Een goede dosis duistere kant, te breed uitgemeten clownerie. De fraaie intermezzi van circusnummers waren al afwisseling, de kolderieke August-scènes duurden soms gewoon te lang, vertraagden te zeer, helemaal toen de heer Boemboel Boemboel Boemboel mee ging doen.
Een glansrol van Thomas de Bres als volledig in het zwart geklede, hoogbelaarsde narcistische tiran.
Ik heb veel en beter van de Paardenkathedraal gezien, op eenzame hoogte staat Tanghes regie van De mensenhater. Een verloren avond was het echter absoluut niet.

Visueel spektakel, maar verder zeer matige voorstelling. Traag en vooral heel flauw, daardoor zelden boeiend.
Een diepgaand thema met een duidelijke boodschap en een prachtige aankleding zijn helaas geen garantie voor een goede voorstelling.
Voor het eerst overwogen in de pauze weg te gaan, had ik dat maar gedaan…

Hoop, het slechtste dat de mens kan hebben. En dat geven de hooggeplaatste heren van het circus aan August. De sadisten! Ze weten dat ze het nooit zover zullen laten komen, maar spelen wel ruim twee uur met de hulpeloze August. Dit spel is fantastisch om te zien, Paardenkathedraal ten top! Maar de rest is leuk en vermakelijk, maar niet wat ik van de PK gewend ben. Het haalt bij lange na niet het niveau van Night&Day, De Mensenhater of Spoken en dat is erg jammer. De clowns (of moet ik het groter zien en het volk of de mensheid zeggen?) zijn te naïef om te zien dat ze in de maling worden genomen. Hierdoor weet je vanaf het begin dat het nooit gaat lukken. Het drama speelt zich dan ook alleen af bij de direketeur en zijn compagnons. Heel jammer dat Bas Keijzer een onzinnige rol heeft, dat de bonte bende onnodig was en ook liet blijken dat ze dit zelf wisten. Fantastisch de dochter van de direketeur en het decor/licht, maar dit laatste is altijd het geval bij de PK.

(Ik zat trouwens precies voor de plek waar Jim de orkestbak is ingestort, want het hout en de balletvloer waren kapot, hierdoor schrok ik wel toen de kleine august heel dicht bij de rand kwam op zijn fietsje)

De mens blijft een lijdend wezen, maar de show en het spektakel nemen tijdelijk gewicht weg. De directeur opent met een kleine ode aan het theater - en dan barst het feest los. Zoals al eerder is opgemerkt, droeg ‘de Bonte Bende’ (zoals de figuranten worden genoemd) bij aan de circusvreugde, maar was het explosiever geweest als een en ander iets synchroner liep. Er was wel een heerlijke, ritmische golfbeweging. De langzame stukken waarin directeur en stalmeester met echo dreigen en de wervelende showtjes van vrouw- en dochterlief. Die showtjes gaven het stuk wel de juiste dynamiek, maar inhoudelijk droeg het helaas geen donder bij. Michael Pas werd genomineerd voor de hoofdprijs, maar ik vond hem juist niet zo knap doseren. De clown, het naieve, onbevangen kind, kan mij pas interesseren als de worstelingen oprecht zijn. Daarbij kan hij in sneltreinvaart tussen de meest extreme emoties schakelen, maar het moet geen effectbejag zijn - en daar leek het bij deze clown een beetje op. Vooral zijn verdriet vond ik moeilijk te geloven, het leek mechanisch getimed en geforceerd. Ook werden veel grappen in de tekst gezocht, flauw, maar ook jammer omdat de clown nu juist in staat is om in een trage, universele beeldtaal te confronteren. De enige clownsbewegingen (act met hamer en die met geweer) waren wel erg goed! Waarom niet meer van dat? Thomas de Bres vond ik nu wel weer goed doseren. Hij was gemeen, hij was de macht, maar wel met fantasie - en daarom minachtte hij de domme gemeneriken en respecteerde hij de creatieve mens.
Prachtig beeld! Decor, licht, kostuums (vooral die van de directeur) waren fabuleus!!! Het leek een grote opmaat naar een lofzang op De Droom. Alleen sterft een droom met de slapende en blijkt fantasie te overlappen. Ik vond het toch een kleine dromen-doder.

Gisteren gezien in Maastricht en het was mooooi (om met August te spreken) Een qua decor uitbundig aangekleed sprookje tegen een oostblok-achtergrond waarbij ik heel even “de brave soldaat Svejk” en Leningrad van Billy Joel langs voelde briezen. Lang geleden dat ik zo door een hoofdpersoon mee werd genomen naar het eind van zijn verhaal. (klein tomaatje voor de heel af en toe mindere verstaanbaarheid)

Zoals u uit eerdere Minirecensies kunt lezen is dit dus zo’n alles-of-niks voorstelling. Ik ga d’r maar een beetje eigenwijs tussenin zitten. Het is absoluut niet mijn smaak, dat theater van Dirk Tanghe -ik hou niet van de lelijke camp en van de flauwe humor-, maar het wordt wèl goed gedaan. De aankleding is fantastisch en de spelers zijn stuk voor stuk exuberant zonder te schmieren, dat is knap. Ook het grote ensemble vond ik leuk en bij de dansnummers van Louis van Beek wordt de uitzinnigheid opgestuwd tot hoogtes waar ik geen weerstand aan kan bieden. Maar toch, dat stuk is zo’n doorzichtige parabel over kunstenaars onder het communisme. Moeten we daar nu Joop van den Ende voor lezen? Ga toch weg man!

Deze voorstelling heeft een primeur: ik ben voor het eerst in mijn leven vóór de pauze weggelopen. En dan heb ik het nog echt een uur de kans gegeven. Maar dit verhaal zou beter als kindervoorstelling kunnen worden neergezet, wat een zielige vertoning om acteurs circusartiesten te laten spelen alsof het de Wizard of Oz is. Nee, de subsidie die hieraan is verspild, had 30 amateurgezelschappen professioneler werk doen afleveren. Ok, licht en kostuums waren de moeite waard. Maar dat is dan ook echt alles.