Fijn inderdaad dat multimedia en special effects allemaal een keer goed uitgevoerd zijn en lekker werken. Het draaiende decor en de overgangen geven een aardig filmisch effect.

Thema: we zitten allemaal vast in de (zelf opgelegde) beperkingen van ons verleden. Bekend en niet heel relevant gemaakt.

Ik weet niet wat er in de eerste helft aan de hand was, maar het begon daarna pas te lopen. Misschien ook omdat Eelco Smits toen kon gaan acteren in plaats van cameraman te spelen.

Hans Kesting had ik als dominee liever vilein dan grappig gezien maar ik weet niet of dat erin had gezeten.

Al met al wel een erg mooi stuk en smaakt naar meer van Ostermeier.

Aardig intro met de berberse verhalenverteller. Jammer dat er daarna zo weinig mee gedaan wordt.

De dubbelbezette Othello wordt inderdaad door Kuno Bakker en Gillis Biesheuvel erg goed gedaan. Dat is misschien het grootste probleem: er blijft verbazingwekkend veel over van de originele Othello.

Een versie waarin de boel wat meer verhakseld was, had ik interessanter gevonden.

Leuk en relevant stuk. En aardige metafoor en spiegel die lekker werken. Blij dat dat nog kan. De bimborol van Fockeline Ouwerkerk is erg sympathiek en de Amerikaan van Sieger Sloot overtuigt prima.

Tomaat voor het wringen en inzakken tegen het einde. Het eindeloze geschreeuw (ik snap dat die zalen groot zijn, maar moet dat echt?). Het laten liggen van duidelijke referenties die je had kunnen maken.

En belangrijkste tomaat voor de uitleg en het met nadruk vertellen van alles wat er gebeurt. Om David Simon te citeren: “Fuck the exposition”. Maar als je de uitleg laat varen hou je hier denk ik weinig meer over dan een oppervlakkig begrip van de wereldeconomie en een karikaturale behandeling van populistisch-rechts. Dat mag beter.

De tomaten zijn voor details. Het is zeker wel geslaagd en een milde aanrader.

Veel explosies, geschreeuw en deuren in en uitlopen. Dat kluchtige doet het goed op de lachspieren van de huisvaders in de zaal.

Dromen de personages in het stuk nog van een betere wereld dat overbrengen op het publiek lukt niet als het geheel zo complacent is. Een paar keer doorbreekt het stuk de gezapigheid —over de headbang/video-scene zal nog lang nagepraat worden!— maar echt opschieten doet het niet.

Leuk avondje uit voor de Linkse Elite en de acteurs vooral Reijn en Scholten van Aschat blijven goed overeind.

Vrolijke Japanse mashup die met gemak aantoont wat een ontzettende zeikfilm Lost in Translation eigenlijk is. De acteurs doen meer dan hun best en weten door helfdhaftige karaoke het origineel te overstijgen.

Extra gewei voor de Humanoid III vechtscene die de boeken in zal gaan als één van de meest epische ooit op het toneel.

“Jij weet niet wat je niet weet, is dat het?”

Het Paleis brengt groots een toegankelijk drama voor een jong publiek maar op geen enkele manier kinderachtig en eerder fris dan makkelijk. Ik zie geen enkel ‘volwassen’ gezelschap in Nederland 3 uur Russisch drama (voor €10) brengen dat op nergens langzaam of saai wordt.

Bij het Paleis bewerken ze goed en hebben ze een talent voor vilein. De karakters deinzen niet terug om bijna letterlijk het bloed onder elkaars nagels vandaan te halen, en de Vlamingen kunnen heel grof taalgebruik (“één druppel kikkerdril van die geile amfibie in je kut of in je mond en ik haal je ingewanden eruit.”) bezigen zonder dat het zoals in Nederland vaak potsierlijk wordt.

Het decor is mooi, verandert flink (iets wat ik vaak mis) en de diepte voor en achter wordt goed gebruikt.

Stefaan Degand (Mensjikov) overschaduwt elke scène waarin hij tekst heeft met zijn krachtige taal en bedreigende voorkomen. Daar is niks mis mee, maar hij is wel erg dominant. Jammer dus dat Peter de Grote (Frans Van der Aa) een man die in het echt larger than life had moeten zijn, daar in het stuk nauwelijks tegenop kan.

Verder: de interactie tussen Jeroen Vander Ven (Aleksej) en Roos Van Vlaenderen (Afrosinja) is de boeiendste van het stuk.

De tweede helft haalde het voor mij niet bij de uitstekende eerste, maar dat doet heel weinig af aan het geheel.

Altijd fijn om naar locatietheater te gaan (ondanks de gehaaste fietstocht door de Rotterdamse haven). Nu in de Magazijn Marine van het RDM-terrein door een Hongaarse formatie voor de Internationale Keuze.

Een boeiende verkenning van de dynamiek van een groep mensen binnen het sadistische van de vrouwenhandel, snuff SM-films en politieke framing, mét een buitenaardse observant. De muzikale intermezzi voegden toch veel toe door het iets absurdistisch te geven.

Goed gebruik van draadloze video op schermen op het hoofdtoneel waardoor actie die zich buiten het zicht afspeelt zichtbaar wordt gemaakt. Dat geeft niet alleen de regisseur vrijheid in wat te laten zien, maar maakt het ook meer een echte snuff-movie doordat je het indirect op een scherm ziet.

Wat een beetje klungelig begint wordt goed doorgevoerd tot het uiterste einde en weet dan toch wel te pakken.

Een tomaat voor de grenzen die toch getrokken werden. Hyperrealistisch (zoals aangekondigd) was dat niet en het getoonde was voor veel van de jongeren in de zaal nog wat aan de tamme kant.

Leuk om een stuk dat ook in de grote zaal past in de (volle) kleine zaal te spelen. Daardoor wel een goede vibe, vaker doen! (Die grote zaal in Rotterdam mag je van mij weggooien.)

De dramaturg vertelde dat de taal voor toen aan de grove kant was. Nu kom je niet meer weg met minder dan een paar honderd keer ‘fuck’ in een uur waarheidsgetrouw drama. De vertaling naar het Nederlands bevatte wat aparte keuzes maar werkte wel. ‘Leads’ zijn in het Nederlands geen ‘Contacten’ maar gewoon ‘Leads’.

Dit zijn redelijk normale mannen/verkopers die vast zitten in een systeem met een maat die ze niet kunnen halen. Als je mensen ergens op afmeet, dan zullen ze die benchmark proberen te halen ten koste van al het andere. Dat gaat op in de situatie in het stuk, maar in meer of mindere mate in elke verkooporganisatie. Je krijgt alleen wat vage hints over het systeemfalen waar de hele crisis door komt en waar GGR op het laagste niveau een weergave van is. Het zou interessant zijn om daar een goed stuk over te zien.

Afgaande op YouTube-clips van de film is deze GGR een stuk fysieker dan de filmversie. Dat is wel lekker, anders wordt het waarschijnlijk wel erg statisch. Het weergeven van wat er achter de schermen gebeurt had van mij niet per se gehoeven. Ik weet niet of de afleiding door de vissekom opweegt tegen wat je daar ziet gebeuren.

Leuk stuk en toegankelijk zonder simpel of plat te worden. Geweien voor Huêt en Levi en aanrader ook voor mensen die normaal niet naar theater gaan.

Introducé-actie in de Snijzaal dus extrabonus theaterbezoek. Kon niet geloven dat ik erzelf ook nog niet was geweest.

Fijne ruimte die Snijzaal; gezellig, authentiek en gastvrij. Af en toe wat mensen die creepy achter de schotten door waren.

Wel een heel vet stuk! Twee monologen die werken en een stille hele sprekende interactie tussen de twee met op een paar plaaten het doorbreken van die scheiding.

Gustl’s gekwetste eer is grappig maar ook realistisch. Het is een compleet willekeurige kleinzerige manier van leven, maar één die nog steeds op veel plaatsen geldt. Zie bijvoorbeeld Marlow Stanfield’s: “My name is my name.” (http://www.youtube.com/watch?v=itCPGm2W1fE)

Minder begrip voor Else. Goed gedaan en amusant maar waarom ze die gast dan niet gewoon platbatst…

Alleen een tomaatje voor de lengte.

Comp. Marius speelt in Nederland en dat komt niet zo vaak voor, dus maar even erheen op het BIES! festival in Dordrecht (afgelegen maar knus!).

De proloog met de paardenkoers is een leuke inleiding voor de dubbelzinnige malligheid in de rest van het stuk. Leuke vondsten en truucs in de gang naar het station en het wachten op de trein en de koers. En zó fijn en lekker dik aangezet die Vlaamse taal en manieren.

Fijn locatietheater. Ik hoop dat ze snel weer terugkomen.