Toverlantaarn is natuurlijk prachtig en als het live in het theater gebeurt is dat altijd leuk. Toch een stomme voorstelling. Het blijft erg anecdotisch (en toen en toen), uitspraken over televisie en pc blijven in de lucht hangen. Wat de makers op de vloer doen is weinig theatraal en omdat het allemaal zo donker is, kun je weinig zien van het fröbelen. Er worden leuke dingen geprobeert, maar de projectie, geluid, het is allemaal een beetje slordig, net als het einde.

Het is vandaag geloof ik precies vijf jaar geleden dat ik met vrienden in een loods een voorstelling maakte, die we later De Grote Belangrijke Voorstelling zijn gaan noemen. Ik had dat lustrum niet beter kunnen vieren dan naar deze voorstelling te gaan. Ik kan alles afgaan (het Spinal Tap decor wil ik nog wel even noemen), maar het komt hier op neer: veel goede ideeën, maar ze hadden niet allemaal tegelijk uitgevoerd moeten worden. Dat het niet enorm ergerlijk is of lachwekkend (hoewel ik soms een glimlach van herkenning had) komt door de geweldige inspanning van de dansers, het gebrek aan arrogantie en het relativeringsvermogen waarmee de voorstelling eindigt. En af en toe was het zelfs goed. Toch ook echt Grote Kritiek: de voorstelling gaat totaal geen relatie aan met de locatie, zulke prachtige hallen, daar moet toch meer mee kunnen! Gewei voor de sympathie en de choreografie, maar toch echt een Gouden Tomaat: een mislukking om trots op te zijn.

Prachtig! Waarom stoppen we miljoenen in het ontwikkelen van 3d animatiestechnieken als het zo simpel kan. Ben totaal ontroerd en heb echt gevlogen. Op het moment dat ik mezelf bijna helemaal verloor, begon het te spetteren. Na al deze dagen tropische hitte ook een prachtig moment. De illusie was even verstoord, de regendruppels braken het spiegelbeeld. Toch was dat ook mooi, het gaf de kwetsbaarheid van het idee aan en ik besloot nog bewuster dat ik door de druppels heen in de illusie in wilde kijken. Prachtig einde, mooi busje. Ik wil nog een keer!

Rollema speelt Fien de la Mar in al haar rollen, leeftijden en gemoedstoestanden, ook erg leuk voor liefhebbers van vooroorlogstheater. Ze schakelt snel, zingt en charmeert het publiek. En dat op de heetste dag in het jaar, terwijl er buiten op een of ander muziekpodium besloten is dat het allemaal nog harder en met meer bas moet. Zonde dat de solo versterkt moet worden, volgens mij is ie zonder waanzinnig kwetsbaar. Tomaten voor de muziek op de band, live is natuurlijk veel beter. Maar klasse en ik ben benieuwd wat Rollema nog meer kan dan heel goed Fien spelen.

Warm, warm, houten bankjes en twee mooie meiden. Melo-dramatisch verhaal wordt rustig, met humor en subtiel verteld. Twee actrices met verschillende uitstraling spelen dezelfde rol en alle bijpersonages. De zelfbewustheid waarmee ze hun verschil in lichaam inzetten, valt mooi samen met de schaamteloosheid waarmee het hoofdpersonage zich prostitueerd. Sorry pardon, het is 32 graden en blaat feministische drama-analyse. Maar volgens mij is het wel een vrouwenvoorstelling.

Wijktheatervoorstelling van het Ro-theater die het ook leuk doet op de zomerfestivals. Twee zussen leveren commentaar op elkaars leven. De Bitchy zakenvrouw zus Claire is goed getroffen. Ik herken het type, toon en kostuums zijn goed getroffen. De actrice die de zweef-zus Suzanne speelt is minder goed gecast. De esoterische hysterie is goed, maar dat zij de oudste zus is, wordt niet geloofwaardig gemaakt. Ik begrjip ook niet zo goed, waarom ze dat moet spelen en waarom daar zo de nadruk op moet. Jammer dat de sympathie zo over duidelijk bij Claire ligt, dat maakt de voorstelling minder spannend.

Vijf vrouwen vieren het badritueel. De sfeer is exotisch en de temperaturen ook. Zo af en toe lijkt Theater Bis meer op de Scala dan een vlakke vloer in Den Bosch. Het publiek smelt weg van de hitte, waaiers worden veelvuldig gebruikt, we luisteren naar Callas en als het heel mooi is wordt er geklapt. Gelukkig past het goed bij de voorstelling, maar toch tomaten voor de klimaatbeheersing van Bis. Ook een tomaat voor de techniek, komt misschien door de hitte, maar cd sloeg mij te vaak over. Af en toe is de voorstelling heel mooi voyeuristisch, maar slaat mij te vaak ver door naar plat en is iets te lang. Gewei voor de prachtige scene met ‘I put a spell on you’, die komt in mijn Favoriete theatermuziekjes 2003-MP3 folder.

Kom net uit de voorstelling gewaggeld en ben erg enthousiast. Eten is errug goed. Dat is gelijk het probleem van de voorstelling/experience, het eten en de wijn out-staging de zusters een beetje. Qua experience enorm goed gelukt, mijn disgenoten zijn vrienden voor het leven geworden. De zusters zijn ook leuk, de locatie prachtig. De climax werd behoorlijk omzeep geholpen door lul de behanger (een vroege gast van de partij die na ons geboekt kwam?)die de focus op het moment supreme totaal naar zich toe trok en niet het fatsoen had om zich schuchter terug te trekken. Tomaat voor hem en ook een heel klein beetje voor de zusjes die net iets lekkerder dan hun eten moeten worden. Geweitje dan weer voor de liefde voor Italie.

Voorstellingen van Artemis zijn niet echt aardig voor kinderen of voor ouders. Dit keer een tekst van Pietjan Dusee, niet makkelijk; wel om te lachen. Vier kinderen verzetten zich tegen ouder worden, hun ouders, hun tics en elkaar. Dit alles op elkaar gepropt in een kartonnen doos, amper mis-en-scene. Knap spel (Margje Wittermans!!), snelle teksten en de Big Brovas’ ”Nu flow’zorgen dat het spannend en broeierig wordt.

Mijn eerste tentje en gelijk heel leuk. Lief object/poppentheater voorstellinkje over een gietertje dat een held wil worden. Poppen/objecten zien er niet alleen leuk uit, maar worden ook spannend gebruikt. Extra gewei voor de technicus (die er met zijn kapsel ook heel middeleeuws uitzag) en heel gezellig meespeelde af en toe. De fiets en het grote gevecht krijgen ook een gewei. Gewoon gaan, zulk leuk kindertheater voor twee euro gaat je niet snel lekken.