Oerol (2008)

Eerst zijn we bruiloftsgasten die de bruid één voor één feliciteren en een cadeau overhandigen. Dat duurt even. Daarna komt er toneel. Aan tafel zitten drieëntwintig bruiloftsgasten. Zeven daarvan zijn acteur die vanwege de immense ruimte heel groot moeten spelen. Toch maakt het genuanceerde spel van Sara De Bosschere als moeder van de bruid in dit deel van de voorstelling indruk. Als het feestmaal door overvloedig drankgebruik uit de hand loopt, roept iemand, zoals gebruikelijk: muziek! Walpurgis en Het Spectra nemen het dan van de acteurs over met het door vier pianisten, vier slagwerkers en zestien zangers uitgevoerde Les Noces van Stravinsky. Die danscantate begint met een klaagzang van de bruid, dezelfde die we hebben gefeliciteerd en dezelfde die in Tsjechov’s éénakter nauwelijks aan het woord kwam. Dit muzikale gedeelte is zonder meer het hoogtepunt. Waar we veel te lang op hebben moeten wachten. Want vanaf het moment dat Warre Borgmans het publiek per megafoon een spoedcursus Vlaams gaf tot aan het begin van Les Noces zijn we al een uur en drie kwartier verder. En dat is, ondanks de wodka en de hapjes, wel een erg lang voorspel.

Weet een groep die het liefst in de open lucht speelt een stuk te kiezen dat gemaakt lijkt voor juni en een bewolkte hemel? Is dat stuk ook nog eens een tragikomedie met de nodige dubbelzinnigheden? Dan zou het wel eens een succes kunnen worden. Beckett schreef All That Fall (1957) niet om buiten te spelen maar voor de huiskamer. Comp.Marius maakt een halve eeuw later van dat hoorspel, in een nieuwe vertaling van Waas Gramser en Kris Van Trier, een buitenvoorstelling waarin bijna alles klopt. Een voorstelling waarin het spel naadloos aansluit bij de tekst vol seksuele connotaties en waarbij de omzetting van geluidseffecten naar visuele effecten uiterst inventief is. Met de muilezel, de trein, en de limousine als fraaie staaltjes huisvlijt. De ontmoetingen van het hoofdpersonage met een gepensioneerde bankdirecteur op een racefiets, het ritje in de limousine, en het kruip door sluip door op het station zijn schitterend. Het laatste deel, waarin het raadsel van het meisje en de dood centraal staat, is iets minder. Desondanks is deze voorstelling een van de festivalhoogtepunten van dit jaar.