Eindelijk heb ik dan na twee jaar dan die mega-belangrijke voorstelling gezien. Twee jaar te laat dus. Al dat video-gedoe is inmiddels al ouderwets en techniek is al lang niet meer opwindend. Saaie boel dus, maar schitterende tekst, maar ja, daar heeft Ivo dan weer weinig mee uit te staan gehad.

Ik heb dus niks met die moderne engelse golf, niet op de film en niet op de planken. Ik vond de acteurs dan wel weer leuk en de zeer magere vormgeving effectief. Fijn dat iemand eens invalide zijn spéélt, in plaats van alleen maar in een rolstoel te gaan zitten.

Ja hoor, dit is goed gespeeld en goed geregisseerd, maar het grote Zen-mysterie van Potter’s stuk blijft een beetje steken in een Twin Peaks for Dummies. Wel een extra gewei voor de regen die, in een sub-tropisch Nieuwe de la Mar een beetje verkoeling bracht.

Met dit stuk brengt De Trust een Londens soort theater. Bekend repertoire, zeer goede acteurs, veelbetekenende accenten, veel figuratie, wat platte humor, een zweem van maatschappijkritiek, geliefd bij de upper class en SAAI. Anneke Blok en hond zijn hartverscheurend dus toch een gewei.

Zo helpe mij God, wat een stomme tekst. Waarom moet ik horen over al die ministers? Ik wil een probleem zien! En als je de centen niet hebt moet je niet zo’n decor willen maken maken. Tekst, decor, muziek, en mise-en-scène zijn beneden peil. Daar helpt geen lieve Anne-Wil aan.

Mmm, moeilijk. Niet de voorstelling, die is heel genoegelijk, maar het betreft dus een experiment. Eigenlijk een heleboel experimenten: iets doen in Club de Ville, iets doen met muziek, iets doen met live muziek en iets doen met improviseren. Soms lukt het heel goed en dan is het heel spannend. Vaak ook niet dan is het gewoon een klucht over nieuw geld en een beetje saai. Dan speelde ik met mijn Pikachu-stempel, die ik bij de deur kreeg. In elk geval een gewei omdat ze braaf ons advies hebben opgevolgd; wat een mooie kleertjes en fantastische schoenen hadden ze aan.

Postmodern gedoe met zonder personages daar krijg ik vaak exceem van. Nou dat was dus helemaal niet zo erg. Ik begreep nu voor het eerst het Fortinbras ding echt; al die troepen bewegingen laat ik meestal voor wat het is, maar nu was ik gegrepen door de military-plot. Erg fijne vertaling waarvoor een apart gewei. Apart gewei voor Anouk Driessen, die ik erg goed vond nu ze wat minder met heur haar acteert. Mooie kostuums, maar ik begreep niks van de blauwe schotten (tomaat). Bij ‘Entertaiment’ gingen de schoenen ook halverwege de avond uit, is dit een theatraal teken wat ik niet snap of zitten ze gewoon niet lekker? Tweede helft vond ik, hoewel of misschien wel doordat de vermoeidheid van de spelers te merken was, veel warmer en minder academisch. Ik raak niet uitgepraat over deze ‘Hamlet’, maar het is een minirecensie. Gaat dus lekker zelf kijken.

Prachtig, prachtig! Hoe kan het nou dat een voorstelling 4 uur duurt en dat je het echt naar vind als het afgelopen is. Geweldige vertaling (hulde aan Jacob Derwig die dus nog meer kan dan goed acteren) en fantastische tekstbehandeling. En het gaat ook nog over belangrijke dingen dus levens. Ik had het geluk ook nog wat dernière-humor mee te krijgen. Martijn als Hamlet ziet er goed uit, ik hoop dat de maillot blijft.

Leuke voorstelling, de twee zuster staan mooi tegenover elkaar en Stuart wordt echt opwindend kwaad, ik snap wel wat al die heren in haar zien. Het blijft allemaal wel wat luchtig, vooral het dansen met opgezette dieren is hilarisch. Hoewel ik daar hard om gelachen heb toch een tomaat, het is namelijk een tragedie en er viel wat mij betreft wat te veel te lachen het tweede deel. Verder ook een tomaat voor de stomme jongeren in de zaal, die tijdens de voorstelling vooral veel met elkaar hebben gepraat en knapperige koekjes gingen eten. Soms vind ik het erg leuk, dat Rick-van-der-Ploeg-publiek dat zich nergens wat van aan trekt, maar vanavond dus niet.

Top amusement! Héél saai, de trein vertrekt en komt een paar uur later aan, ondertussen is alles het zelfde; de koortjes, de muziek, de tekst, het acteren alles wordt herhaald. Musical is dus een vak, dat blijkt maar weer. En mag er in Godsnaam gesoleerd worden, dan kunnen we die tekst van Oscar misschien eens verstaan.