Ik ben het volledig eens met Diez. Het begint wat stroef en je hoopt echt dat je niet alleen naar een vrouw in een stellage moet gaan zitten kijken. Maar wanneer de zus en de verpleger inkomen komen de herkenbare Gerritsen dialogen, kort, snel, maar fascinerend. De relaties tussen de personages blijven vaag, je weet nooit helemaal precies wat er aan de hand is en dat is erg prettig. Dan kan je het zelf invullen en verrast zijn door een wending in de volgende scène. Zoals de postbode die een dreiging vormt, maar volgens mij voor de mondschilderes de enige (of lang verwachte) uitdaging/verlossing lijkt te worden. En dan de “Dit is een scène voor 2 personen” scene, gewoon te goed! Goed spel van allen, Eva Zwart lijkt voor dit soort rollen geboren. Ik zeg het niet vaak, maar ga dit zien!

Een nieuwe tekst van Esther Gerritsen in een regie van Danielle Wagenaar. Dat maakt nieuwsgierig, zeker vanwege het succes van eerdere samenwerkingen. En eerlijk is eerlijk. Ik kan iedereen aanraden deze voorstelling te gaan zien. Hij komt wat langzaam op gang en is zeker in het eerste deel soms wat te beschouwend, maar als het drama zich ontvouwt blijkt wat voor een goede toneelschrijver Esther Gerritsen is geworden. Hoe langer het stuk vordert hoe meer de woordspelletjes plaats maken voor onversneden drama in de beste Albee/Rijnders traditie. Als het waar is dat Esther voorlopig wil stoppen met toneelschrijven dan hoop ik dat het succes van deze voorstelling haar op andere gedachten zal brengen. Het toneelbeeld is mooi, de acteurs spelen emotioneel en krachtig, de regie is zeer sterk. Ik ben blij!