconde! Ik herkende veel van mezelf. Niet weten hoe je in contact moet komen met eigen je gevoel en daarom schreeuwen, iets van de ander eisen. Precies waar zij mee bezig was herkende ik, terug keren naar de stilte om van daaruit weer verder te kunnen. De gekte in je is niets anders dan pure frustratie omdat je jezelf niet ziet en hoort, en de ander (hij) dat dus ook niet kan. Buitengewone complimenten voor de maakster, schrijfster en de spelers. Elke oogopslag, grimas was precies gepast en zoooo herkenbaar. Gelukkig draait deze voorstelling ook nog buiten de Boulevard om zodat deze nog door iedereen bekeken kan worden.
Ik zou er nog veel meer over kunnen zeggen maar dat is niet nodig. Bedankt!

Zeer leuke voorstelling voor jong en oud, ontzettend gelachen om gekke bekken en een fantastische tennisact met vervelende coach. Kinderen zaten met open mond te kijken en te lachen. Geweldig zappcabaret.

‘Amore de hele nacht’,
wie had zo’n voorstelling verwacht?
Een geweldige papegaaivis,
met een nog mooiere stem,
lof en liefde voor de hem!
Een leuke, fantasierijke, -theather film-
die zeer zeker de moeite waard is.

Tam Tam specialiseert zich in inventieve eenvoud. Een trapziumvormvig zandbakje en wat speelgoed is voor dit gezelschapje genoeg om theater te maken. Niet alle vondsten zijn even sterk en de inhoudelijke lijn van de voorgeschotelde verhaaltjes is wat dun, maar het plezier en de humor maken het tot een prettige tentjesvoorstelling hier op de Boulevard. Pretentieloos vakmanschap dat bewondering wekt.

De term “los zand”, die zo graag gebruikt werd voor ‘Desert Trip’ zou ik graag willen gebruiken voor deze voorstellling. Met een mooi decor en roze jurkjes kom je er niet. Oke iets met camp en plastic, maar dan. Is dat goed? Slecht? Ik heb geen uitspraak kunnen ontdekken. Jaakko Toivonen gaat er ongelovelijk vet in, Rikke Baewert is meer naturel, ze zijn geen koppel. Ook heel vervelend, de muziek cued alles, dat wordt saai, terwijl het maar 40 minuten duurt. Lionel Richie is een grapje en ‘Dirty Dancing’ is een kwetsbaar moment en dan nog wat Joy Division voor de diepgang. Ik trap er niet in.

Hoe langer hoe mooier.

Ik werd wel vrolijk van die stortvloed aan geloofwaardige geinige kinderdingetjes, -beweginkjes, grapjes. Mooie vorm: vier kinderen in een grote kartonnen doos, en alle bewegingsvrijheid die overbleef. De mevrouw die het meisje speelde dacht volgens mij soms een beetje te veel aan haar tekst.

Nog nooit zoiets moois beleefd in 19 jaar Boulevard!! Wat een heerlijke vakantie!

Vliegen zwemmen eindeloos verdwaald geweldig

leuk met soms wat grapjes erbij.
het leukste kunsje vond ik met de trampoline.
het was mooi en erg leuk.

knappe kunsjes en soms grapig en leuk. vet. er waare veel mensen ze vonden het zeker leuk ik ook.
groetjes WILLEMIEN

Ik zie toch veel theater, maar zelden zo slecht als deze. Ik mag nu eens een prive recentie typen en niet voor de volkskrant. Dat is nl mijn werk. Kort houden: Slechte voorstelling van een regiseur die veel te hoog grijpt. Wat mij betreft moet ze gaan rijpen in het amateurtheatercircuit. Ze doet zich modern voor, zie interview brabants dagblad, maar is dat niet. Toneel met video nieuw? Nou dat deed Ivo van Hove 8 jaar geleden al. SCHAAM JE v/d HEYDEN.

Eigenaardige, ironische dansvoorstelling over de idyllisch voorgestelde droomwereld van geijkt geluk.

leuke voorstelling maar ik vond het (een beetje jammer) dat een overwegend duitse voorstelling was, daardoor kun je een gedeeelte niet volgen.
Enkel et slotlied was in het nederlands.
Overigens was de beenruimte om mee te doen wel minimaal
De afstand voor deze voorstelling( dit ten opzichte van de parade wat toch het centrum is) vond ik al eeen leuke, naaar het bosse broel vind ik ook nog wel te doen, maar de rest vind ik echt te ver weg. 1 of twee daarvan is niet erg maaar ed laaste jaren wordt het steeessd meer verspreid en dat vind ikk jammer wandt het hetgeemn wat meer van 5 min. loopaftand is word “niet” bezocht.

1 moose voor het opkomen met het fietsje!!!
1 moose voor het valse zingen!
1 moose voor de ‘is it me you’re looking for’-actie!
1 moose voor het vreselijk foute decor
1 moose voor de gezichtsuitdrukkingen tijdens het dansen
én tot slot 1 moose voor de humor in de voorstelling! geweldig!!!

Vorige recentie gelezen van EO. Helemaal mee eens. Een slechte voorstelling. Groep/regisseur die zich modern voor doen, maar dat niet zijn. Alles wat ze laten zien is al eens gedaan. Jatten is niet erg, maar doe het dan goed. Productiehuis Brabant geef AUB jonge theatermakers een kans. Meeuw Productie kan/MOET op eigen voet verder. Het is een VET gesponserde groep, dus die komen er toch wel. Slechte Voorstelling.

Ik was zaterdag in het mediacafe, toen Geert Overdam te gast was. De gesprekken boeiden me niet zo, ook omdat er naar mijn zin teveel gezeurd werd over kleine dingen. Wat me deze middag wel verraste, was het optreden van de Bossche band Pleasing Jill. Zij bewezen dat ook “electronisch uitversterkte muziek” niet altijd de oren hoeft te doen fluiten, en sloten daarom wat mij betreft prima aan bij een aantal dingen die die middag gezegd zijn. Klasse! Hopenlijk zie ik ze volgend jaar in het dommelsch cafe, of nog beter, de operatent.

erg mooi, grappig gebracht, van hoge kwaliteit, originele arrangementen van troostgevende liedjes. ik kijk uit naar theaterprogramma “Helder”!

Wat een leuke voorstelling!
Hoe acteur Frank van den Heuvel helemaal in z’n eentje drie kwartier weet te boeien is ongelovelijk. Vooral zijn enthosiasme en hoe energiek hij alle typetjes neer zet is leuk om te zien en erg lachen ook.
Ben nu al benieuwd naar volgend jaar!

Super en Super.
Werkelijk zeer boeiend!
Ben benieuwd hoe de voorstelling er uiteindelijk in het theater gaat uitzien