“De weerzinwekkendste flauwekul gaat erin als zoete koek mits gekruid met lof.”

Het verhaal van de Vrek zoals opgevoerd door TA is te zien als een allegorie op de financiële problemen die Nederland en Europa nu teisteren. Het pensioenconflict en de solvabiliteit van EU-lidstaten toegepast op Molière.

Harpagon houdt de hand op de knip en probeert zijn kinderen in het gareel te houden terwijl hij alleen maar aan zichzelf denkt. Hij is wat dat betreft de babyboomer die over de rug van de jongeren zijn pensioen en toekomst veilig wil stellen en geen plaats wil maken voor de volgende generatie. De jongeren die aan een eigen toekomst wil bouwen hebben geld, toestemming en ruimte nodig die ze allemaal niet krijgen. Daarom zijn ze gedwongen de solidariteit tussen de generaties op te zeggen en voor zichzelf te kiezen.

Met de Vrek schetst TA een grimmig maatschappijkritisch toekomstbeeld.

Dinosaurussen maken toneel, wat is het toch goed dat het bestaat. Vormgeving zoals je dat nog wel eens in Engeland kunt zien of in een vrije produktie en spel is wisselend en wisselvallig maar vooral vaak te langzaam. Maar dan: De tekst is kwijt en Wim van den Heuvel komt op! Het stuk lijkt opnieuw te beginnen en de energie vliegt er vanaf. Speciaal gewei voor Floor van Berkestijn die wel te veel met heur handjes truttelt maar ook het snel tekstzeggen op de korte baan heeft gewonnen en daarmee een hoogtepunt was. Aangenaam theater.

Een merkwaardige allegaartje, deze voorstelling. Decor en kostuums zijn echt onverteerbaar slecht en lelijk, maar Gees Linnebank staat Louis d’Or-waardig te acteren. Verder wel echt te traag, waardoor alle grappen genadeloos voor rij 1 blijven liggen.
Dan ineens, tijdens het vijfde bedrijf, is Linnebank zijn tekst kwijt, zegt “sorry dames en heren, ik ben nu even mijn tekst kwijt; kan gebeuren” en lost dit zo droogkomisch op dat de zaal dubbel ligt. IJs gebroken, voorstelling gaat vliegen en zo gaan we toch nog grinnikend de schouwburg uit. Discordia bij HNT, Bravo!