Heel aardige poging, aardige worsteling van acteurs,zeker niet zonder capaciteiten (mathias sercu) maar wat een gebrek aan visie wat een getrut en gedoe, niet van deze tijd en verspilling van energie, absolute afrader.
Waar waren de regisseurs en vormgevers, een pint drinken?

Wat is dit nu weer voor een pretentieus gedoe. Elitair toneel over gewone mensjes, liefdeloos gebracht en bij vlagen stuitend slecht gespeeld ook nog. Vooral het jonge meisje met die misthoornstem was een bezoeking. En wat Frieda Pittoors liet zien kennen we nu ook wel. Om over Jeroen Willems maar te zwijgen - die man is zo langzamerhand een parodie op zichzelf geworden. Een co-regie van Simons en Nietvelt… laat die laatste maar gewoon acteren en ons niet vermoeien met een concept wat veel doet denken aan voorstellingen waar ze zelf eerder in speelde. In een zogenaamd betekenisvol decor een beetje interessant staan doen - wat is deze voorstelling een vergissing.

Prachtig document over herinnering aan wolkenkrabbers en sierlijke vliegtuigen die opnieuw een plek moeten krijgen na 11 september vorig jaar. Combinatie van een spreekbeurt en film,knutsel-vertelling op z’n Hotel Modern’s. Eenvoudig, krachtig, zonder poeha en recht in het hart.
Je kan het alleen vanavond nog zien, ga, het is echt een klein juweeltje in de 11/9-documentaire vloed.

Een gemiddelde voorstelling met leuke grapjes en goede verbindingen met de huidigge taal. Mooi ook als de moeder echt begint te huilen op toneel. Verder zijn de hedendaagse kostuums ook van klasse.
Jammer dat er zo veel mensen niks in zien.. waarom niet is mij een groot raadsel, want als je goed na denkt is het best wel leerzaam…

Wat een merkwaardig zure recensies lees ik ineens over een voorstelling waar ik zelf bij was en waar ik intens van genoten heb. Helder, bij vlagen geestig, ontroerend, belangwekkend want actueel, een prachtige vertaling, een prachtig verhaal en gedreven verteld. Ik was onder de indruk en met mij een groot deel van het publiek. Dat niet iedereen enthousiast was heb ik wel gezien. Dat is in orde, maar in Amsterdam moeten ze er altijd zo bij zuchten, als ze zich weer eens niet vermaken. Voor die mensen een blik tomaten.

Schandalig dat dit soort theater nog kan, en dat het te pas en te onpas ook nog bejubeld wordt! Wat willen die mensen nou? Hun acteerstijl is tenenkrommend slecht. Dit is een wanstaltige poging iets Brechtiaans/Discordiaans neer te zetten, maar Aluin weet simpelweg niet hoe dat moet. Ze kopieren daarom de uiterlijke vormpjes, maar ze slaan daarmee de plank wel zo geweldig mis. Eerstejaars toneelschool acteren noemen we dat.
En Ifigeneia, haal in godsnaam die irritante grijns van je gezicht! Dat maakt je gewauwel alleen maar pretentieuzer. “Kijk ons het verhaal eens lekker afstandelijk neer kunnen zetten.” Nou, dat afstandelijke is gelukt, in zoverre dat je als publiek zin krijgt deze voorstelling van een hele grote afstand te gaan zien. Een kilometer of drie.
Misschien ben ik ouderwets, maar ik houd er altijd wel van als een theatergroep in ieder geval IETS van een interpretatie van het gespeelde stuk laat zien. Maar dat is blijkbaar te veel moeite voor Aluin. Ik hoorde na afloop iemand verzuchten: “Als ze die tekst zo mooi vinden, dan zetten ze hem toch op stencil en delen hem uit.” Helemaal mee eens. Wat behalve hun belachelijke acteren voegt Aluin niets toe.

Bob de Moor en Wim van der Gijn hebben Willemsens verslag van een alcoholverslaving inventief bewerkt.En ze spelen het subtiel, muzikaal, rythmisch en ontroerend. Prachtig toneel - dus alweer kwaliteit van en door Malpertuis. Ik zie uit naar hun volgende productie ( = “Dood de ouden, folter hun jongen” van David Harrower, dat volgens de speellijst buiten Vlaanderen alleen op 27 februari in het Theater aan het Spui te zien is)

Een hoofdrol voor het indrukwekkende decor waarin de acteurs lijken te zweven. Zijn de acteurs een aanvulling op het decor of andersom vroeg ik me haast af. Guy Cassiers toont in ieder geval aan hierin balans te kunnen aanbrengen. Groots acteren past hier niet, dat doen het decor en de muziek wel. Toch een tomaat omdat de voorstelling niet al te toegankelijk is voor het grote publiek en de voorstelling tegen het einde wat inzakte qua tempo.

Vooraf wist ik niets over het stuk. Achteraf was ik erg onder de indruk van dit drieluik. De personages vertellen over de tragische gebeurtenissen op een, op het eerste gezicht, bedrieglijk alledaagse manier. Bij de eerste monoloog verraste de afloop. De drie monologen bleven geloofwaardig, ondanks de afloop. Niet alleen de verdienste van de auteur; de acteurs acteerden heel intens. Hoewel het om teksttheater ging bleef je geboeid kijken en luisteren.
Wat het decor moest suggereren was mij niet helemaal duidelijk.
Eindconclusie: een waarachtig en aangrijpend stuk.