Oerol (1998)

In drie weken in elkaar geragd in een garage op Terschelling. Een danseres verbrandt haar buik tijdens één van de voorstellingen omdat een accu in de fik vliegt. Ze spelen drie voorstellingen per dag omdat de Oerolorganisatie dat wil. Ze verdienen niks. Het ziet er goed uit, en het publiek is enthousiast. Geweien voor het bloed, het zweet en de tranen.

De Dogtroep is de laatste jaren flink vastgelopen in haar incestueuze beeldentaaltje. En nu zijn er ook nog twee prominente leden dood. Daar maken ze dus een voorstelling over. Ik heb alle begrip, maar het is wel een stomme voorstelling.

Deze Oerolvoorstelling is ontzettend goed. Mime zuigt, dacht ik, maar deze russen trekken me over de streep: ook mime heeft een toekomst. Gelukkig wordt dit alles gecompenseerd door de treurigmakende mime-in-de-duinen-performance die uit een workshop van Derevo voortkwam. Dank, ik snap de wereld weer. Toch nog een blik tomaten.