Nadat de vreemdeling, de dokter, is binnengekomen sluit hij wel erg snel vriendschap met de jurist en zijn ze wel erg snel dronken. Als de vrouw van de jurist de vreemdeling later op de bank ziet slapen denkt ze direct haar beul te herkennen. En vanaf dat moment wordt het toch wel spannend. En we zien al zo weinig spanning in het theater. Goed dus dat dit Dorfman-stuk weer eens wordt gespeeld, het is een sterk verhaal en het wordt krachtig geacteerd. Löw is erg goed op dreef en pakt gelukkig niet te veel uit. Linda van Dyck ook, maar zou soms nog wel wat heftiger mogen.

De Potvis is een vaardig geschreven komedie. Dat klinkt een beetje truttig,en daarom staat het er ook. Het nieuwste toneelstuk van Frank Houtappels (Aan het eind vd aspergetijd, scenario JaZusNeeZus) neemt soms teveel tijd voor getut maar is toch intelligent genoeg om te blijven boeien. Licht dementerende moeder Ingeborg Elzevier krijgt het op haar heupen als manlief zijn laatste adem heeft uitgeblaasd met de hartgrondige uitspraak “wat een kutleven”. Zij zal haar twee dochters van 40-en-nog-wat leren plezier te hebben in de rest van hun leven. Raymonde de Kuiper irriteert enorm als een van de twee dochters en dat is een groot compliment aan haar acteren. En ja, Liz Snoijink blijft een intrigerende brok vrouwelijkheid op het toneel.

De bezoekster is leuk en zeer uitdagend, de suppoost een sul. Het beeld is groot en wit. De spuitbus in haar hand wekt pas na tien minuten het argwaan van de suppoost. Deze is niettemin gecharmeerd van haar actie. Ze krijgen een stormachtige romance. Zij pakt hem helemaal in en hij eet uit haar hand. Het verhaal zit ingenieus in elkaar en bevat na de pauze een grote verrasssing die we de lezer met liefde onthouden. Hoe belangrijk het uiterlijk van mensen is en tot hoeveel misverstanden en ongelukken dat kan leiden wordt op amusante wijze in dit nieuwe stuk van de jonge Amerikaan Neil Labute uiteen gezet. In regie van Ivar van Urk wordt door allen maar vooral door Anniek Pheifer zeer trefzeker geacteerd. Spannend, zeer toegankelijk en raakt perfect aan de tijdgeest. Daarnaast stelt het ook nog eens indringende vragen over het leven en over kunst. Extra gewei voor dit initiatief van Het Nationale Toneel!

Na enkele missers werd met de nodige verwachtingen uitgekeken naar wat Ivo van Hove met Othello zou doen. In tegenstelling tot eerdere voorstellingen maakt Van Hove bij deze voorstelling het acteren godzijdank ondergeschikt aan het ‘concept’. Het resultaat is een zinderend toneelstuk dat tot het late einde toe -half twaalf- blijft boeien. In een fraaie nieuwe vertaling van Hafid Bouaazza zien we de altijd indrukwekkende verschijning van de rijzige Hans Kesting in Othello tot grote hoogte groeien. Ook zijn tegenspeler Roeland Fernhout als Jago is zeer in vorm. Met deze twee spelers en de jonge onervaren Karina Smulders als Desdemona laat Van Hove eindelijk weer eens zien ook een begenadigd acteurs-regisseur te zijn. De intriges van Jago die Othello ophitsen, worden fraai opgebouwd en de apotheose is bloedstollend. Een fraaie vondst is het glazen huisje op het toneel dat de echtelijke sponde uitbeeldt waarmee Van Hove de menselijke emoties de hoofdrol geeft in zijn versie van één van de fraaiste stukken van Shakespeare. Geen moeilijk gedoe dit keer. Deze Othello is een prachtig, helder verteld verhaal dat groots wordt geacteerd.

Arme Tjitske, moet ze in mooie lichtbundels Britney Spears standjes doen van Theu Boermans. Dat zou nog aanvaardbaar zijn als het zin had, maar Tjitskes Hedda is een verveeld nest in plaats van een vrouw op zoek naar bevrijding. Ronduit irritant is de veractualisering van de aanpak van Isbens verhaal. In een strak modern design decor doet het nogal belachelijk aan dat schrijver Eilert Lövborg maar één exemplaar heeft van zijn manuscript en dan moet ook nog gezegd worden dat-ie geen kopie heeft gemaakt…
Vanaf dat moment geloof je helemaal geen enkel personage meer en dat haalt de voorstelling hopeloos onderuit.

Ambiitie en feest gaan meestal hand in hand met de jaarlijkse familieproductie van het Rotheater. Viel het vorig jaar met ‘Haroen en de zee van verhalen’ een beetje tegen vanwege te veel vorm en te weinig inhoud- met ‘Iep’ maakt Rotheater weer een geheide hit, ditmaal naar een veelbekroond kinderboek van Joke van Leeuwen.
Warre vindt in het bos een soort van vogelmensenbaby, koestert het samen met zijn vrouw maar raakt het snel weer kwijt omdat ‘Viegeltje’ weg vliegt, waarna een uitgebreide zoektocht volgt. Afscheid is het centrale thema van het verhaal dat dramaturgisch wel wat sterker uitgewerkt had kunnnen worden. De voorstelling is echter een feestje dankzij de fraaie decors en vondsten, de mooie toepasselijke livemuziek en de grappige, live gemaakte tekeningen door Joke herself. De scenes in het horstel (=herstelhotel) met een soort dictatoriale Maharishi als hoteldokter zijn hoewel wat lang, erg grappig. Het vogelbeestmens wordt gespeeld door een liliputter waarbij valse sentimenten gelukkig vermeden worden. Extra gewei voor Guus Dam die als Warre harverwarmend speelt.

Ver weg van de Randstad, in Arnhem is een mooi nieuw theater met 260 stoelen gebouwd, Huis Oostpool.Daar zag ik vorige week Het Zouthuis,een nieuw toneelstuk van Peer Wittenbols. De gekke korte zinnetjes die we van Wittenbols en De Federatie kennen blijven hier achterwege. Wat blijft zijn bizarre wendingen in het verhaal dat handelt over een jong stel dat hun baby heeft verloren. De vrouw heeft een ritueel bedacht voordat het kind begraven wordt en nodigt broers en zussen uit. Prachtige vertelling, die uitstekend gespeeld wordt door het hele ensemble. Jammer -en dus een tomaat- dat de tekst soms een beetje te vol zit met cabaretkse grapjes- maar als geheel blijft de voorstelling ondanks z’n forse lengte fier overeind vooral omdat het zo verrekte origineel is wat je hier ziet. In tekst, maar ook in heel precies geregisseerd spel. Parel!

Na het Zwanenmeer van ZT/Hollandia al weer een theatervoorstelling met oude mensen als onderwerp. In tegenstelling tot Zwanenmeer laat Golden Palace oude mensen spelen door zichtbaar jonge acteurs. En daar zit toch een probleem. Er zijn diverse losse scenes aanelkaar geregen met liedjes als verbindend element. Natuurlijk zijn de oudjes meelijwekkend en grappig en wordt er zeer knap gemimed en geacteerd, maar je vraagt je toch af wat Golden Palace wil laten zien. We zien de elf (!) oudjes spelletjes doen, bij de haard zitten, liedjes zingen, en twee mensen proberen op aandoenlijke wijze te vrijen. Het is razend knap gedaan en je weet dat de acteurs bejaarden niet belachelijk willen maken, maar tegelijkertijd doen ze dat toch wel. Mooi zijn wel de liedjes, van Neil Young tot Kate Bush die met pianobegeleiding puntgaaf in mooie arrangementen worden gezongen. Thuis weer snel eens After the Goldrush draaien.

Bij deze Othello van Koos Terpstra draait Shakespeare zich voor de zoveelste keer om in zijn graf, maar dan wel met een vette grijns. Want er is veel te lachen bij deze speelse Othello. Soms schiet de humor door naar het platte, maar net op tijd pakt het ensemble dan weer de draad op. Eric van Sauers, Ludo Hoogmartens en Ricky Koole zijn een genot om te zien. Zeer geslaagde vorm van caba-toneel, waarbij de liefde van Desdemona (Koole) voor Othello (Sauers) nu eens origineel bewerkt wordt zonder Shakespeares drama in essentie aan te tasten.

Het uitgangspunt was aardig. Drie veertigers die elkaar ontmoetten op het arbeidsbureau en een week later samen ober zijn op een feest en dan aan de praat gaan. Maar de uitwerking was minder feestelijk. De zogenaamd dichterlijke teksten hadden een zeer hoog abstractieniveau. Er was ook nog een stem uit een microfoon die onverstaanbaar was, maar dat hoort natuurlijk ook zo. Laten we wel wezen. Deze voorstelling bestond vooral uit prietpraat en geneuzel. De dunne scheidslijn tussen verbeelding en realiteit was waarschijnlijk het Grootste Substantiële Element in deze vertoning. In een poging nietszeggendheid tot ‘diepzinnige’ kunst te verheffen, mag deze voorstelling zeer geslaagd heten. Het gewei is uit respect voor de auteurs.