Oerol (2004)

Theater kan heroisch zijn. Deze voorstelling is geplaagd door een auto-ongeluk, waarna de contrabassist met z’n hand in ‘t verband en de drummer met een gekneusd strottenhgoofd moet spelen. Voeg daarbij de prachttekst van M. Verboom en fraai spel plus de boerderij van Daan Pootjes. Helden, ze bestaan nog (en komen uit Dusseldorf)

Leuk stuk over Willem Barentsz. Goed geschreven, leuk gespeeld, grappig decor met ijsberen. Humor alleen soms wat flauw.

Heel heel heel slecht! Zijn dit professionele acteurs? Of is het onderdeel van het camp-principe om de lokale toneelvereniging deze klucht te laten spelen. Het erge is dat het publiek in een deuk ligt! Waar ga je heen? Even een nieuw inlegkruisje indoen! Hahahahahahah Aargh! O ja en het duurt ook nog eens veel en veel te lang.

Deze voorstelling speelde eerder op braakliggende grond in Almere. Nu in de ‘polder’ van Terschelling. Heel leuk om dit op Oerol neer te zetten. Het is echt even wat anders. Supermooi decor, heel veel heel energieke jonge acteurs en dansers. Zeer warrig verhaal, maar daar gaat het hier ook duidelijk niet om. Gewoon heel leuk.

Het zat niet mee dit jaar. We kwamen bij het Monsterverbond terecht, omdat al het andere wat niet tijdens NL-Dtsl was al uitverkocht was. En alweer zaten we per ongeluk bij een amateurtoneelvereniging (zie Pass the Butler). Dit was wel heel erg goed bedoeld. Maar deze groep had gewoon echt helemaal niks te vertellen. Een oersaai ‘en toen en toen en toen’ toneelstuk is het gevolg.

Heel leuk. Absurdistische slap-stick acrobatiek van twee Franse heren: vier geweien. Tomaat voor het slechte zicht.

De Drie Naakte Mannen hebben drie (naakte?) vrouwen erbij gevonden. Ze doen een erg geinige straattheateract over drie Russische detectives die het opnemen tegen drie Charlies Angels-achtige stoere, maar slechte vrouwen. Veel achtervolgingen rondom het wagentjes van de mannen, leuke muzikjes, mooie kostuums.

Wat is Sanne Vogel een bijzondere actrice! Ik hoop dat ze binnenkort te bewonderen mag zijn in een echt stuk met echte acteurs onder een heuse regie.

De enige locatie-voorstelling die ik op Oerol heb gezien. Prachtige verhalen van verschillende Terschellingers die me veel vertellen over de plek waar ik ben en de tijd waarin ik leef. Favorieten zijn voor mij de oudere vrijwillister, de boer en de aannemer. Mooie ruimte, de verlaten dancing deedt mijmeren over het gebrek aan ontmoetingsplekken voor mensen van verschillende generaties en achtergronden. Ik wist niet dat een bootje vouwen nog best moeilijk is. Speciaal gewei omdat de makers de ballen hadden gewoon een televisie met voetbal neer te zetten. Gewei voor het publiek dat liever luisterde naar een kokkelvisser en een kapitein.

Leuke belevenis, we krijgen een gezellig petje op en gaan de paden op de lanen in. Alle mimestudenten doen hun ding en zo passeren alle vormen de revue. Tekst-mime, op stelten loop mime, grappige mime en mooie meisje mime. Ik hou niet van alle soorten en het spelniveau loopt ook uiteen. Toch knap verhaal, met een soort van spannende plot.

Oh mensen wat verschrikkelijk. Waaarrooom!!! Groene lampen op dennebomen, nou, wat een purrachtig gezicht zeg en wat een mysterieus moment als er een grote purschuimen vogel voorbij vliegt. De twee acteurs hebben twee gezichten en twee beweginkjes, allebei heel exkspresssief. Ze kunnen op de tafel staan, maar ook ernaast. Oja en natuurlijk hele grappige abzurdistiese teksten. En mensen, dat iets gebrek aan inhoud heeft, maakt het niet gelijk geschikt voor kinderen.

Een hoog mime-in-de-duinen gehalte; veel sjokken van duinpan naar duinpan. Ik word daar wat moe van. Er gebeurt veel en het gaat een beetje alle kanten op. Vaak slordig en met weinig oog voor detail. Ossevoort kan ontzettend goed trekkeren en scheurt met een bloedvaart over het strand, dat is bere stoer. Waarom ze dan weer een zielig verregend meisje in kanten jurkje moet zijn, snap ik niet. Minder was mooier geweest.

De woorden van Bert Schierbeek doen het goed op de Oerolse grasvlakte. De personages houden zich ermee staande in de gure wind, terwijl hun onderkomen al half door de modder is verzwolgen. Verplichte aardappelkost!

Deze voorstelling wordt gegeven in een truck en dat is geweldig (misschien wat warm). Na een opwindende entree werd ik verdrietiger en verdrietiger, wat een hoop geld, mogelijkheden en leuke ingredienten. Waarom wordt het dan geen leuke voorstellling? Door de ergelijk holbewoner-amateurs en het educatieve toontje. En een acteur die maar niet echt grappig wordt. De routine en de ouwbollige muziek. Tijdreizen en theater en dan wordt het geen magie, treurig.

Oerol liet zich van zijn beste kant zien. Loodgrijze wolken joegen over de duinen, de regen kwam met bakken naar beneden en ik was doorweekt nog voordat ik aankwam. Tot mijn ontzetting ontdekte ik toen pas dat de voorstelling niet in een warm en droog tentje stond, maar in een buitengewoon onoverdekte duinpan. Afgelasten, wellicht? U maakt een grapje; we hebben hier te maken met ‘t Barre Land! Ik schat dat ik het zo’n vijf minuten heb uitgehouden, daarna ben ik, onder smalende blikken van de acteurs, letterlijk afgedropen. Een tomaat mij. Vier geweien voor de heroïsche daden van publiek en spelers. Dat lijkt me toch wel het minste…

Geestige voorstelling in een winderige tent op de verste locatie van Oerol. De combinatie van slapstick, lichamelijke gebreken en vunzige dubbelzinnigheden maken dit een erg prettige familievoorstelling.

Oei, zinloos amateurpoppentheater. Speel je in een weiland, bouw je een zwarte doos waarin je een weiland nabootst. Lelijk decor ook. Een gewei voor de Oerol vrijwilliger die mij op mijn gevallen mobiel attendeerde toen ik halverwege wegvluchtte.

Duidelijk nog niet af. Vier acteurs lezen fragmenten voor uit ingezonden brieven en kranten-interviews die een beeld geven van het ‘debat’ in Nederland in de afgelopen jaren. Veel over veiligheid, integratie en ‘de media’. Het lijkt een goed uitgangspunt voor een èchte voorstelling, die wil ik nog wel graag zien.

Erg goed: Porgy Fransen vertelt een sterk verhaal. Ik was het een paar jaar een beetje vergeten, maar het is echt een heel goede acteur. Verhaal over een pianist op een oceaanstomer in de jaren ‘30, die geboren is op zijn schip en nog nooit voet aan wal heeft gezet. Tomaat voor de lelijke muziek (computergestuurde piano-jazz) en voor de beetje zinloze projectie.

Tja, dit was dus best wel stom. Fragmentarisch verteld verhaal over een Amerikaanse op Cuba, zonder kop of staart, met veel halfpoëtische monologen en zonder een greintje humor. Weinig trefzeker geregisseerd (ruwe onderbrekingen van bewegingen, harde muziek en daar dan doorheen onverstaanbare schreeuwdialogen) en zeer matig geacteerd.

Het stuk kwam hier (in een oud afgebladderd boothuis met een tweedehands kruisraket op de vliering) beter tot z’n recht dan in Amsterdam, waar we het in het voorjaar al zagen.
Er was flink verbouwd; de monoloog naar achteren was beslist een verbetering. Jammer dat de eerste helft wat minder tot z’n recht kwam, vooral door een mindere taxi-chauffeur (die nu bij de naakte mannen speelde).

Mooie beelden (beetje kitsch zou je ook kunnen zeggen). Wij zagen ‘m bij lichte regen en best koud, wat voor de spelers ongetwijfeld een beproeving moet zijn geweest, maar ‘t hielp bij de sfeer!
Ik miste een beetje een spanningsboog, ‘t bleef vrijblijvend. Maar wel mooi!

Helemaal ‘af’! Leuk, lekker groot spel (Pinto!), geweldig decor inclusief 1 km landweg naar links en rechts, leuke vormgeving (rood/wit/blokjes, let op de BH van de dochter van ‘t witte huis!), bere-enthousiast, vol energie, mooie soundtrack, gewoon goed & af!

Leuke voorstelling, mooi geplaatst in ‘t bos van Terschelling. Pretendeert niet meer te zijn dan ‘t is, en dat maakt ‘m charmant. Goed spel, leuke beelden. Zo’n eenzame caravan met bijzondere bewoners en hun restaurant met zendmast doet je doorfantaseren over alle WA5MJM’s, WD5DWO’s en KC5PSF’s ‘out there’, ieder met hun eigen verhalen…

Zo simpel en briljant kan theater zijn! Je zit op ‘t erf en hoort ‘t verhaal van de boer. Geweldige tekst, mooi gespeeld, subtiel live geluidsdecor van melkbussen, hoefijzers en de keukentafel en een terecht applaus wanneer de (tijdelijk) éénhandige contrabassist met subtiele assistentie van de hoofdrolspeler toch meer dan alleen open snaren kan spelen!
Extra compliment omdat het, wanneer Amsterdammers boeren ‘nadoen’, meestal eindigt in enorm kitscherig accent-getrut. Dit keer dus niet.
Dit was één van mijn Oerol-toppers!

Eén van de mooiste van Oerol, wat mij betreft.
Vanuit het thema ‘als je een levenswens hebt, moet je dat soms maar gewoon even doen’ start de voorstelling met een ‘mee-doen-deel’. Normaal gesproken niet zo aan mij besteed, maar hier hielp het wel om te beseffen waar deze voorstelling over gaat. Dit is dan ook niet zozeer een losstaand stukje mime met een tractor, maar deel van de grote wens van de maakster waarvoor ze al eerder met de tractor naar Parijs reed.
Het tweede deel bestond uit mooie beelden (de opkomst van de onbemande tractor op het strand!), onderhoudende scene’s en een heel mooi eindbeeld.

Na al die mooie dingen op Oerol ga je twijfelen aan je kritische houding t.o.v. theater; vind ik soms alles goed?
Nee dus, dit vond ik echt behoorlijk bagger.
Een mooi gegeven (Pinokkio twijfelt, net als iedereen, over de relatie tot z’n schepper(s)) heeft geresulteerd in melige houtje-touwtje scene’s, met verdraaide stemmetjes en wat mannelijk naakt om het hip te laten lijken…

Leuke voorstelling over een simpel gegeven: doe je iets een tweede keer hetzelfde? De sobere vormgeving en naturel spel dragen bij aan de kracht van de eenvoud van dit stuk, dat heel dicht bij z’n uitgangsidee blijft. Iets dat je met weinig woorden kan zeggen klinkt mooier dan een stortvloed van bijzinnen en uitzonderingen om de boodschap te verpakken.
De tomaat is voor het introfilmpje, wellicht had het geholpen om daar een filmmaker voor te vragen, dan hadden we een korter, sneller, efficiënter filmpje gekregen met decoupage in plaats van alleen totaaltjes.

Verbluffend knap weerhuisje draait onvoorbiddelijk door. Geweldig afgewerkt, perfectionisties, net als bij ‘Hoog Bezoek’. Erg geestig en het eindigt mooi melancholiek. Ik vind het niet zo mooi staan in de schuur, licht en geluidsplan kwamen niet uit de verf. De vogeltjes in de schuur raakte helemaal in de war van de vogeltjes op de band, wat wel grappig was maar de totaal illusies afbrak.Prettig bewijs dat niet alles wat jonge maker is tevreden is met onaffe experimenten.

Ongeveer twee jaar geleden heb ik een voorstelling van DOX gezien en daar was ik helemaal weg van! Goede dans, mooie muziek - live gespeeld. Poldergasten lijkt hier helemaal niet op. Ze proberen te acteren - komt niet uit de verf - en de dansbewegingen worden bij lange na niet zo enthousiast uitgevoerd. Ik was erg teleurgesteld.

Een monoloog waar ik van begin tot einde geboeid naar heb zitten luisteren en kijken. Franssen is een uitstekend verhalenverteller en gewoon een hele goede acteur, fijn om naar te kijken. Het publiek in de boerenschuur zat er dicht op, maar dat deert hem helemaal niet, integendeel. Het verhaal intrigeert en blijft hangen in de geest.

wat ik uit ‘poldergasten’ haalde was het recente onderwerp van deze maatschappij tolerantie en acceptatie. Door jongeren voor een breed publiek uitgevoerd in snel spel, korte grappige dialogen en mooie dans. Een opvallend goed geheel waarin zoveel te zien is dat je je ook de tweede keer zeer zult vermaken.

Deze voorstelling heb ik gezien op Oerol. Fris en leuk gespeelde klucht, met aan het het eind meerdere zeer verrassende wendingen. Het geheel had misschien iets korter gekund, maar door de perfecte lokatie is dat gauw vergeten.

Een zeer heftig stuk in een weiland. Heel vroeg of heel laat zodat je de zon op of onder zag gaan. Heftig zonder pathetisch te worden. Zeer mooi ruimtegebruik door kartonnen poppen ver in het weiland, waardoor alles ineens in scène gezet leek, zo ook het hele bos. Prachtig spelers! Zoals altijd staat Jonge sla weer garant voor zeer goed theater. Zo een mooie tekst en regie van Robbert So. Petje af!