Heerlijk begin, lekker duveltje, lekkere muziek en lachende gezichten om je heen, dan kom je wel in de stemming. En dan begint de voorstelling, eerst wat traag, maar dan kom je er in, dat leidt tot een hoogtepunt als Zwart Afrika wordt opgeroepen. En allemaal begeleid door lekkere muziek.
De voorstelling op zich was niks mis mee, het ligt aan de tekst. Het was een schok voor de theaterwereld toen dit stuk voor het eerst op de planken kwam, maar tegenwoordig zijn we al zo gewend aan ‘absurditeiten’ dat het mij in ieder geval niet is opgevallen.
Geweien voor de durf om dit stuk op te voeren, de muziek het spel en het begin van de voorstelling. De tomaat posthuum nog voor Genet, die een werk heeft geleverd, dat al heel gauw slap en ouderwets is geworden.
Maar ik ben blij dat ik de enige uitvoering heb gezien met alleen niet-blanken! (zoals Genet het heeft voorgeschreven en nog nooit eerder is gedaan, volgens mij)

Hoewel door de slechte recensies gewaarschuwd, besloot ik toch maar te gaan kijken. Je hoopt dat mooie acteurs als Sabri Saad el Hamus, Raymi Sambo, Dennis Rudge en Urmi Plein de voorstelling echt wel zullen redden. Maar nee. Wat een onbegrijpelijke vervelende en daardoor saaie voorstelling. Er is geen touw aan vast te knopen behalve de grote lijn die ook op de flyer staat. En daar doen ze wel ruim 2 uur over. Vele acteurs zijn slecht verstaanbaar of zelfs onverstaanbaar. En als het dan al bijna lukt om ze te volgen dan gaat de muziek een soort autoalarm door de tekst heel spelen. Echt verschrikkelijk! een gewei voor de goede bedoelingen, geweien voor de verloren avond.

Dit was de eerste keer dat ik iets van DNA zag en ik snap helemaal niet hoe het komt dat zo’n gezelschap met lef geen subsidie meer krijgt. De Negers is een prachtige intelligente zeer gewaagde hoogst actuele voorstelling waar een groep (zwarte) acteurs zich hoogst kwetsbaar opstellen. Een ‘lust voor de zinnen’ een prikkel voor de hersens. Ontregelend. Je zag dat de spelers de spanning nog niet tot het laatst konden volhouden, maar dat komt vast goed. Gaat dat zien !

Een onbegrijpelijke voorstelling, dacht ik na vijf minuten. Toen schoot ik erin, o.a. door het prachtige spel van Dennis Rudge en Sabri Saad en Hamus. Maar ook door het steeds relaxter wordende ensemble dat er echt plezier in kreeg. Ik snapte nog steeds lang niet alles maar zag een soort nachtmerrie van angsten en onderbuikgevoelens, van 11 september via mevrouw Verdonk tot Abu Graib. Een nonchalante kermis van superieure kwaliteit. Toen kwam de pauze die op zich een dikke tomaat waard is. Wie komt er nou op het idee zo’n soort hallicunerende voorstelling te doorbreken met een pauze ? Na de pauze kwam ik er ook niet meer echt in. Heel erg jammer. Het werd een beetje braaf en uitleggerig. Of misschien moet het gewoon nog ingespeeld worden. Of wat ingekort. Maar laten ze die pauze er in godsnaam uithalen.