Eén van de mooiste van Oerol, wat mij betreft.
Vanuit het thema ‘als je een levenswens hebt, moet je dat soms maar gewoon even doen’ start de voorstelling met een ‘mee-doen-deel’. Normaal gesproken niet zo aan mij besteed, maar hier hielp het wel om te beseffen waar deze voorstelling over gaat. Dit is dan ook niet zozeer een losstaand stukje mime met een tractor, maar deel van de grote wens van de maakster waarvoor ze al eerder met de tractor naar Parijs reed.
Het tweede deel bestond uit mooie beelden (de opkomst van de onbemande tractor op het strand!), onderhoudende scene’s en een heel mooi eindbeeld.

Een hoog mime-in-de-duinen gehalte; veel sjokken van duinpan naar duinpan. Ik word daar wat moe van. Er gebeurt veel en het gaat een beetje alle kanten op. Vaak slordig en met weinig oog voor detail. Ossevoort kan ontzettend goed trekkeren en scheurt met een bloedvaart over het strand, dat is bere stoer. Waarom ze dan weer een zielig verregend meisje in kanten jurkje moet zijn, snap ik niet. Minder was mooier geweest.