De vertaling naar een moderne setting is volledig mislukt. Hoe is het mogelijk dat zo’n mooie en krachtige vrouw in deze tijd niet kan loskomen van al die simpele zielen om haar heen? Niet meer dan een vingerwijzing of een dodelijk geworpen blik moet daarvoor toch voldoende zijn? De acteurs waren over het algemeen wel heel goed, maar ze leken weggeplukt uit allerlei andere genres, waardoor de groep nooit een geloofwaardig geheel werd. De regisseur hinkte tijdens het ontstaansproces duidelijk op veel te veel gedachten.

Gelukkig had ik het stuk al gelezen, en ze speelden het precies zoals het in het boekje stond. Dat heeft me door de eerste helft geholpen.
De tweede helft was gewoon geweldig. Elke scènewisseling met muziek en licht was zeer goed. En de beelden, van verbrandende papieren tot de slotscène, prachtig.
Voor mij de beste Hedda, die ik me kan voorstellen, de rest van de acteurs waren matig, komt waarschijnlijk door de personages, niet echt uitdagend.
Voor mij dus gewoon 3 geweien, leuk aantal, geen tomaten, die gebruik ik wel voor de spaghetti.

De tomaten zijn voor Carice van Houten. Wat een slechte actrice. Ze moet direct van het toneel worden geplukt. Verder was het hele stuk erg kleurloos. Er komt totaal niet uit waarom Hedda zo is zoals ze is waardoor de hele voorstelling overbodig is geworden. Het gewei is voor het decor.

Wat een gezuurpruim over Hedda Gabler hier op Moose zeg. Iets teveel Ibsen gezien wellicht? Noem mij ouderwets, maar ik word al heel blij van een goede tekst en de scènes met alleen Tsjitske Reidinga (2 geweien) en Carice van Houten op toneel (2 geweien). Dat spettert ervan af, en blijft toch interessant omdatbeiden hard moeten werken vanwege de tegendraadse casting.
Toegegeven, de rest van de acteurs steekt hier wat flets tegen af (tomaat), en dat Bridget-Jonesgedoe slaat helemaal nergens op. Foute actie van de PR-afdeling (tomaat). Maar ik ben in tijden niet zo een voorstelling ingezogen als bij deze. En ja dat slot, ik vond het mooi. Bravo!

Ik kan niet anders zeggen dat een deel niets meer dan een klucht leek. Ik heb me erg verveeld en ik kan ook niks anders zeggen dan zonde van het geld.

Het gesubsidieerd toneel heeft heel wat te makken (welk gezelschap bracht zo’n glossy magazine uit als terugblik op een mislukt seizoen?) en daarom begrijp ik de ironie niet van een perspectivisch geschilderde parketvloer. Leg daar toch een glanzende houten vloer neer. Hedda verdient die vloer. Ze moet die vloer gewoon hebben. En die vaststelling leidt naar het eerste gewei: het stuk van Ibsen! Die weergaloze constructie die alle regisseurs de nek omdraait, die iets anders willen dan gewoon vertellen wat er aan de hand is. Waarom subtiliteiten inbouwen als het laten verwisselen van de namen Jørgen en Eilert door Hedda vlak voor haar zelfmoord? Dat begrijpt toch geen mens? (Of was het een banale verspreking? Foei, weg lelijke gedachte)
Hou je aan de tekst.
Het einde van elk bedrijf vond ik mooi in scène gezet, met muziek en theatrale belichting, maar het gaat mis op het einde van het stuk. Ik wil Hedda meemaken en geen actrice die een parcours loopt. Tomaten? Laat maar zitten.

Beste “BV”,
je schrijft: ‘Boermans pur sang, Eilert sterft niet aan een schot in de buik zoals bij Ibsen, nee bij Boermans moet ie in het kruis worden geschoten.’ Pak Ibsen er even bij, zou ik zeggen. Daar staat namelijk: “underlivet”. Letterlijk betekent dat ‘onderlijf, van de heup tot het kruis’. Als je nu, anno 2003, in Noorwegen naar de dokter gaat en hij/zij heeft het over je ‘underlivet’ dan bedoelt ‘ie wel degelijk je kruis. Een ‘tomatenblik’ dus voor een onzorgvuldgig gefundeerde mening. Toch gek trouwens dat er zoveel te doen is over de vraag of deze Hedda nu wel of niet ‘gemoderniseerd’ is. Want telkens wordt dan gesuggereerd dat de versie van Boermans zoveel vulgairder zou zijn dan Ibsens tekst. Nee, Ibsen is blijkbaar ‘moderner’ en meer op het kruis gericht dan menigeen denkt.
berthe spoelstra (dramaturg theatercompagnie)