De premisse doet een beetje denken aan de videoclip Pretty When You Cry van VAST. En een videoclip is misschien de beste manier om dit spektakel te beschrijven. In een serie betoverend mooie beelden worden de dood en de schoonheid behandeld.

Het geheel speelt zich af in een buitengewoon bos dat telkens compleet anders is door de belichting.

De muziek is dominant aanwezig, zet de stemmingen goed neer. Een echte noodzaak tot dialoog is er dan niet meer. Sun O))) is normaal vrijwel onluisterbaar maar komt hier in het theater goed tot zijn recht.

Waar in meerdere stukken op Festival aan de Werf (en pas bij Stifters Dingen ook) objecten/automaten de acteurs zijn, is hier een prominente rol weggelegd voor mist. Door de mist zie je het bos soms niet of nauwelijks, maar op een gegeven moment komt het met golven de zaal in waardoor je de mensen voor je nauwelijks nog ziet. Hierdoorheen bewegen zich ook nog mistvormen over het podium heen voor een overweldigend effect (mistonwerp staat op de credits).

Het stuk levert een bijzonder beklemmende angstaanjagende sfeer.

De tekst met de zware Frans/Duitse accenten is hier en daar te bathetisch. Dat kan misschien wat meer in lijn met de rest.

In ieder geval een buitengewoon heftige voorstelling die put uit het beste van verschillende disciplines. Vergeleken hiermee is bijna al het theater in Nederland tam en ouderwets.

(Tomaat voor het Utrechtse theaterpubliek waar dit niet aan besteed was.)