Was ‘Het meisje…’ van Julie Van den Berghe geniaal en verbijsterend, daar blijkt dat NTGent ook het andere uiterste weet te raken. Hoe kan dit zo wisselvallig zijn? Ik zie ook geen regie op de productielijst om de schuld te kunnen geven.

Ik hoop dat de betuttelende thematiek (over de katholieke kerk, ouder-kind relaties en het toneel) niet serieus bedoeld was maar zelfs dan: Waarom moeten we die onzin horen? Heel grappig is het niet, daar mist de tekst de diepte en intelligentie voor.

Het stuk is het beste (zo rond de helft) wanneer ze gedrieën praten over hun relaties en de rest achterwege laten. Dan wordt hier en daar spanning voelbaar en gaat het ergens over. De acteurs doen het goed, maar ze lijken vast te zitten in een niet-stuk.

De scenografie geeft meer nadelen door het rondom spelen, dan dat het voordelen biedt. Het lijkt er ook op dat er heel veel moeite in het decor gestoken is, maar daar wordt dan vervolgens heel weinig mee gedaan.

(Naar een stuk over huwelijkse problemen gaan de dag nadat je Carnage hebt gezien is misschien ook niet een heel goed idee. De dialogen in die film zijn intelligent, het tempo ligt hoog en de wisselende allianties zijn invoelbaar en amusant.)

Ik ben mijn aantekeningen ergens in de cloud kwijt geraakt, maar hier kort:

• Vet dat er nog toneelmakers in Nederland zijn die iets nieuws en fris neerzetten zonder dat het triviaal wordt. Wat mij betreft is dat alleen al een ontdekking.

• Het verhaal over Alma is boeiend maar biedt blijkbaar toch niet genoeg facetten om een stuk van deze lengte op te baseren. Op een gegeven moment is de inhoud op maar gaat het stuk nog door. Geen goed idee.

• Ik heb niet vaak zo’n smerige bakspartij op het podium gezien.

Een goed, heel goed uitgevoerde In Ongenade. Je kunt dingen vinden van de poppen, maar de poppen doen gewoon wat ze doen, niet meer dan dat en niet minder dan dat. Nee, aan de poppen ligt het niet.

Gijs Scholten van Aschat is een hele goede acteur. Dat hij zijn rol goed neerzet ligt dan ook in de lijn der verwachting. Maar het blijft toch de acteur die je er doorheen hoort. Scholten van Aschat die een verhaal vertelt.

Daar komt bij dat het verhaal van In Ongenade niet heel relevant is voor ons nu en in het stuk dat ook blijft omdat het nauwgezet het boek volgt.

Een goede voorstelling en dingen die je bij blijven, maar ik word er niet heel enthousiast van.

“De weerzinwekkendste flauwekul gaat erin als zoete koek mits gekruid met lof.”

Het verhaal van de Vrek zoals opgevoerd door TA is te zien als een allegorie op de financiële problemen die Nederland en Europa nu teisteren. Het pensioenconflict en de solvabiliteit van EU-lidstaten toegepast op Molière.

Harpagon houdt de hand op de knip en probeert zijn kinderen in het gareel te houden terwijl hij alleen maar aan zichzelf denkt. Hij is wat dat betreft de babyboomer die over de rug van de jongeren zijn pensioen en toekomst veilig wil stellen en geen plaats wil maken voor de volgende generatie. De jongeren die aan een eigen toekomst wil bouwen hebben geld, toestemming en ruimte nodig die ze allemaal niet krijgen. Daarom zijn ze gedwongen de solidariteit tussen de generaties op te zeggen en voor zichzelf te kiezen.

Met de Vrek schetst TA een grimmig maatschappijkritisch toekomstbeeld.

Het is altijd fijn om buitenlands theater te zien al was het maar omdat de acteurs zoveel verder willen gaan.

Er worden op het podium een serie interessante beelden opgeroepen en leuke associaties gemaakt in het begin.

Dan gaat het stuk naar een hoogtepunt met redelijk harde fysieke vernedering. ‘Redelijk’ want als publiek dat toegang heeft tot internet en de bredere populaire cultuur zijn we ook wel wat gewend. Alleen vanaf dat punt kan het stuk zich niet meer herpakken en glijdt het af naar net niks.

De teksten en visuele elementen doen daarna slecht en naïef aan. Niveau: het eindexamen werk van de gemiddelde kunstacademie. Het contrast is des te groter vergeleken met de torenhoge geëngageerd-Spaanse ambitie die erachter schuilt (‘Niets van onze levens klopt! Alles is kut. Denk na!’).

Voor de helft was het deel van het publiek dat een gezapige voorstelling had verwacht hem al gesmeerd. Natuurlijk wil je je niet laten kennen als het stuk daarna echt té tenenkrommend wordt. Je kunt dan alleen nog je tanden op elkaar doen en wachten tot na twee uur voorbij is.

Halina Reijn is sterk en irritant. Voor de rest is alles goed uitgevoerd, niks op aan te merken.

Jammer dat er zo weinig Jacob Derwig in het stuk zat (Lövborg is een van de interessantere personages).

Verder zit ik te wachten op een enscenering/stuk van Ibsen waar de karakters en hun problemen me iets kunnen schelen. Dat is tot nu toe nog niet gebeurd.

Spannend zo’n eerste try-out van een marathonstuk.

Lanoyes tekst is soeverein. Thema’s uit de actualiteit zoals de beurs, en ploerterigheid in de media worden aangestipt en dat is jammer, maar daar gaat het stuk niet over. Iets met gedesillusioneerde dertigers die zijn ingehaald door de ontwikkelingen en voor wie de balans van het leven niet zo prettig is uitgepakt. Wat saaier klinkt dan het is. Ze lopen allemaal door elkaar heen en sjoemelen en schmieren tegen de achtergrond van een Berghain-esque feest dat nooit ophoudt. Anti-semitisme komt wel steeds terug en omdat het vooroorlogs is ontloopt het de mogelijkheid tot Godwins, maar is het wel makkelijk te contextualiseren naar hedendaagse semieten in de verdrukking (terecht of onterecht).

Alle karakters zijn min of meer ontaard en kunnen zich niet schikken in hun lot of ueberhaupt schikken. Dat zorgt voor heel veel ellende en meer dan een klein beetje zelfhaat. Halina Reijn tegen d’r broer: “Zo kleinzerig is jullie soort.” Halina draagt als gespeelde outsider sowieso een groot deel van het stuk (Gewei. Was ze niet ook de redding van Kinderen van de Zon? En waarom heb ik La Voix niet gezien?) en haar monologen zijn altijd raak.

Ik vind zowel Platonov (Fedja van Hûet) als Ivanov (Jacob Derwig) een plezier om naar te kijken, maar eerst lastig uit elkaar te houden. En ik had verwacht dat hun 1-op-1 interactie de spil van het stuk zou zijn.

Het decor is groot en aanwezig genoeg dat je de Rabozaal niet herkent (wat ik prettig vind). De muziek van JunkieXL komt hard, al was het alleen maar om oude mensen uit de Schouwburg te jagen (wat het doet). De soundscape geeft een dreigende sfeer, maar de rest van de muziek wordt alleen maar gebruikt als intermezzo. Hier zit veel meer in.

De duur is fijn. Een marathon zorgt ervoor dat het voor het publiek ook zwaar is (al werd gisteren wel een goed deel van de zaal weggespeeld). Dus goed, ja. Benieuwd hoe dit nog beter wordt.

De premisse doet een beetje denken aan de videoclip Pretty When You Cry van VAST. En een videoclip is misschien de beste manier om dit spektakel te beschrijven. In een serie betoverend mooie beelden worden de dood en de schoonheid behandeld.

Het geheel speelt zich af in een buitengewoon bos dat telkens compleet anders is door de belichting.

De muziek is dominant aanwezig, zet de stemmingen goed neer. Een echte noodzaak tot dialoog is er dan niet meer. Sun O))) is normaal vrijwel onluisterbaar maar komt hier in het theater goed tot zijn recht.

Waar in meerdere stukken op Festival aan de Werf (en pas bij Stifters Dingen ook) objecten/automaten de acteurs zijn, is hier een prominente rol weggelegd voor mist. Door de mist zie je het bos soms niet of nauwelijks, maar op een gegeven moment komt het met golven de zaal in waardoor je de mensen voor je nauwelijks nog ziet. Hierdoorheen bewegen zich ook nog mistvormen over het podium heen voor een overweldigend effect (mistonwerp staat op de credits).

Het stuk levert een bijzonder beklemmende angstaanjagende sfeer.

De tekst met de zware Frans/Duitse accenten is hier en daar te bathetisch. Dat kan misschien wat meer in lijn met de rest.

In ieder geval een buitengewoon heftige voorstelling die put uit het beste van verschillende disciplines. Vergeleken hiermee is bijna al het theater in Nederland tam en ouderwets.

(Tomaat voor het Utrechtse theaterpubliek waar dit niet aan besteed was.)

De eerste keer Wunderbaum en dan meteen al een van de leukste dingen die ik pas gezien heb.

De acteurs zijn goed al ligt het er hier en daar wel wat dik bovenop en is de lichtkrant erg bijdehand. Maar heel erg storen doet dat allemaal niet.

Waar het in deze voorstelling om gaat is de muziek die leuk is. Zo leuk dat zitten in een theaterstoel een beetje een straf wordt. De liedjes blijven komen en er zitten meerdere muziek-theatrale hoogtepunten in. Ik heb geen idee wie van het toneel en wie van de band is en dat is denk ik ook een pluspunt.

Dit is de eerste keer dat ik iets van mightysociety zie en dat is jammer want dan heb ik dus al veel leuks gemist.

De vorm, het speeltempo, (meta-)commentaar in het eerste deel bevallen goed. Thematisch komen het Het-zijn-net-mensen- en Eat-Pray-Love-complex allebei lekker door en worden goed geacteerd (maar wat is nou de plek van die geluidsman?).

Alleen dat continu uitbreken naar commentaar zorgt in het tweede gedeelte (Medea) dat het lastig is om empathie op te bouwen voor de karakters. De gekte van Romana Vrede wordt op een paar punten akelig tastbaar maar blijft dan hangen.

Het is allemaal heel erg leuk, en slim en echt heel tof, maar wel wat veel. Twee uur non-stop, drie delen, van alles en nog wat erbij en ook nog een dansnummer. Moet dat? Het Afrika-probleem is complex, maar dit is overdreven.

Bij het derde deel had ik het sowieso al gehad, maar de functionaliteit van het dansnummer ontging me (of het moet zijn: we hebben nog een danser, dus dan gebruiken we die).

Kudos wel weer voor het einde, maar iets puntiger de volgende keer.