De vormgeving van de voorstelling de Zot en de Non van Het Verdriet van de Zeedijk sloot erg nauw aan bij het stuk. De anatomische snijzaal was uitermate geschikt om de sfeer weer te geven van de cel van de geesteszieke dichter waar zich het gehele stuk afspeelt. Ieder personage verlichtte zichzelf door een peertje in een eenvoudige fitting te draaien die aan het plafond hing. Hierdoor ontstond een spannend verlichtings effect met dramatische schaduwen. Het spel van de verschillende acteurs leek niet altijd even duidelijk. Er was een verschil in stijl tussen met name de dokter grun en zijn tegenspelers. Deze dokter benadrukte het absurde karakter van de voorstelling terwijl dat bij de andere spelers niet altijd even duidelijk naar boven kwam. Toch wist het stuk een beeld te geven van de waanzin van het psychoanalytische experiment waarbij de vraag wordt gesteld wie er nu gek is, patient of behandelend arts.

In een prachtig toneelbeeld kende elk personage een eigen speelstijl. Dat fascineerde, maar maakte me ook minder betrokken, m.n. bij Dr. Grün: zijn spel, een stijlbreuk ten opzichte van de anderen, was te grotesk en publieksbewust. Sterk stuk, mooi geregisseerd maar soms te afstandelijk. Gebrek aan lef om het verscheurende verlangen werkelijk vorm te geven? De acteurs leken soms te drijven op inzichten van de regisseur, niet op eigen inzicht in alle kanten van hun rol. In een stuk als dit is van belang dat de weinige emotie die er is door merg en been snijdt, iets dat alleen in de spanning tussen de hoofdpersonen soms over het voetlicht kwam. De ontknoping was verrassend, maar ook iets te afgeraffeld.

Een hele sfeervolle voorstelling over een psychoanalytisch experiment. De voorvorige eeuw, werd op een eenvoudige, maar mooie manier weergegeven in de kostuums (detail: de krukken van een der doktoren was met dezelfde krijtstreep bekleed, als waarvan zijn pak was gemaakt).
Goed acteerwerk. Wat het stuk bijzonder maakte was het decor met de koelkastdeuren en het lichtontwerp, waarbij de spelers steeds lichten aan en uitdraaiden. Even eenvoudig als effectief.

Vooral de locatie van deze voorstelling was bijzonder, namelijk de anatomische snijzaal. Er hangt echt een lugubere sfeer. Het decor met koelkastdeuren bedekte gaten om naar beneden te kunnen was ook goed gevonden.
Maar zeker het licht was erg mooi, elk personage gaf zijn aanwezigheid aan door een lamp in de fitting te draaien.
Het spel en vooral de manier waarop was niet echt goed, maar kan ook door de tekst gekomen zijn.