Razendknap hoe de verheven liefde van Gustave Flaubert voor zijn romanheldin Emma en de aardse relatie met Louise Collet zijn verweven, af en toe gelardeerd met toepasselijke definities uit de Idées Recues. Briljant om dat alles te laten zien vanuit het hoofd van Flaubert(Costa) met Lageveen en Witte als de masculine en feminine kanten van zijn geweten. Alle acteurs verdienen een voldoende. Maar Margôt Ros krijgt een tien, vooral voor de scene bij het hek van Flauberts landhuis, voor mij het hoogtepunt. Tel daar bovenop nog eens de perfecte timing, het zeer fraaie toneelbeeld en de stem van, voor mij, grote verrassing Maartje Teussink en je hebt een voorstelling die een lust is voor oog en oor. Nog te zien van 6 t/m 28 januari 2005.

Het wordt misschien een beetje te eentonig, maar ook ik kan alleen maar geweien geven. Dit is gewoon een goede voorstelling. Het verhaal van de schrijver en zijn (tegenstrijdige) gedachten en zijn personage wordt echt zeer mooi verbeeldt. Door decor en door de alterego’s.
Er wordt goed gespeeld, logisch met acteurs als Leopold Witte, Tamar van den Dop en Margôt Ross. Ook de zang in het stuk is erg goed en vooral van Maartje Teussink.
De muziek is soms misschien wat te futuristisch voor de inhoud van de voorstelling, maar past weer in het decor. Het decor is trouwens erg simpel, maar verbeeld duidelijk het hoofd van Flaubert en wat er in omgaat.

Smaakvol en helder wordt de verhouding tussen madame Bovary en haar schepper Flaubert neergezet. Het decor is mooi. Over de acteurs geen kwaad woord. Maar de tekst is vlak en nogal saai. Ik schoot niet in de lach en er welde geen traan. De elektronische muziek en het bijkomend gezang neigen soms gevaarlijk naar Cirque du Soleil. De stilering overheerst. ‘Conijn’ en ‘Gouden Eeuw’ vond ik domweg leuker. Maartje Teussink hoop ik vaker te zien. Haar optreden is de enige verrassing van de avond.

Wat een schitterend spel :-))
Op het lijf geschreven voor Tamar en Beppe.
Perfecte combinatie van spel, muziek en zang in een fantastisch decor. Briljant de scenes waarin Leopold en Geert de “innerlijke” Gustave gestalte geven.
Zes geweitjes, voor elke speler een.

Er kon gestemd worden voor de nominatie voor de NRC publieksprijs, wat mij betreft is de winnaar al bekend.

Wat een ingenieus in elkaar gezet stuk is IK! De voorstelling, die zich in het hoofd van Gustave Flaubert afspeelt, krijgt een bizarre wending wanneer de liefde voor Flaubert’s eigen personage, Madame de Bovary, hem te veel wordt. Om bij haar te zijn sluit hij zich op in zijn hoofd en af van de buitenwereld. Met, uiteraard, de dood als gevolg. Het toneelbeeld was in één woord prachtig en multifunctioneel. Beppe Costa als Flaubert was ontroerend mooi en kreeg ook alle kans om zijn buitengewoon muzikale talent te etaleren. Enig minpuntje in de voorstelling was mijn gebrek aan voorkennis met betrekking tot Flaubert en zijn literatuur. Als leek duurt het daarom even om erin te komen. Waarin? In het hoofd. Het hoofd van Gustave Flaubert. Hulde!

Helemaal in de eigen stijl laat Orkater het Madame Bovary scheppende brein van Gustave Flaubert zien. En dat gebeurt lichtvoetig, muzikaal en heel inventief. Met een mooi, hemels toneelbeeld. En een kennelijk op het lijf van Tamar van den Dop geschreven rol. Die speelt de Emma zoals ik me die voorstelde. Alles bijeen: een mooie avond. Met één kanttekening: soms zou het ietsje minder nadrukkelijk kunnen, wat mij betreft.

Vernuftig geconstureerd verhaal rond schrijver Gustave Flaubert en zijn beroemdste personage Madame de Bovary. Het drietal Costa/Lageveen/Witte (idee, tekst en muziek) dat eerder Conijn van Olland en De gouden eeuw maakte, overtreft zichzelf in deze regie van Gijs de Lange. De drie gastspeelsters, Tamar vd Dop, Margôt Ros en Maartje Teussink, vullen vakbekwaam hun rol in, waarbij naarmate Ik vordert, vooral het muzikaal talent van Teussink opvalt. Spel, enscenering, muziek en tekst zijn fraai en knap en heel natuurlijk verweven. Samen met het spetterende speelplezier maakt dat Ik tot een hoogtepunt in het omvangrijke oeuvre van Orkater.