Woehoe! Jubel jubel jubel! Alex d’Electrique heeft een kluizenaarsschap van acht maanden lang in een Franse boerderij uitgetrokken om aan deze voorstelling te werken, en dat is te zien. Ouderwetse Alex-metatheatraliteit, maar wel tot in de allerkleinste details perfect doorgevoerd. De grote veelzijdigheid aan vertelniveau’s en de razendsnelle afwisseling van tragiek met hilarische komedie maken deze voorstelling een enorme aanrader.
Toch ook een tomaatje. Ik vraag me namelijk af hoe veel van deze voorstelling herkenbaar is voor een publiek dat zelf het maakproces van een voorstelling nooit heeft meegemaakt.

Deze voorstelling is volgens mij een verkapte auditie van Olivier Provily voor de filmacademie. Ik snapte niet waarom ik hiernaar moest kijken in het theater. Hyper-Realisme waar je je alleen maar zit te irriteren omdat je niet kan inzoomen op de reakties van de spelers. Ze zeggen ‘het gaat regenen…’ en ja hoor we krijgen regen! Er is geen blik, geen gebaar en geen spanning die ook maar een beetje theatraal is.
Maar Olivier Provily heeft het nog niet geheel afgedaan voor mij. Hij toont zich een zeer stijlvast regisseur en de acteurs spelen goed (wat aan hunzelf te danken is denk ik), waardoor er een constante sfeer ontstaat die wel interessant is maar voor geen meter aankomt of beklijft. Ik hoop de volgende keer op iets waarvoor ik weer weet waarom ik in het theater zit. Dit ‘aanstormend talent’ moet zich nog maar bewijzen.

Ik vind het altijd een slecht teken als ik niet na een voorstelling verder over de personages nadenk. Als ze dus niet tot leven zijn gekomen wat het geval was bij De Metsiers van ZTHollandia. Deze voorstelling draait om de personages, want we horen al hun gedachtes, overpeinzingen en twijvels. Daar leunt het stuk op. Om zoveel gedachtes vorm te geven, moet je dus een goede vorm hebben waarin de personages zich kunnen uitbeelden. Op een paar kleine vondstjes na is dit hier niet gelukt. Wat het tot een saaie voorstelling maakt. Eén gewei voor het over het algemeen zeer sterke spel, maar wat een rare combinatie van acteurs! Rauwe acteurs zoals Jeroen Willems naast Dick van den Toorn die meer een entertainer is en zeer tonend speelt en van die gladjakkers zoals Aus Greidanus en Frank Lammers (niks op tegen, maar verschillende stijlen zorgen voor een chaotisch geheel.)

Olivier Provily stelt zich dienstbaar op aan deze tekst van Jon Fosse, en dat is zeer te waarderen. Dat doet recht aan de tekst, die donker en ruig Noorwegen combineert met de warmte van het eigen (houten!) huis en de schoonheid van de eenzaamheid. Een stille voorstelling waarin alles tussen de uitgesproken woorden gebeurt. Maar daar gaat het ook mis. De beelden in de enscenering zijn mooi, de sfeer is goed, maar het zindert niet tussen de woorden door. De suggestie van Fosse is niet voelbaar. Het acteren is te expliciet, vol veel betekenende blikken en gebaren. Te uitgesproken. Provily heeft er een Ibsen van gemaakt.

Popcorn behandelt op opgewekte toon een paar erg serieuze maatschappelijke verschijnselen. En dan vooral het fanatiek ontduiken en doorschuiven van verantwoordelijkheden en ook het enthousiast claimen van geestelijk slachtofferschap annex materiële genoegdoening. Geweitje dus voor Ben Elton, de auteur. Al moet er worden bijgezegd dat het wel erg “van dik hout zaagt men planken” gaat (dat ten eerste). Ook een gewei voor de acteurs en actrices. Met name Kees Boot zorgt er voor dat davert en knettert op het toneel. Tijd om je in te dutten krijg je niet. Wat niet wegneemt dat soms de gedachte opkomt dat de dames en heren het toch wel erg vet aanzetten (dat ten tweede). Geluid en muziek - waarvoor trouwens het gruwelwoord “geluidsontwerp” wordt gebruikt - verdienen dunkt mij ook een gewei (dat ten derde). Maar vooral zorgt Zep met dit soort voorstellingen voor Nachwuchs van toneelpubliek - als ik de reacties van het zeer jeugdige publiek goed inschat tenminste. Dat is dan een dik gewei waard (en dat is ten vierde).

Overbodig stuk. Overbodige regie. Achterhaalde thematiek. Voornamelijk vervelende en zelfs ongetalenteerde spelers. Het enige lichtpuntje was Kirsten Mulder, die bewijst een absoluut talent te zijn. Haar pornoster is geweldig, maar kan de veel te lange avond niet redden. Verder maar snel vergeten.

Hm. Gemengde gevoelens.
Het probleem was een beetje dat je, ook als je het boekje niet gelezen hebt, dat elk van de drie monologen van mooi weer naar een diep verschrikkelijk geheim leidt. Na de eerste ga je zitten wachten op dat geheim. Niet meer verbaasd of geschokt, meer een vaag gevoel van bevrediging.
Tekst was mooi, maar kende wat rare keuzes, ga ik verder niet op in. Elementen uit de voorstelling leidden af.
Toch een heel goede tekstbehandeling van de acteurs.
Nu ja, ik vond het mooi, heb me geen seconde verveeld, was geboeid. Maar nergens gegrepen, ontroerd, geschokt. Geen betrokkenheid gevoeld met de voorstelling, terwijl dat nu eenmaal een beetje het bestaansrecht van monologen is.
Misschien had een warmer toneelbeeld veel voor me kunnen doen. En de glam-rock in de intermezzo’s was niet zo’n goed idee. Volgende keer beter.

Ik had wel zin in een avondje lekker swingen op de welbekende muziek van Copacabana, maar wat ik aantrof; één en al saaiheid!
Het verhaal is flinterdun met totaal geen spanning, aan het begin van de voorstelling begrijp je al dat Lola en Tony iets moois(?) krijgen, maar daar moet je nu dus nog 2,5uur naar kijken. Het decor doet me eigenlijk denken aan dat van de Supriseshow; een paar showtrappen en een ballet dat daar een aantal pasjes in beweegt. Het orkest, dat soms op het toneel is en soms weer niet, speelt op zich goed, maar de muziek is zo saai en zoetsappig dat je er na een half uur je buik van vol hebt. De acteerprestaties van deze cast zijn niet om naar huis te schrijven; een scala aan opgezegde tekst en gemompel, op een paar uitzonderingen uit het ensemble, waar overigens wél goede mensen in zitten, zoals een Martin van Bentem. Een zeer grote tegenvaller in deze musical, was Edwin Jonker. Iemand die vriend en vijand verraste in ‘Rent’, maar in Copacabana volledig de plank misslaat met een slechte immitatie van bad-guy, hij speelt volledig ongeloofwaardig en geeft zijn personage op malle wijze een slecht hart; door iemand te verkrachten. Iets wat trouwens de belachelijkste scene is in heel de show, want voordat je zo’n scene geloofwaardig kunt spelen, moet je toch heel wat in huis hebben op acteergebied, iets wat Edwin Jonker niet heeft.
Danny de Munck is en blijft natuurlijk een goed zanger, met veel talent en een uitmuntend goede stem, waarvan hij de mogelijkheden kent en deze ook uitstekend benut, alleen jammer dat hij dat in deze show doet.
Iemand die van mij een gewei verdient is Sonja Silva in de rol van Conchita. Zoals bekend, heeft Sonja geen ervaring op dans, zang en acteergebied, maar hier slaat ze zich toch goed doorheen met nog een redelijk goede vertaling van bitch Conchita, die niet zo’n koude is als wel doet denken.

Weer een nieuwe Nederlandstalige tekst erbij. Daarvoor alleen al een gewei. De enscenering van Guy Cassiers is sober aan de ene kant, de acteurs bewegen haast niet en zeggen hun tekst vrij toonloos in microfoons, maar aan de andere kant overdadig. Een mooi decor dat vrijwel alleen door de techniek ontstaat. Dit schept helaas afstand en kan de tekst slechts bij momenten goed tot zijn recht laten komen.

Voor mij als Noren liefhebber, een waanzinnig mooie , ontroerende voorstelling!!!
beginnend bij het dekor, geweldig dekor licht geluid!
Wat een geweldig concept, Tanghe overstijgt zichzelf, deze familie lijkt aan ons voorbij te leven. de personages zijn zo indrukwekkend mooi gespeeld. Niet uit op persoonlijke virtuositeit maar een kwartet van spelplezier zo mooi qua toon en en onverstaanbaarheid/ of onbegrip
Een nieuwe visie op Lars Noren, het ware scandinavie, veel meer dan een documantaire of een film
ongelooflijk! was zeer geroerd door deze avond en zal mij deze nog lang heugen,
Noren liefhebbers gaat datgaat dat zien