Popcorn behandelt op opgewekte toon een paar erg serieuze maatschappelijke verschijnselen. En dan vooral het fanatiek ontduiken en doorschuiven van verantwoordelijkheden en ook het enthousiast claimen van geestelijk slachtofferschap annex materiële genoegdoening. Geweitje dus voor Ben Elton, de auteur. Al moet er worden bijgezegd dat het wel erg “van dik hout zaagt men planken” gaat (dat ten eerste). Ook een gewei voor de acteurs en actrices. Met name Kees Boot zorgt er voor dat davert en knettert op het toneel. Tijd om je in te dutten krijg je niet. Wat niet wegneemt dat soms de gedachte opkomt dat de dames en heren het toch wel erg vet aanzetten (dat ten tweede). Geluid en muziek - waarvoor trouwens het gruwelwoord “geluidsontwerp” wordt gebruikt - verdienen dunkt mij ook een gewei (dat ten derde). Maar vooral zorgt Zep met dit soort voorstellingen voor Nachwuchs van toneelpubliek - als ik de reacties van het zeer jeugdige publiek goed inschat tenminste. Dat is dan een dik gewei waard (en dat is ten vierde).

De 5 geweien allemaal bedoeld voor het bevlogen spel met veel lef en intelligentie gooien de acteurs zich op dit stuk. Nienke Römer bewijst dat ze een grote sensualiteit op het toneel weet te brengen. Gaby Milder grillig en gevaarlijk. het blik is voor Peter Pluymakers te modieus te weinig theatrale visie steunt teveel op zijn spelers.

Gewei voor goede cast. 3 tomaten voor slechte regie, matige tekst en gebrek aan magie. Filmpje naspelen, maar niet gebruik maken van wat theater als extra elementen in zich heeft. De thematiek kennen we; het geweld, de muziekjes, de vlotte teksten, maar op het toneel moet je toch met meer komen dan deze flauwe semi-realistische setting. In het spel veel bevlogenheid, maar het verhaal heeft ook passie en grilligheid in de regie nodig. Voorzichtig en braaf toneel over gruwelijke dingen: jammer dat hier jeugd naar het toneel moet worden getrokken.

Kees Boot en Gaby Milder spelen een verliefd moordenaars-duo on the run in deze (zwarte) komedie van Ben Elton. Het actuele verhaal over geweld en media wordt gekoppeld aan de vraag ‘wie is verantwoordelijk’. Het stuk wordt strak gespeeld, en is perfect gecast. Eigentijds en zeer onderhoudend toneel dat zichzelf niet al te serieus neemt.