Het stuk begon erg traag, maar dat kwam misschien doordat een van de acteurs de dag ervoor onderuit was gegaan en 5 dagen lang niet mag praten van de dokter. Dus allerlei rollen waren gewisseld van acteur en dat liep niet echt lekker, de eerste keer.
Ik kan alleen de special effects en de katten belonen met een gewei, want meer inhoud had deze voorstelling niet. Dat zelfs de meest debiele terrorist ook een zwak heeft, in dit geval voor katten, kan je uit de voorstelling halen en dat geweld zinloos is.
Maar in deze opvoering wordt de beperkte inhoud overgoten met kunst en vliegwerk en veel bloed. Ik heb me geamuseerd en meegeleefd met de katten, maar meer ook niet.

Een mengelmoes van De Thuiskomst van Pinter en de gezinsdrama’s van Claus. Daar deed het me aan denken.
En dan gegoten in een herkenbaar Syndicaatdecor.
De gestyleerde speelstijl houdt je erg op afstand wat ik jammer vind, want als de moeder ‘dramatisch’ wordt voelt het als een opluchting dat er ook gevoel in die mensen zit. En dat had ik graag wat meer gehad.
Toch bleef het verhaal mij boeien en werden mijn verwachtingspatronen zo af en toe flink in de war getrapt.

Het wordt misschien een beetje te eentonig, maar ook ik kan alleen maar geweien geven. Dit is gewoon een goede voorstelling. Het verhaal van de schrijver en zijn (tegenstrijdige) gedachten en zijn personage wordt echt zeer mooi verbeeldt. Door decor en door de alterego’s.
Er wordt goed gespeeld, logisch met acteurs als Leopold Witte, Tamar van den Dop en Margôt Ross. Ook de zang in het stuk is erg goed en vooral van Maartje Teussink.
De muziek is soms misschien wat te futuristisch voor de inhoud van de voorstelling, maar past weer in het decor. Het decor is trouwens erg simpel, maar verbeeld duidelijk het hoofd van Flaubert en wat er in omgaat.

Vooral de locatie van deze voorstelling was bijzonder, namelijk de anatomische snijzaal. Er hangt echt een lugubere sfeer. Het decor met koelkastdeuren bedekte gaten om naar beneden te kunnen was ook goed gevonden.
Maar zeker het licht was erg mooi, elk personage gaf zijn aanwezigheid aan door een lamp in de fitting te draaien.
Het spel en vooral de manier waarop was niet echt goed, maar kan ook door de tekst gekomen zijn.

Het was alsof het publiek accuut last kreeg van hooikoorts bij het zien van de achterwand. Kuchen, hoesten, niezen en heel veel gekraak van stoelen. Terwijl het zo’n prachtige achterwand is!
Maar misschien hoorde ik meer gekuch dan normaal, omdat ik wel moest luisteren, omdat er simpelweg niks gebeurde op het toneel.
Alleen maar tekst, prachtig trouwens en zeer gewaagd in deze tijd, want zelfs de met name wat oudere bezoekers die in de pauze weg liepen zijn al zo geïntegreerd in de zap-cultuur dat ze het niet vol hielden.
Ik heb me de hele avond niet verveeld, door het goede spel (gewei), het decor/achterwand (giga-gewei) en de gewaagde manier om langzaam, statisch deze Tsjechov op te voeren (laatste gewei). Een tomaat om toch aan te geven dat ongeveer 30% van de toeschouwers na de pauze niet terugkwam, maar gelukkig waren dat vooral de onrustigen. En een tomaat voor de kinderarbeid, leuk voor het jongetje die mag opblijven en op het podium staan, maar het voegt niks toe, behalve een “Ahhh wat schattig” moment.

Heerlijk begin, lekker duveltje, lekkere muziek en lachende gezichten om je heen, dan kom je wel in de stemming. En dan begint de voorstelling, eerst wat traag, maar dan kom je er in, dat leidt tot een hoogtepunt als Zwart Afrika wordt opgeroepen. En allemaal begeleid door lekkere muziek.
De voorstelling op zich was niks mis mee, het ligt aan de tekst. Het was een schok voor de theaterwereld toen dit stuk voor het eerst op de planken kwam, maar tegenwoordig zijn we al zo gewend aan ‘absurditeiten’ dat het mij in ieder geval niet is opgevallen.
Geweien voor de durf om dit stuk op te voeren, de muziek het spel en het begin van de voorstelling. De tomaat posthuum nog voor Genet, die een werk heeft geleverd, dat al heel gauw slap en ouderwets is geworden.
Maar ik ben blij dat ik de enige uitvoering heb gezien met alleen niet-blanken! (zoals Genet het heeft voorgeschreven en nog nooit eerder is gedaan, volgens mij)

Alweer een mooie voorstelling in het kader van Cordoba.
Mede dankzij het prachtige personage Subh zat ik er vanaf het begin helemaal in.
Het wordt zo licht en goed gespeeld dat je om de onthoofdingen en andere vreselijke dingen alleen maar kan lachen.
De onthoofdingen werden door mij pas serieus genomen toen Nu’m aan de beurt was. Op dat moment besefte ik pas hoe erg het was wat er gebeurde, terwijl het daarvoor een prachtig sprookje leek.
Het decor en manier van spelen waren goed, ook de tekst is goed en mag van mij een klassieker worden. Na afloop blijf je met een ongemakkelijk gevoel zitten en dat komt niet alleen door de rijst in je haar.

Dit is klasse. De tekst is zeer goed, het spel is boeiend en het decor functioneel. Wat wil je nog meer? Een dramatisch verhaal met geconstrueerde psychologische karakters? Na deze voorstelling zou ik zeggen: Nooit meer!
Drie mensen die via wiskunde/geometrie en hartstocht het mystieke Cordoba willen verklaren.
De voorstelling is leerzaam op het gebied van godsdienst en wiskunde, maar niet zo dat het verveelt of belerend wordt. Informatie in hapklare brokken en zie maar wat je er mee doet. Verduidelijking van het heden door onderzoek in het verleden, zoals het hoort. Het duurde (helaas) maar een uur, maar ik had er 3 uur langer kunnen blijven zitten.

Dit valt volgens de critici vast nog onder het kopje cabaret, maar het is zo veel meer! Ze breken zelf de 4e wand om aan te geven dat die er niet meer is, maar toch is er geen interactie meer.
Dit is toneel, misschien overgeacteerde typetjes, maar wel puur. Een wervelende show van licht, geluid/muziek en techniek. Ik heb me steeds kapot gelachen om de absurditeit van onze maatschappij, maar achteraf is het pijnlijk. En dan ook nog superactuele elementen ingevoegd. Het is logisch dat ze met deze voorstelling de polifinario hebben gewonnen.
Op het grensgebied van cabaret en toneel zegt deze voorstelling veel meer over de tegenwoordige wereld dan elke experimentele toneelvoorstelling of groot arrogante cabaretier zal bereiken.

Er zaten mooie momenten in deze voorstelling, zoals de dood van Fortuyn en het daarop volgende gesprek met Volkert van der Graaf. De muziek was goed en zou veel vaker bij traditioneel toneel gebruikt moeten worden.
Maar voor de rest heeft deze kabouteropvoering over de Nederlandse politiek mij weinig geboden. Het werd gelukkig niet saai, ondanks dat er geen ‘paarse’ draad in terug te vinden was. Misschien had ik meer politieke standpunten verwacht, maar de maatschappelijk voetnoten waren prettig.