Oke, dit is niet de beste Alex voorstelling die ik heb gezien, maar ik ben er toch superenthousiast over. Vanwege de leuke tekst (gewei), Aat Ceelen die gewoon goed op dreef was (gewei), de rest van de acteurs (gewei) en de muziek en het decor (gewei).
Leuke 5 kwartier. Goeie tijd voor zo’n voorstelling.
Dit was m’n 6e stuk van van den Bosch, en het is me opgevallen dat er altijd een ijskast in het decor staat, en ook altijd in geschoten wordt. Mooi.

Ad’E stond voor: vermijd de eerste rijen en neem oordoppen en lasbril mee. Veel lawaai, veel ontregeling. Nou, daar is in de loop van twee decennia de klad in gekomen. “Gehavend” is namelijk vijf kwartier kalm, keurig en bekwaam entertainment. Toch twee geweitjes omdat m’n avond slaagde toen bleek dat het mijn debuterende dochter wél had kunnen boeien.

Ik had me lang verheugd op deze voorstelling, en ook opgeschept tegenover bekenden over hoe goed Alex is, en dat ik dat al wist en zij niet. Iedereen meegesleept, en wat krijg je dan? Een teleurstelling.
Misschien was het omdat Raymonde de Kuijper niet meedeed. De rest van de spelers waren nogal vlak, het verhaal zeurde door, en op een gegeven moment is het meta-meta-ding ook wel weer duidelijk. Ter vergelijking: Na blokhut had ik zin de schrijver ongewenst te intimideren omdat het zo goed was, nu zat zulks er totaal niet in.
PS Het gewei is omdat er toch nog wel een aantal briljante teksten inzaten die ik graag op een regenachtige middag nog eens nalees.

Eerlijkheidshalve: Ik had een slecht humeur, die avond. Ik heb de indruk dat dit ook van A.d’E. aan de hand was. Het ging wat stroefjes, allemaal. Maar nogmaal: een vage, onbestemde indruk.
Zodoende deel ik niet het enthousiasme van TvdS, maar wel de kritiek. Veel thema’s in de voorstelling zijn inderdaad wat te vaktechnisch om een daadwerkelijke ‘Ja, dat heb ik ook wel eens’- erlebnis te weeg te brengen.
We hebben het echter over vaklui, die (hoewel ze het hier uitgebreid doen) zich niet snel verlíezen in navelstaarderij. A. d’E. weet het dan ook geestig en soms mooi te maken.
Try-out enzo, maar de voorstelling van vandaag liet me wat lauw achter. Goed, ik geef ‘m er twee.

Woehoe! Jubel jubel jubel! Alex d’Electrique heeft een kluizenaarsschap van acht maanden lang in een Franse boerderij uitgetrokken om aan deze voorstelling te werken, en dat is te zien. Ouderwetse Alex-metatheatraliteit, maar wel tot in de allerkleinste details perfect doorgevoerd. De grote veelzijdigheid aan vertelniveau’s en de razendsnelle afwisseling van tragiek met hilarische komedie maken deze voorstelling een enorme aanrader.
Toch ook een tomaatje. Ik vraag me namelijk af hoe veel van deze voorstelling herkenbaar is voor een publiek dat zelf het maakproces van een voorstelling nooit heeft meegemaakt.