“Festen” is iedereen natuurlijk bekend van de geweldige film volgens het Dogma-concept. Het verhaal over een familiefeest dat gigantisch uit de hand loopt, kan natuurlijk niet kapot. Dat betekent echter niet dat het verhaal alles kan verdragen. De grappenmakers van Kopspijkers/NUHR en De Ploeg hebben de zwarte, cynische humor van de film vertaald naar een voorstelling vol komische terzijdes, hilariteit en slapstick. Hoewel dit af en toe best komische momenten opgeleverd heeft, ondergraven ze de kracht van verhaal en thema. Op enkele verstilde minuten rond de climax van het stuk na, overheerst de cabaretaanpak. Alsof de heren toch bang zijn geweest dat hun publiek het anders te zwaar zou vinden.
Tomaten ook vanwege dat Römer sr. wegvalt en de rommelige mise-en-scène.
Waarom toch nog 2 geweien? Vanwege het verhaal dus. En omdat de voorstelling uiteindelijk het effect heeft dat je het liefst de film nog eens gaat halen in de videotheek.

Gelukkig had ik het stuk al gelezen, en ze speelden het precies zoals het in het boekje stond. Dat heeft me door de eerste helft geholpen.
De tweede helft was gewoon geweldig. Elke scènewisseling met muziek en licht was zeer goed. En de beelden, van verbrandende papieren tot de slotscène, prachtig.
Voor mij de beste Hedda, die ik me kan voorstellen, de rest van de acteurs waren matig, komt waarschijnlijk door de personages, niet echt uitdagend.
Voor mij dus gewoon 3 geweien, leuk aantal, geen tomaten, die gebruik ik wel voor de spaghetti.

Wie zijn deze mannen?
Waar gaat het over?
Waarom moet ik dit zien?
Wat is de idee?
..en hoe lang duurt het nog?
GAAP

Het eerste gewei is voor Hans Kesting. Hij is erg goed en het is fijn om een keer zo een ervaren acteur op toneel bezig te zien. De slotscène is prachtig. Het tweede gewei is voor het mooie en functionele decor. Het derde gewei is voor het spel van Barry Atsma en het feit dat hij gelukkig niet naakt het toneel opging zoals de rest - veel overbodig naakt. De tomaat is voor Roeland Fernhout. Hij is een naar, miezerig acteurtje die absoluut geen overtuigende Jago speelde. Tip voor hem: solliciteer voor Costa II.

De tomaten zijn voor Carice van Houten. Wat een slechte actrice. Ze moet direct van het toneel worden geplukt. Verder was het hele stuk erg kleurloos. Er komt totaal niet uit waarom Hedda zo is zoals ze is waardoor de hele voorstelling overbodig is geworden. Het gewei is voor het decor.

Dood van een handelsreiziger is als kijken naar een heel seizoen ‘toen was geluk heel gewoon’. Het is helemaal hetzelfde, het mist alleen de grappen.

Het gewei is voor de acteurs die erg hun best deden. De tomaat is voor het niet halen van de deadline van Dirk Tanghe. Over drie weken is het denk ik af. Tot die tijd moet iedereen de helft van zijn geld terugkrijgen want je zit gewoon naar een repetitie te kijken.
Bijzonder triest was het feit dat Dirk aan bezoekers die wegliepen ging vragen waarom ze dat deden.

Ik moet even zeggen dat ik als “jongere” erg onder de indruk was van dit stuk. In het begin even wennen, maar uiteindelijk in een soort roes “de Krakeling” uitgelopen. Goed gespeeld, prachtig getimed en het onderwerp goed uitgewerkt. Eigenlijk niets negatiefs te vertellen, dus zeker een aanrader voor iedereen!!!

Je staat direct op het verkeerde been als je de flyer van How To Get rid Of Bette Midler aanschouwt: een portret van een vrouw in een minuscuul topje met het motief van de Amerikaanse vlag. De aandacht gaat uit naar haar welgevormde borsten (of: ‘tits’ zoals ze zelf zegt), maar de blik in het gelaat is gepijnigd.
Pijn loopt als een zorgvuldig geweven rode draad door deze show. We zien Betty, een beginnende zangeres die naar de top wil en de regels van de showbusiness op een rijtje zet. We zien en horen haar bemoeizuchtige moeder (‘Kind, heb je wel gegeten?’) en ook flarden Bette Midler, hoewel Van Dam de Amerikaanse diva niet letterlijk probeert te imiteren.
Gaandeweg vallen de stukjes uit een sinister verleden op hun plaats, mede door een knappe vergelijking tussen een rechthoekige Tupperware-box en een treinstel met compartimenten. Hoewel de wat voorspelbare gesproken-woord gedeelten de snelheid soms wat uit de voorstelling halen, schittert Mirjam van Dam vooral als vocaliste.
Begeleid door Frans Heemskerk (piano) en Arto Boyadjian (bas) switcht Van Dam van vaudeville-achtige blues naar een grandioze Mariah Carey-imitatie, waarmee ze de toonladder-acrobate genadeloos in haar hemd zet.
Conclusie: gaat dat zien!

Prins schreef de tekst die klinkt als een gedicht, Martijn Padding componeerde elektronische muziek. Goed luisteren levert een mooie, soms bijna hallucinerende ervaring. Een oude vrouw neemt je mee door de loopgraven van het leven, op zoek naar liefde. De muziek (uitgevoerd door sonologe Krista Vincent) begeleidt en doorbreekt, Prins laat zich leiden, leidt, lijdt en lacht. Mooi toneelbeeld.