Tam Tam (2003)

Na enkele missers werd met de nodige verwachtingen uitgekeken naar wat Ivo van Hove met Othello zou doen. In tegenstelling tot eerdere voorstellingen maakt Van Hove bij deze voorstelling het acteren godzijdank ondergeschikt aan het ‘concept’. Het resultaat is een zinderend toneelstuk dat tot het late einde toe -half twaalf- blijft boeien. In een fraaie nieuwe vertaling van Hafid Bouaazza zien we de altijd indrukwekkende verschijning van de rijzige Hans Kesting in Othello tot grote hoogte groeien. Ook zijn tegenspeler Roeland Fernhout als Jago is zeer in vorm. Met deze twee spelers en de jonge onervaren Karina Smulders als Desdemona laat Van Hove eindelijk weer eens zien ook een begenadigd acteurs-regisseur te zijn. De intriges van Jago die Othello ophitsen, worden fraai opgebouwd en de apotheose is bloedstollend. Een fraaie vondst is het glazen huisje op het toneel dat de echtelijke sponde uitbeeldt waarmee Van Hove de menselijke emoties de hoofdrol geeft in zijn versie van één van de fraaiste stukken van Shakespeare. Geen moeilijk gedoe dit keer. Deze Othello is een prachtig, helder verteld verhaal dat groots wordt geacteerd.

Hoe graag ik ook zou willen dat dit het meesterwerk was waar we al een seizoen op zitten te wachten, ik kan het er niet in zien. Het was verschrikkelijk. De eerste helft was vooral saai, de tweede helft vloog over de kop en werd lachwekkkend. Oke, vormgevingsconcept en vertaling waren goed. Maar Karina Smulders trekt het niet en Roeland doet maar drie dingen. Ik hoop van harte dat de kralenkettingbreuk en de jasjes verwisseling geregiseerd waren (ik vrees het ergste gezien de uitelkaarvallende kostuums bij de première van ‘The Massacre’), dat waren de enige momenten waarop de voorstelling begon te leven. Wat een afstand, wat een muffe grijze zure zooi.

Het kwam wat traag op gang, ik dacht, zucht niet weer zo’n trage 3 uur durende voorstelling op zo’n kutstoeltje van de stadsschouwburg. Maar na een kwartier zat ik er helemaal in en was onwijs geboeid tot het einde. Heb zelfs een beetje gehuild, wat een prachtige regie en goede spelers en zo’n geweldig decor. Ivo rules

Er zijn al veel minirecensies over deze voorstelling geschreven, maar soms kan er niet voldoende lof over een voorstelling uitgestort worden. Verrassende en mooie regie, prachtige vertaling van Bouazza, mooi decor, een werkelijk ontroerend einde en natuurlijk een meer dan geweldige Hans Kesting. Deze voorstelling is compleet, af, intrigerend, overdonderend, ontroerend, kortom: een absolute must!

Kesting moet een gewei delen met Fernhout en de glazen slaapkamer. Gewei twee is voor de bewerking van Bouazza. Een paar mooie momenten, soms niet langer dan enkele seconden genieten.
Voor het overige een trage, kleurloze, kille, calvinistische en vooral veilige voorstelling. Het Compagnietheater/NT-truukje wordt nog eens dunnetjes over gedaan. Moderne kleertjes aan, verwijzinkje hier en daar en klaar is de show. Staande ovatie gegarandeerd.
Het zou draaglijk zijn als we van van Hove niet wat spannenders gewend waren. En als het niet zo stomvervelend was.

Het komt waarschijnlijk door de kouwe klinische ‘Othello’ van een week geleden, maar ik vond deze ‘Koopman’ een verademing. Wat een geweldig spel van al die mannen en Adelheid Roosen zet er een lekker stuk vrouw tegenover. Deze mensen hebben in elk geval lol in wat ze doen. Oke het slaat af en toe te ver door, waardoor het aan gevoel en diepgang moet missen. Goeie zet om al die vreselijke Shylock monologen door Fred Goessens te laten doen. Shylock wordt hierdoor meer een personage in plaats van een Grote Shakespeare Rol. Fijne saamhorigheid tussen zaal en spelers, prima. Toch een tomaatje voor gebrek aan ontroering, maar dat kon ook de avond zijn.

Snaren (2002) is een motherfucking ingewikkelde voorstelling met een prachtige vormgeving. Ik heb gehuild. Zo.
Ballet (1990) is waarschijnlijk de mooiste voorstelling die ik nooit gezien heb, ik heb in ieder geval vreselijk genoten van de lezing. Om Rijnders die op een charmant onhandige manier vertelde waar de voorstelling over ging en elke keer uitlegde “wat er toen gebeurde.” De acteurs lezen met groot plezier en inzet hun tekst voor. Het is ook leuk om Sigrid Koetse en Ann Hasekamp weer eens bezig te zien. Onverwacht hoogtepunt (voor de mensen die 8 waren in 1990) was echter Hans Kesting die op onnavolgbare wijze een belachelijke monoloog hield over een rendez-vous met “Frank van R.” Vermakelijk en goed.

Onvoorstelbaar knappe prestatie van acteur Leon Voorberg die op een loopband in meer dan een uur het verhaal vertelt van de eerste Marathonloper. Lopend tegen een suggestieve videoprojectie van landschappen en herinneringen en begeleid door de roes scheppende en vaak uitdagende muziek van Jef Mercelis dompelt Voorberg de toeschouwer onder in een bad van tijd en meditatie. Een voorstelling waar je stil van wordt.

ik vond dit echt wel een heerlijk ding, goeie regie, proficiat trouwens aan de acteur goed gelopen en geacteerd, prachtige muziek, gewoon proficiat eigenlijk ik heb er echt van genoten.