Weer zo’n voorstelling waarbij ik niet wilde dat het zou stoppen, maar dit soort voorstellingen komen nooit verder dan een uur. Ik zie de voorstelling als een vervolg op Valse Wals/Bankstel/Zucht, maar dan gesproken/gezongen. Ria Marks en Titus Tiel Groenestege zijn zo goed op elkaar ingespeeld dat het spelen van dit echtpaar er moeiteloos uitziet. De tekst was goed, de situatie herkenbaar en duidelijk, het decor simpel maar functioneel. Nynke Laverman verrastte mij met haar zeer goede spel. Ik zou een tomaat willen geven aan de vrouw die tijdens haar a-capella openingssolo de hele 25 meter terug naar de deur liep op haar hakken, om daar te hoesten? of de telefoon aan te nemen? om vervolgens de 25 meter weer stampend terug te komen. Maar ik recenseer niet het publiek, de voorstelling was mooi genoeg om dit begin te vergeten.

Ruikt slecht toneel ook slecht? Of was het de Engelenbak zelf die niet zo prettig geurde? Ik kan geen gouden tomaat geven, want de anderen in de zaal konden er hartelijk om lachen, dus het zal aan mij gelegen hebben dat mijn tenen kromden door het niveau van deze voorstelling. Ik moet zeggen dat dit zeker niet het beste stuk van Esther Gerritsen is (eigenlijk best wel beroerd, misschien leuk als je veel weet over aartsengelen en de godin van de wijsheid Sofia). Maar het werd dan ook nog eens slecht op het toneel gezet met vreselijke overgangen, helemaal dat ‘doorspoelen’ naar de volgende scène. Zelfs elk willekeurige amateurvereniging had met betere vondsten en acteerkunsten gekomen. Dit was echt heel slecht.

Hoop, het slechtste dat de mens kan hebben. En dat geven de hooggeplaatste heren van het circus aan August. De sadisten! Ze weten dat ze het nooit zover zullen laten komen, maar spelen wel ruim twee uur met de hulpeloze August. Dit spel is fantastisch om te zien, Paardenkathedraal ten top! Maar de rest is leuk en vermakelijk, maar niet wat ik van de PK gewend ben. Het haalt bij lange na niet het niveau van Night&Day, De Mensenhater of Spoken en dat is erg jammer. De clowns (of moet ik het groter zien en het volk of de mensheid zeggen?) zijn te naïef om te zien dat ze in de maling worden genomen. Hierdoor weet je vanaf het begin dat het nooit gaat lukken. Het drama speelt zich dan ook alleen af bij de direketeur en zijn compagnons. Heel jammer dat Bas Keijzer een onzinnige rol heeft, dat de bonte bende onnodig was en ook liet blijken dat ze dit zelf wisten. Fantastisch de dochter van de direketeur en het decor/licht, maar dit laatste is altijd het geval bij de PK.

(Ik zat trouwens precies voor de plek waar Jim de orkestbak is ingestort, want het hout en de balletvloer waren kapot, hierdoor schrok ik wel toen de kleine august heel dicht bij de rand kwam op zijn fietsje)

Ik denk dat ik Albee nooit zal snappen. Misschien pas als ik zelf oud en dronken ben. Misschien dat in de tijd dat hij zijn successen schreef deze stukken als absurd werden gezien, ik zie alleen harde werkelijkheid, met een absurd randje, maar dat heeft de werkelijkheid altijd. Maar ik heb kunnen genieten van goed acteren in de stijl van Carver, quasi-nonchalant. Geweldig is het echtpaar Harry en Edna. Waar het nou echt mis gaat in de huwelijken ben ik niet achter gekomen. En van het einde kon ik echt niks maken. Ik heb wel met verbazing naar de glazen drank gekeken en hoe dwang-neurotisch er gewisseld werd met die glazen.

Ik ben het volledig eens met Diez. Het begint wat stroef en je hoopt echt dat je niet alleen naar een vrouw in een stellage moet gaan zitten kijken. Maar wanneer de zus en de verpleger inkomen komen de herkenbare Gerritsen dialogen, kort, snel, maar fascinerend. De relaties tussen de personages blijven vaag, je weet nooit helemaal precies wat er aan de hand is en dat is erg prettig. Dan kan je het zelf invullen en verrast zijn door een wending in de volgende scène. Zoals de postbode die een dreiging vormt, maar volgens mij voor de mondschilderes de enige (of lang verwachte) uitdaging/verlossing lijkt te worden. En dan de “Dit is een scène voor 2 personen” scene, gewoon te goed! Goed spel van allen, Eva Zwart lijkt voor dit soort rollen geboren. Ik zeg het niet vaak, maar ga dit zien!

Hoe langer ik over dit project blijf nadenken hoe slechter ik het ga vinden. Terwijl ik me toch echt vermaakt heb en het wel goed in elkaar vind zitten. Wat zei ik tegen de lokale radio in een eerste reactie? Dat het op een komische maar treffende manier kritiek levert op de maatschappij. Toen de opnameapperatuur uit was kwam direct de kritiek los. Ik haat kettingbrieven, ik wil dat de technici mee gaan in het spel van Jörgen Tjon a Fong om zo ons echt te doen geloven dat het steeds weer verrassend en nieuw is. Jörgen doet zijn best, maar het voelt zo geforceerd. Eenmaal in gesprek met het publiek is het goed. Het hele eerste deel is goed (het idee van Jörgen), maar aan het eind komt de invloed van de dramaturge (tomaat) naar voren (Pay It Forward), denk ik. En dat zorgt ervoor dat het project opeens een draai maakt in een richting die toch niet past bij het voorgaande. Ik wil meer voorbeelden van Jörgen en dan moet je maar hopen als theatermakers dat het publiek tot de conclusie komt die ons nu wordt opgelegd.

In een overvolle Stadsschouwburg (waarom maar één voorstelling in A’dam?) zag ik gisteren een halve voorstelling van Dogville. Niet dat ik weggelopen ben, maar ik zat zo verkeerd dat ik de hele rechterkant van het toneel niet kon zien. Of dit er ook voor gezorgd heeft dat ik niet zo heel enthousiast over deze voorstelling ben, weet ik niet. Het is gewoon de film, niks aan veranderd, niks aan toegevoegd, gewoon gekopieerd en dat vind ik jammer. Zelfs het uiterlijk van de meeste personages is nagenoeg precies hetzelfde als in de film, wat het des te irritanter maakt dat Grace niet blond is en het hielp ook niet dat Jacqueline Blom niet goed speelde. Waar de film mij al drie keer heeft weten te boeien, kon ik hier alleen maar om lachen. Alle humor die in de film zit wordt hier extra duidelijk gebracht, dat is fijn. Met een extra gimmick van Geppe Costa als Martha. Dat er mensen de film nog niet hadden gezien bleek wel aan de geschokken reacties hier en daar in de zaal aan het einde van de voorstelling, maar dat is dan ook de enige functie die deze voorstelling kan hebben, het (oh zo goede verhaal) aan het theaterpubliek dat geen dvd-speler heeft vertellen. Nee sorry, er had veel meer in gezeten.

Wat een prachtvoorstelling om het jaar mee af te sluiten. Al anderhalf jaar geleden heb ik twee scènes gezien tijdens de Uitmarkt en wilde al heel lang de andere scènes zien, maar het kwam er maar niet van. Maar nu eindelijk wel en het was beter dan ik me kon herinneren of hoopte dat het zou zijn. Intiem, mede door de setting, intiem en heel goed gespeeld. Ok de jongelingen worstelen nog met het kunnen vertolken van het drama van een huwelijk, maar des te beter zijn de andere vier. Het niet onder woorden kunnen brengen van emoties, maar je er wel door laten leiden. Het haten/houden van iemand dat dit huwelijk bij elkaar houdt en kapot maakt en toch niet zonder elkaar kunnen. Met een zeer aangrijpende, ontroerende, lachwekkende, maar oh zo goed in elkaar gezet idee van de vierde ‘ruzie’ scène. Ik snap nu het begrip van Topstuk.

Ja, met een propedeuse Nederlandse gebarentaal (NGT) op zak, moet je als theaterliefhebber wel naar het Handtheater. John van Gelder vertelt aan de hand van een schilderij van Hendrick van Avercamp (De stomme van Kampen) ‘Winterlandschap met ijsvermaak’ wat er volgens hem op het schilderij aan de hand is. Elk detail wordt vergroot op de achterwand en John van Gelder vertelt door veel uit te beelden over de deftige dames en heren, de schijtende mannen en over hoe de eksters van boom tot boom vliegen. Een erg simpele voorstelling, maar prachtig uitgebeeld door een dove acteur. Ik zeg uitgebeeld, omdat hij geen taal gebruikt. Wel de voordelen van de NGT, namelijk het principe van ‘rolnemen’, waardoor hij heel makkelijk schakelt tussen de rollen van mens en dier. Een acteur die hetzelfde in het Nederlands wil gaan vertellen zal alleen maar saai zijn, zeker zonder attributen. Slechts twee geweien, omdat er geen slechte punten waren, maar alles wel erg simpel gehouden is.

De vrouw achter me op de trap na afloop: “Dit was zeker de moeite waard”, ik zou liever willen zeggen “Dit had ik niet willen missen”. Gewoon door hoe het eruit ziet, vanaf het podium ziet het er tenminste geweldig uit. Het graf van Agamemnon, Pierre Bokma, ziet er zo mooi uit! De kinderen waren soms wel iets te kinderlijk, maar de toevoeging van Ifigineia werkt bijzonder verhelderend, voor mij. Gewoon ook omdat het een prachtig is om te zien hoe Elsie de Brauw gedachteloos in de modder kan zitten wroeten en toch aanwezig zijn. Ook de wraakgodinnen worden hierdoor heel mooi. Kortom er is genoeg te zien en ook zeker het KIJKEN waard (goed spel van iedereen, uniek decor), maar zoals Sinder ook zegt, mis ik wat. Een duidelijke structuur van het verhaal? Ik weet het niet. En waar zijn de koren gebleven? Ja de tekst is verdeeld onder de personages, wat ontzettend lekker werkt, maar ik dacht dat er iets met muziek zou komen? Als hiermee de muziek tijdens de scènes bedoeld wordt, dan werkt dit niet zoals een koor bedoeld is.