Dit was de beste voorstelling die ik tot nu toe heb gezien. Het levendige spel van de acteurs die eigelijk al helemaal de personages geworden waren. Om zo’n zwaar en deprimerend stuk toch dramatisch interressant te houden is erg moeilijk. Dirk Tanghe is daar tof in geslaagd! Geweldig spel van Herman!!!!

Ken je het werk van Paul Clark? Niet? Ga dan hierheen alsjeblieft. Deze geniale beeldende theatermaker heeft mij ooit op het spoor gezet waarop ik mij nog steeds bevind. Deze engelsman weet een wereld te scheppen waarin je wilt wonen. En kom je weer buiten, dan is niets wat het was. Ik wil en kan geen beschrijving van de voorstelling. Ga gewoon en verbaas je.
Voor de Clark-kenners: het is voornamelijk oud materiaal wat hij presenteert, vandaar het tomaatje, ik heb honger naar nieuw Clarkmateriaal!

Aardig spel, af en toe gelachen. Maar moet hier heel theaterland nou zo enthousiast van zijn? Theater kan toch veel meer zijn dan een paar goede acteurs en voor de rest een standaard-regie, een saaie vormgeving en een scenario dat met niks nieuws komt, behalve een paar goede grappen. Moet ik nu geloven dat alle mannen zo vervelend zijn rond hun 45e? Bullshit.

Prachtige sobere en rustige monoloog waarin niet alleen heel helder het verhaal van de bekendste der bekenden vertelt wordt, maar ook voelbaar wordt hoe het is om ene “God” in je te hebben en te moeten lijden aan het kruis met pinnen door je polsen en voeten. Heel knap.

Eerlijkheidshalve: Ik had een slecht humeur, die avond. Ik heb de indruk dat dit ook van A.d’E. aan de hand was. Het ging wat stroefjes, allemaal. Maar nogmaal: een vage, onbestemde indruk.
Zodoende deel ik niet het enthousiasme van TvdS, maar wel de kritiek. Veel thema’s in de voorstelling zijn inderdaad wat te vaktechnisch om een daadwerkelijke ‘Ja, dat heb ik ook wel eens’- erlebnis te weeg te brengen.
We hebben het echter over vaklui, die (hoewel ze het hier uitgebreid doen) zich niet snel verlíezen in navelstaarderij. A. d’E. weet het dan ook geestig en soms mooi te maken.
Try-out enzo, maar de voorstelling van vandaag liet me wat lauw achter. Goed, ik geef ‘m er twee.

Mooi gespeeld, inventief decor, en natuurlijk goede spelers. Een mooie toneelavond, dus. De tragiek van de familie Borkman wordt mooi neergezet. Eén ding is jammer, het blijft met name “mooi”, de kilte raakt je te weinig en blijft op afstand. Zou het stuk niet veel krachtiger geweest zijn als het publiek die “ijzige hand” ook echt van binnen gevoeld had?

Degelijk theater. Zonder humor. Met overtuiging, maar net niet genoeg om ook nog eens gepassioneerd over te komen.
Zijn er algemene theaterwetten? En als die er zijn, waarom worden ze de laatste tijd dan zo realistisch uitgevoerd? Het lijkt wel of de wereld week is geworden. Een stuk, met personages die worstelen met hun emotionele gesteldheid en die van de anderen. Personages die hun verloren passies terug vinden. Maar zooo passieloos gespeeld. Jammer.

TOP! TOP! TOP! Top acteurs, top regie, top stuk, het raakt…

Bij het bestellen van de kaartjes werd mij nadrukkelijk afgeraden op de eerste rij te gaan zitten. De dame naast mij had dat advies blijkbaar niet gehad, en kreeg inderdaad vla over haar dure vestje. Duidelijk ontstemd dus. Twee naakte dames pop het toneel, die een soort moddergevecht met vla houden. Salonfahige bordeelkunst? In de foyer riep iedereen het hardst dat het (andere) publiek er vast wel niets van begrepen had. Ik vond er in het begin nog wel een aardige ingang in zitten. Een engel wil het aardse leven proeven, met alle ongemak, stank en pijn van dien. Als zij dit aardse leven ervaart, door het hebben van een lichaam, leert ze genoegens er van kennen, maar ook snel dat het genot van zo’n lichaam (voelen, contact) slecht is en dat de pijn (jaloezie) juist goed is, mits met waarde gedragen. Daarna gat het echter mis. Bloot slaat inderdaad bloot. Het laatste kwartier is wel weer aardig, als het spelplezier en te verbergen driften hoogtij vieren (is dit echt blootgeven?). Spannendeste moment: als een van de actrices echt van het podium afglijdt en in het publiek belandt. En ware vla-flip.

Op het gevaar af een forum-achtige discussie hier te doen ontbranden (zie daarvoor stuggezaal.nl), wil ik toch ook even mijn ongenoegen uiten over deze voorstelling van Aluin. Want hij bleef zo steriel, en men voegde zo weinig toe aan het oorspronkelijke stuk. Je kan toch niet meer met een dergelijk stuk, dat al meer dan 2400 jaar wordt opgevoerd, aankomen zonder er je eigen wending aan te geven? Het enige wat ze er mee probeerden te doen was er een bepaalde luchtigheid aan mee te geven, maar dat werkte voor mij alleen maar irriterend, want het was veel te vrijblijvend. En qua vormgeving was de voorstelling ook al niet echt interessant: die zeilen waren wel heel voorspelbaar. En omdat ze de acteur als acteur wilden laten zien, werd er ook geen gebruik gemaakt van kostuums, maar van hun gewone dagelijkse kleding.