De intieme, drukkende sfeer grijpt je bij de strot en maakt je tot een vreemdeling die 3 gruwelijke moorden wordt toevertrouwd. Deze beklemmende speelstijl werkt door het adembenemende, diep ontroerende spel. Veel keuzes worden in opwellingen gemaakt en zijn nooit meer terug te draaien. Volg je je hart of de ratio? Deze 3 volgden hun instinct…
Naar mate het stuk vordert ontwikkel je het vermogen om zowel het ijzersterke spel van de acteurs in je op te nemen en tegelijkertijd hun verbijsterende onthullingen in je hoofd te zien afspelen. Ieder woord dat je hoord zié je. Erg knap om zo op iemands fantasie in te spelen. Niets wordt uitgespeeld, woorden en gelaatsuitdrukkingen zijn meer dan voldoende.
Een minpuntje vond ik het hoge ‘amerika’ gehalte van het verhaal. Aangezien ik behoor tot de amerika verachtende generatie kan ik me geenzins identificeren met 3 mormonen waaronder een man die zijn cariere boven zijn gezin steld, een ‘flikker-angstige’ student en een naieve puber die elke vorm van voorlichting is misgelopen. De andere helft van de door mij gegeven tomaat wordt vervuld door het feit dat de tweede ‘monoloog’ ondersteund wordt door een 2de personage die in haar onnozele onschuldigheid het publiek nog wel eens een lach deed ontrollen. En een avondje lachen, daar staat Bash niet voor.
Verder alleen maar lof. Er is geen oppervlakte te herkennen, deze voorstelling gaat diep en raakt. Eindelijk!

De voorstelling Bash,is in de eerste instantie geen leuk avondje uit. Het verhaal is niet meest vrolijke, de voorstelling vond ik prachtig op het feit na dat ik er heel moeilijk in kwam, door een monoloog van een uur ongeveer, maar na de hand als de voorstelling vordert zit je er wel helemaal in. Dat er geen pauze in zat, was volgens mijn alleen maar goed want anders raak je uit het verhaal zeker bij deze voorstelling. Ik geef 5 geweien voor het spel,verhaal, decor en de kostuums, en ik geef een tomaat voor het moeilijk in komen in de voorstelling.
Maar verder was deze voorstelling een prachtig! Thumbs up!!!!!

Het was echt een erg mooie voorstelling. Sterke teksten en sterk geacteerd. Kleine zaal voegde veel toe en maakt het allemaal heel intiem en persoonlijk.
Maar er wordt zoveel gevraagd! Niet alleen de acteurs moeten alles geven wat ze hebben, ook het publiek moet de concentratie houden en maar blijven meeleven met de 3 monologen. Niet makkelijk, ook omdat van de 3e monoloog door de titel eigenlijk het hele verhaal al duidelijk was. De acteurs hebben het fantastisch gedaan, maar het stuk zelf houdt de spanning niet hoog genoeg. Neil Labute heeft teveel op zijn teksten en beelden vertrouwd. Wel zeker het kijken waard, maar lijkt vooral gemaakt voor een geoefend theaterbezoeker.

Hm. Gemengde gevoelens.
Het probleem was een beetje dat je, ook als je het boekje niet gelezen hebt, dat elk van de drie monologen van mooi weer naar een diep verschrikkelijk geheim leidt. Na de eerste ga je zitten wachten op dat geheim. Niet meer verbaasd of geschokt, meer een vaag gevoel van bevrediging.
Tekst was mooi, maar kende wat rare keuzes, ga ik verder niet op in. Elementen uit de voorstelling leidden af.
Toch een heel goede tekstbehandeling van de acteurs.
Nu ja, ik vond het mooi, heb me geen seconde verveeld, was geboeid. Maar nergens gegrepen, ontroerd, geschokt. Geen betrokkenheid gevoeld met de voorstelling, terwijl dat nu eenmaal een beetje het bestaansrecht van monologen is.
Misschien had een warmer toneelbeeld veel voor me kunnen doen. En de glam-rock in de intermezzo’s was niet zo’n goed idee. Volgende keer beter.

Heel aardige poging, aardige worsteling van acteurs,zeker niet zonder capaciteiten (mathias sercu) maar wat een gebrek aan visie wat een getrut en gedoe, niet van deze tijd en verspilling van energie, absolute afrader.
Waar waren de regisseurs en vormgevers, een pint drinken?

Vooraf wist ik niets over het stuk. Achteraf was ik erg onder de indruk van dit drieluik. De personages vertellen over de tragische gebeurtenissen op een, op het eerste gezicht, bedrieglijk alledaagse manier. Bij de eerste monoloog verraste de afloop. De drie monologen bleven geloofwaardig, ondanks de afloop. Niet alleen de verdienste van de auteur; de acteurs acteerden heel intens. Hoewel het om teksttheater ging bleef je geboeid kijken en luisteren.
Wat het decor moest suggereren was mij niet helemaal duidelijk.
Eindconclusie: een waarachtig en aangrijpend stuk.

Indrukwekkend drieluik. Drie tragische moorden zijn gepleegd, de moordenaars leggen uit, praten recht. Hoe mensen zichzelf in het nauw kunnen drijven.
Een lange intense tekstvoorstelling; virtuoos acteren, heldere regie. Het NT is in de kleine zaal wél interessant.