Hopeloos. Dit was kort, niet over nagedacht en totaal onzinnig. Het interactieve gedeelte is wel geslaagd en over nagedacht en dat maakte de avond wel een beetje goed. Wat zeg ik? Avond? Het uurtje, want de volle 60 minuten wordt nog geen eens gehaald. Het eerste deel is aardig om te zien en te beleven, maar de “Hoop op licht” begint erg te trekken op het eind. En kijken naar een clown die de hoop verloren is, is echt niet leuk. Laat ik eens een gouden tomaat geven, want dit soort theater wil ik liever alleen gratis zien op een of ander festival waar je met je dronken kop het fantastisch kan vinden. (Ja het is één van de drie delen, maar dan hadden ze maar alle drie moeten spelen)

Dit stuk gaat niet over ECO, maar over vergaderen! Over een wereld vol met ideeën, maar die nooit worden gerealiseerd. Letterlijke bureaucratie als vormgeving. Acteurs die het voor deze eerste keer (en het stond!) er plezier in hadden. Het hele eerste deel is fascinerend om te zien, omdat het zo herkenbaar is. Het is erg prettig om de acteurs aan het werk te zien, om ze te zien worstelen met brillen, maar alles liep al erg soepel voor de eerste keer. Als Almeerder vind ik dat ze dit ook voor B&W van Almere moeten spelen. Het einde is nogal slap en inbegrijpelijk, vandaar de tomaat.

(Opmerking buiten de minirecensie om: Hoera minirecensie 100!)

“Het stuk behandelt een actueel probleem. Hoe kom je in eem materialistische wereld tot de kern van ons bestaan op aarde? Waar gaat een mensenleven over? ….Dit stuk probeert de binnenwereld in kaart te brengen…..Dat innerlijke onderzoek zijn wij de afgelopen eeuwen vergeten…..we moesten de materie naar onze hand zetten, zodat we niet verhongerden. Dat is gelukt en nu is het tijd om een stap verder te doen. Hemel boven Berlijn is daar een handleiding voor” aldus Ola Mafaalani.
En ik ben hier volstrekt mee eens en het is haar gelukt! Ik kan niet echt zeggen waarom ik deze voorstelling zo goed vond, mede door Hadewych natuurlijk. Ook de ‘cowboy’, hoewel die me nogal vreemd voorkwam in het begin, was op het einde een prachtig personage. De engelen die ook wilden voelen en niet alleen willen weten, een geschiedenis willen hebben. Dit, samen met Tolkien’s Silmarillion, zorgen voor een eye opener voor mij. Het is lang geleden dat een voorstelling dat teweeg heeft gebracht bij mij. Deze eye opener was zo mooi voor mij dat ik de schreeuwende man en de trapeze artieste maar voor lief aannam.

Een dikke voldoende voor deze voorstelling. Ik was een beetje huiverig toen ik las over de vergelijking van de post traumatische stress van Ajax en de veteranen van nu, maar het greep me toch wel aan. Alles is bij deze enscenering erg ingetogen gehouden en daarmee erg duidelijk. Heerlijk om Athena (Romana Vrede) over het toneel te zien dwalen. Sterk spel van Jeroen de Man als Ajax. De voorstelling zegt mij alleen niet dat we de Veteranen moeten eren, maar eerder dat we geen oorlog moeten maken, zodat we er geen Veteranen meer bij krijgen.

Heel interessant was het niet, na afloop vroeg ik me nog steeds af waar het nou eigenlijk om ging. Ja, dat je niet voor je ego moet kiezen, maar voor het volk, ofzoiets. Het was ook niet echt interessant dat het nu juist de Nederlanden waren die vrijgevochten moesten worden, want we weten immers allen dat Alva zijn bril verloor op 1 april. Waarom was het dan toch wel aardig om te zien? Het decor: ik vind het juist prachtig, simpel maar het maakt razendsnelle decorwissels mogelijk. Het spel: vanaf het begin zat Fedja erin, geweldig om dat gade te slaan vanaf de eerste rij. Jacob Derwig kwam pas later op stoom. En Hadewych, heb ik al eerder in mijn hart gesloten, in Opening Night tegenvallend, maar hier weer stralend als in Fort Europa. Heerlijk de monoloog van Chris Nietveld, het bewijs dat ze niet alleen ‘grappig’ kan acteren. De rest van de rollen vond ik overbodig, ondanks dat de kardinaal erg goed gespeeld werd. Maar het was terecht dat Gunilla niet bij het applaus aanwezig was.

Vooral het woordje ‘tapdans’ trok mijn aandacht en deed me besluiten om de voorstelling te gaan bekijken. Het was even wennen om iemand zo gestoord te zien doen in een metro, decor was trouwens best goed. Eerst kon ik me zelf nog wel erin herkennen (de rare gewoontes), maar het werd een beetje eng toen het wat overdreven werd, de dwangneuroses. Tegelijkertijd kreeg ik wel medelijden. Die overdrevenheid was wel nodig om het een beetje pakkend te maken. De tapdans kan geschrapt worden, zelfs de shuffle mislukte. Ik heb ook de dwangneurose om te tappen, maar ik blijf in de maat en ik kan het. Had die tapdans achterwege gelaten.

Mijn eerste echte dansvoorstelling. Al weer bijna 2 maanden geleden gezien, maar ik vind toch dat ik erover moet schrijven. Waar de voorstelling over gaat kan ik alleen uit de titel halen, hell. Voor mij kan een danser geen verhaal vertellen.
Juist daarom is mij dan ook voornamelijk het licht bij gebleven, dat me na 2 maanden dus nog steeds bezig houdt. De spiegeling van de lichten via de vloer naar het plafond en het achterdoek, prachtig. De communicatie tussen de twee zwabberlampen, schattig. Ook het dansen op vrij harde rock, werkte erg goed. Nu alleen nog een verhaaltje vertellen.

Nee, dit was niet goed. Als je weet wat die jonge acteurs kunnen is dit een erg mager eindresultaat. De tekst die ter inspriratie diende, Moeder Courage, is compleet verdwenen, wat erg jammer is.
Ja het gaat nu over ons, onze maatschappij en over Uruzgan. Met mooie langzame en beeldende passages wordt er een heel trage sfeer gecreëerd, die door de herhaling van deze beeldende passages heel snel gingen vervelen.
Het komt pas los als er echt gespeeld mag worden, maar dit is te fragmentarisch om er touw aan vast te knopen.
Erg jammer om te zien dat deze talenten niet verder zijn gekomen dan een tweede open dag, want er lopen talenten ond die ik heel graag terug zie, in een goed stuk.

Met grote verwachtingen, omdat het gerucht gaat dat dit sinds lange tijd een goede voorstelling van TA is, ging ik naar deze voorstelling. Maar ik vind het helemaal niet zo veel beter dan wat er hiervoor gemaakt is.
De vorm was weer typisch Versweyveld: leeg, wit en een heleboel vierkantjes, die man mag wel eens iets anders gaan verzinnen.
Het spel was goed en pakte me pas op het eind eindelijk beet. Voor het einde was het eigenlijk alleen de dolende Hadewych die met simpele blikken in de camera wel een teken van ‘echt’ leven gaf, terwijl zij nu juist dood zou moeten zijn.
Weinig van deze voorstelling zal mij bij blijven, alleen dat ik nog een kleine bijrol had bij de projectie van het binnenkomend publiek.

Kunst met een hoofdletter K? Absurd met een hoofdletter A?
Ik weet niet wat dit was. Het was soms grappig, soms moest je schrikken, soms goor, soms iets anders. Mooi onderwerp, over hoe de wetenschap naar het object van studie kijkt en hoe de wetenschappers langzaam zelf gestoord worden. In een nauwelijks voor een kwart gevulde zaal, lieten de acteurs toch zich van hun beste kant zien. Een voorstelling waarbij het vreselijk normaal is dat mensen langzaam door een raam verdwijnen.