Dapper experiment voor ‘t Barre Land om de doorwrochte dramaturgie eens los te laten en om als acteurs te proberen mee te jammen met de jazz-musici. Maar zelfs op de momenten dat het lukt wordt het me niet zo duidelijk wat het geïmproviseerde samenspel met de muzikanten te maken heeft met het crisis-op-een-proletenfeestje-verhaal. Ik geloof dat grotere jazz-liefhebbers dan ik (zoals LR hieronder) het beter vonden Dat vind ik dan wel weer interessant.

Het is een voorstelling in puzzelstukjes. Er wordt geen verhaal verteld, maar fragmenten en schetsen van fragmenten vertoond, net vaak genoeg om de spanning vast te houden, maar er vallen overal gaten tussen om vraagtekens bij te zetten. De taal (met name van de fragmenten van Jacob Derwig) is als de prachtige muziek van Ornstein: hoekig, ritmisch, dwingend. Volgens mij valt het met het improviseren overigens nog wel mee, want de fragmenten die op mij het meest los en terplekkeverzonnen overkwamen, bleken op de cd van de voorstelling (met vooral de geweldige muziek) hetzelfde te zijn. Overigens zelden zo’n hip publiek gezien in het theater, het zal wel de lokatie zijn.

Mmm, moeilijk. Niet de voorstelling, die is heel genoegelijk, maar het betreft dus een experiment. Eigenlijk een heleboel experimenten: iets doen in Club de Ville, iets doen met muziek, iets doen met live muziek en iets doen met improviseren. Soms lukt het heel goed en dan is het heel spannend. Vaak ook niet dan is het gewoon een klucht over nieuw geld en een beetje saai. Dan speelde ik met mijn Pikachu-stempel, die ik bij de deur kreeg. In elk geval een gewei omdat ze braaf ons advies hebben opgevolgd; wat een mooie kleertjes en fantastische schoenen hadden ze aan.